Μας χρωστάμε ένα μπράβο!

Βασανίζουμε τους εαυτούς μας για όσα δεν έκαναν, αντί να τους επιβραβεύουμε για όσα κατάφεραν. Αλήθεια δεν είναι; Αυτό δεν κάνουμε ξανά και ξανά; Μεταμφιέζουμε τον εαυτό μας σε δικαστή και στήνουμε τις στιγμές μας στον τοίχο. Περνάμε την καρδιά μας, τις πράξεις μας, εμάς τους ίδιους από ένα καθημερινό δικαστήριο, όπου φυσικά μας βγάζουμε ένοχους ξανά και ξανά για όσα δεν κάναμε, για όσα δεν είπαμε. Για όσα «θα» έπρεπε να ήταν αλλιώς.

Μάθαμε πια, στην κοινωνία του «θέλω» να ανακυκλώνουμε διαρκώς το «δεν έχω αρκετά». Συνεχώς ζητάμε κι επιβάλλουμε στον εαυτό μας αγνοώντας κάθε σημαντική μας νίκη, κάθε βουνό που κατέκτησε αυτός ο μικρός μας εαυτός. Αναγνωρίζουμε τις επιτυχίες των άλλων γύρω μας και διακαώς αναζητάμε κι εμείς όλο και περισσότερα. Ζητάμε μια καλύτερη δουλειά, ξεχνώντας πως αυτή που ήδη έχουμε κάποτε ίσως ήταν το όνειρό μας κι αν όχι, τουλάχιστον μας προσφέρει τη δυνατότητα να κερδίζουμε κάθε πρωί τη ζωή μας.

Ξεχάσαμε το «μπράβο», μαζί με κάθε μικρό στόχο που κατακτήσαμε, αποζητώντας συνεχώς καινούργιες κορυφές. Μα καμιά κορυφή δεν κατακτήθηκε χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Ποιος αλήθεια ξαποστάζει στη μέση, κοιτώντας πίσω στη διαδρομή; Αλήθεια, ποιος χαίρεται πραγματικά στη μέση; Ίσως αυτοί οι λίγοι, σκορπισμένοι, ονειροπόλοι ανάμεσά μας.

Αυτοί που το πρωί ανοίγουν παντζούρια κλείνοντας τα μάτια γυρνώντας στον ήλιο και χαμογελούν, νιώθοντας ευγνώμονες για αυτή την καινούργια μέρα. Αυτοί που κλέβουν χρόνο από αυτή τη δικιά τους ρουτίνα και κερνάνε τηn ψυχή τους με τις απλές καθημερινές πολυτέλειες που άλλοι προσπερνάμε. Ένα «σ’ αγαπώ» στην οικογένειά μας, ένα καφεδάκι γεμάτο φωνές και γέλια απ’ την παρέα, μια βόλτα με το χέρι έξω απ’ το παράθυρο κόντρα στον άνεμο, όπως κάναμε παιδιά, όταν μας φόρτωναν οι γονείς μας για εκδρομές.

Αν θυμόμασταν για μια στιγμή εκείνο το παιδί, που θάψαμε μέσα μας, για μία μονάχα στιγμή. Τότε που ευτυχία ήταν ένα παγωτό πασαλειμμένο στα χείλη, η οικογένεια, η χαρά της ανεμελιάς. Πού πήγε αυτός ο αγνός μας εαυτός; Πώς βγήκε αυτός ο καταπιεσμένος ανικανοποίητος ενήλικας που συνεχώς ζητά; Κι όμως, κάθε μέρα που περνά, είναι μια άπιαστη ακατέργαστη ευκαιρία να πούμε ένα μπράβο σε εμάς!

Μπράβο για τη χάρη εκείνη σ’ αυτόν που την είχε ανάγκη. Μπράβο που χάσαμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας, μα προχωρήσαμε ξανά, όσο κι αν πονούσε. Μπράβο, που βρίσκουμε χρόνο για όλους όσους αγαπάμε. Που μοιραζόμαστε τον γλυκόπικρο κόσμο με τους ανθρώπους μας. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν ακόμα απολαμβάνουμε εκείνο το ηλιοβασίλεμα, που καθαρίζει το μυαλό μας. Για εκείνο το γλυκάκι που μας κερνάνε μετά από άλλη μια δύσκολη μέρα.
Μπράβο μας που ακόμα και με τρύπιο πορτοφόλι, βρίσκουμε στιγμές που δεν αγοράζονται και τις κάνουμε δώρο στον εαυτό μας. Που σκορπίσαμε τα τελευταία λεφτά του μήνα για χατίρι όσων αγαπάμε. Που δεν ξεχάσαμε να περνάμε καλά. Που μας υπενθυμίζουμε πως δεν πρέπει να χάσουμε στιγμή, με εκείνο το χαμόγελο και τη φράση στα χείλη πως «μέχρι αύριο, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει».

Πες στον εαυτό σου τώρα ένα μπράβο για όσα κατάφερε και βγες έξω να του κεράσεις ζωή και στιγμές. Μην ξεχνάς να σ’ αγαπάς.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/lost-soul/mas-xrostame-ena-mpravo/