Μου είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσω κάποιες φορές πώς γίνεται το μυαλό μου να’ναι γεμάτο σκέψεις και παρόλα αυτά να μην μπορώ να τις αραδιάσω απέναντί μου. Δεν με νοιάζει να τις βάλω σε σειρά, μόνο να τις απλώσω μπρος μου, να με διαβάσω ξανά, βάζοντας κάπως το είναι μου σε τάξη.
Θέλω να καταλάβω τα συμπτώματα, να με καταλάβω καλύτερα. Οσο στριφογυρίζουν στο μυαλό μου με ένταση, υπάρχουν φορές που δεν ορίζω τις αντιδράσεις των συναισθημάτων μου. Εναλλάσσονται ταχύτατα και υπερβολικά. Μα περισσότερο από όλα με τρομάζουν οι στιγμές που δεν μπορώ να σταματήσω τα μάτια μου να υγραίνονται.
Κάνει καλό το κλάμα, δεν λέω.. Σε ξεπλένει μέσα κι έξω. Σε αναγκάζει να βγεις από τη νιρβάνα σου και να αντιδράσεις. Σε ανακουφίζει και συνήθως βοηθάει να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι. Και όσο και αν πρήζονται τα μάτια σου, όταν καταφέρεις να χαμογελάσεις νιώθεις πως είτε μπόρα, είτε καταιγίδα, ήταν, ήρθε και πέρασε.
Με φοβίζουν όμως οι στιγμές που σε τσακίζει αμείλικτα αν δεν είσαι έτοιμος για την προσωπική σου αντιπαράθεση. Εκείνες που το κλάμα γίνεται βουβό και απλώνεται τόσο γρήγορα καταλαμβάνοντας κάθε γωνιά μέσα σου. Όσο κι αν έχω μεγαλώσει, ακόμα νιώθω να μην ασκώ κανέναν έλεγχο επάνω του, επάνω μου, εκείνη την ώρα. Με τρομάζει αυτό το βούλιαγμα της ψυχής που εξελίσσεται σταδιακά σε απαισιοδοξία, μιζέρια, που σε ρουφάει, σε καταπίνει σταθερά μέσα στη δίνη του ίδιου σου του εαυτού.
Και πιέζω τον εαυτό μου, όλες αυτές τις φορές να θυμάμαι χαμόγελα παιδιών, βραδιές με φίλους, ερωτικά φιλιά, βλέμματα αγάπης, ψιθυρίσματα της θάλασσας και αγκαλιές που μπορώ να χαθώ για να με γιατρέψουν. Για να βρω τη δύναμη να πιστέψω πως μπόρα ειναι και θα περάσει…
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%B2%CF%8C-%CE%BA%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%BC%CE%BF/
