Μέρες τώρα προσπαθώ να ηρεμήσω το μυαλό μου, να το κάνω να μην σκέφτεται, να αφήσω απ’ έξω όλα όσα με κρατάνε ξύπνια τα βράδια. Μόνο που οι προσπάθειές μου πέφτουν στο κενό κάθε φορά και με μεγαλύτερο κρότο.
Προσπαθώ να βρω την πηγή όλων όσων με κρατάνε ξύπνια, όλων όσων γυρίζουν στο κεφάλι μου στις πιο ακατάλληλες στιγμές αλλά πάντα πέφτω σε τοίχο. Και το χειρότερο είναι πως αντί να αρχίσει να ραγίζει ο τοίχος με τόσες φορές που έχω πέσει επάνω του, αρχίζω να ραγίζω εγώ.
Όλα όσα δεν σκεφτόμουν τόσο καιρό έχουν αρχίσει και παίρνουν επικές μορφές μέσα στο μυαλό μου, στροβιλίζονται, υψώνονται και γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα και φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα σπάσω τελείως.
Είναι από αυτές τις φάσεις που το μόνο που θες είναι να κλειστείς στο δωμάτιο σου και να μην μιλήσεις σε άνθρωπο. Που θες να βάλεις τη μουσική στη διαπασών και να αρχίσεις να χορεύεις έως ότου δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Είναι από αυτές τις φάσεις που ακόμα και οι ενδείξεις αγάπης απλώς σου σπάνε τα νεύρα και το μόνο που θες είναι η ηρεμία και η ησυχία σου. Να μην έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.
Να είσαι ελεύθερος να κλάψεις, να φωνάξεις, να πέσεις στα πατώματα, να πιείς χωρίς να χρειαστεί να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν.
Είναι μία από εκείνες τις φορές που αισθάνεσαι απογοητευμένος ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό πέραν όλων των άλλων. Που ότι κι αν κάνεις σου φαίνεται ένα τεράστιο λάθος. Που πιστεύεις πως βαδίζεις από την μία αποτυχία σε μία άλλη. Είναι από αυτές τις φορές που ο μοναδικός άνθρωπος που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου είναι μακριά και αυτό σε ρίχνει ακόμα περισσότερο.
Που θες να φωνάξεις σε όλους πως δεν μπορείς άλλο, πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο χωρίς να τους ακούσεις να λένε, “έλα μωρέ τώρα μην γίνεσαι υπερβολική”, ή ” πολύ drama queen μας έγινες ξαφνικά, μήπως να το πάρεις λίγο αλλιώς;”.
Είναι από αυτές τις φορές που το στομάχι είναι δεμένο κόμπος, που το κεφάλι πονάει λες και πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί και που ο ύπνος δεν έρχεται ούτε με ραντεβού.
Αυτές τις στιγμές που θες να τις περάσεις μόνος. Μακριά από όλους. Μακριά από όλα. Μακριά από τις σκέψεις σου, τις αναμνήσεις σου, τα θέλω σου και τα πρέπει σου. Μακριά από τα πάντα.
Θες να πάρεις ένα τρένο, ένα καράβι, ένα αυτοκίνητο και να φύγεις. Να πας μακριά. Να ταξιδέψεις για να γαληνέψει η ψυχή σου. Να αδειάσει το κεφάλι σου. Να κάνεις μία κάθαρση της ψυχής σου.
Και έπειτα επιστρέφεις πάλι. Στο κάτω κάτω το έχεις μάθει το εργάκι. Αυτός που παλεύει για αυτά που θέλει είναι αναγκασμένος να παλεύει μια ζωή. Δεν μπορεί να το βάλει κάτω, δεν μπορεί να υποχωρήσει, δεν μπορεί να παραιτηθεί. Για αυτό το λόγο λένε πως ο Θεός, το σύμπαν, όπως θες πες το, μας στέλνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε. Στη φουρτούνα θα φανεί ποιος είναι άξιος καπετάνιος της ζωής του και ποιος απλώς αφήνεται να τον πάει το ρεύμα.
Αυτός που έχει μάθει στη μάχη θα πάει κόντρα στα κύματα, θα παλέψει, θα χτυπηθεί, ίσως κάποια στιγμή να κουραστεί, να αφεθεί για λίγο. Όμως τη στιγμή που θα δει πως πάει να χάσει τη μάχη θα πάρει πάλι τα πράγματα στα χέρια του και θα βγει πιο δυνατός από ποτέ.
Φάσεις είναι και περνάνε. Το θέμα είναι, πόσο δυνατός είσαι για να αντέξεις μέχρι να περάσουν. Το θέμα είναι πόσο δυνατός είσαι για να μείνεις ο ίδιος ακόμα και όταν περάσουν. Πόσο δυνατός είσαι για να βγεις από αυτές με μερικές γρατζουνιές και τίποτα παραπάνω. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Γίνε λοιπόν ο καπετάνιος της ζωής σου και μην την αφήνεις να σε πάει όπου αυτή θέλει. Πάρε το πηδάλιο και πήγαινε τη ζωή σου στα κύματα που εσύ θέλεις.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/12000-2/
Είναι από αυτές τις φορές που το στομάχι είναι δεμένο κόμπος, που το κεφάλι πονάει λες και πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί και που ο ύπνος δεν έρχεται ούτε με ραντεβού.
Αυτές τις στιγμές που θες να τις περάσεις μόνος. Μακριά από όλους. Μακριά από όλα. Μακριά από τις σκέψεις σου, τις αναμνήσεις σου, τα θέλω σου και τα πρέπει σου. Μακριά από τα πάντα.
Θες να πάρεις ένα τρένο, ένα καράβι, ένα αυτοκίνητο και να φύγεις. Να πας μακριά. Να ταξιδέψεις για να γαληνέψει η ψυχή σου. Να αδειάσει το κεφάλι σου. Να κάνεις μία κάθαρση της ψυχής σου.
Και έπειτα επιστρέφεις πάλι. Στο κάτω κάτω το έχεις μάθει το εργάκι. Αυτός που παλεύει για αυτά που θέλει είναι αναγκασμένος να παλεύει μια ζωή. Δεν μπορεί να το βάλει κάτω, δεν μπορεί να υποχωρήσει, δεν μπορεί να παραιτηθεί. Για αυτό το λόγο λένε πως ο Θεός, το σύμπαν, όπως θες πες το, μας στέλνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε. Στη φουρτούνα θα φανεί ποιος είναι άξιος καπετάνιος της ζωής του και ποιος απλώς αφήνεται να τον πάει το ρεύμα.
Αυτός που έχει μάθει στη μάχη θα πάει κόντρα στα κύματα, θα παλέψει, θα χτυπηθεί, ίσως κάποια στιγμή να κουραστεί, να αφεθεί για λίγο. Όμως τη στιγμή που θα δει πως πάει να χάσει τη μάχη θα πάρει πάλι τα πράγματα στα χέρια του και θα βγει πιο δυνατός από ποτέ.
Φάσεις είναι και περνάνε. Το θέμα είναι, πόσο δυνατός είσαι για να αντέξεις μέχρι να περάσουν. Το θέμα είναι πόσο δυνατός είσαι για να μείνεις ο ίδιος ακόμα και όταν περάσουν. Πόσο δυνατός είσαι για να βγεις από αυτές με μερικές γρατζουνιές και τίποτα παραπάνω. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Γίνε λοιπόν ο καπετάνιος της ζωής σου και μην την αφήνεις να σε πάει όπου αυτή θέλει. Πάρε το πηδάλιο και πήγαινε τη ζωή σου στα κύματα που εσύ θέλεις.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/12000-2/
