Εκείνοι οι λίγο φευγάτοι, που γίνονται οι άνθρωποί σου!

Γράφει η Λιάνα

Έχεις προσέξει πώς μερικοί άνθρωποι εμφανίζονται στη ζωή σου απ΄το πουθενά; Τυχαία, απρόσμενα. Εκεί που είχες χάσει την εμπιστοσύνη σου σε κάθε έννοια φιλίας, δοτικότητας και είχες μαζευτεί στη γωνίτσα σου, εισβάλλουν στη ρουτίνα σου και σε κάνουν να ξαναπιστέψεις στη μπέσα.
Είναι σαν να στους έστειλε η μοίρα, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή που όλα στο μυαλό σου είχαν γίνει άνω κάτω. Άνθρωποι περίεργοι, δύσκολοι, λίγο φευγάτοι, απόλυτα διαφορετικοί από σένα, μα και τόσο ίδιοι.

Μοιάζουν αγριεμένοι, ατίθασοι, μα πίσω από το περιτύλιγμα κρύβουν μια καρδιά, σκέτο θησαυρό. Έχουν πονέσει, το βλέπεις, το νιώθεις, γι αυτό και μπορούν να καταλάβουν από μια απλή σου κουβέντα, αν εσύ είσαι καλά. Κι είναι εκεί στους παραλογισμούς σου, στις γκρίνιες σου, ακούνε καρτερικά κάθε είδους ξέσπασμά σου και την κατάλληλη στιγμή σε στήνουν στον τοίχο και σε ξεγυμνώνουν με αλήθειες που ήταν αδύνατο να δεις. Ίσως τους θυμώσεις λίγο, όταν γίνονται πιο αυστηροί, μα είναι τόσο ευδιάκριτη η αγάπη στο μάλωμά τους, που ξεχνάς το θυμό σου σε λίγα λεπτά.

Δεν υπάρχει τίποτα πονηρό, ιδιοτελές στην ιδιόμορφη αυτή σχέση που δημιουργείς μαζί τους. Το αντίθετο. Ένα επαναλαμβανόμενο δούναι και λαβείν, με σεβασμό και μοίρασμα. Σκέψεις, απόψεις, διαφωνίες, όλα στο τραπέζι, να συζητηθούν, να αναλυθούν και όταν λυγίσεις απ΄τα ίδια σου τα λάθη, ένας ώμος να ξεκουραστείς, δυο συμβουλές και ξανά απ΄την αρχή.

Μπορείς να τους αναγνωρίσεις απ΄τα μάτια. Κοιτάνε κατευθείαν μέσα σου, διαβάζουν, σκανάρουν. Βρίσκουν τα σημάδια σου πριν τα πεις. Βρίσκουν τις πληγές σου και δεν τις χαϊδεύουν, σε μαθαίνουν πως να τις επουλώσεις. Σε κάνουν να πιστεύεις πως τα κάνεις όλα εσύ, αλλά βρίσκονται κρυμμένοι πίσω σου, φυλάνε τα νώτα σου και σου δίνουν όλη τη θετική τους ενέργεια για να τα καταφέρεις.
Οταν κάπου στην πορεία σου συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να προσέξεις τις ιδιαιτερότητές τους. Μερικές φορές γίνονται δυσνόητοι, λες και μιλούν με κάποιον κώδικα, που αν όμως έχεις τη διάθεση να τον αναλύσεις, απολαμβάνεις το αποτέλεσμα. Απεχθάνονται την κακία, το ψέμα, την τοξικότητα και ιδιαίτερα την έλλειψη ευστροφίας. Είναι μυαλά κοφτερά, που υπερλειτουργούν κάθε ώρα και στιγμή και επεξηγούν τα πάντα. Για πολλούς θεωρούνται κουραστικοί, έτσι γίνεται όμως πάντα με ότι είναι διαφορετικό. Γι αυτό και είναι μόνοι τους, όχι από παρέα, αλλά από ουσιαστική και έξυπνη επικοινωνία. Ας πούμε, ότι αυτή είναι η τιμωρία της διαφορετικότητάς τους.

Το μεγαλείο όμως αυτής της πάστας ανθρώπων φανερώνεται όταν καταφέρεις και μπεις στον μικρόκοσμό τους. ΄Οταν γίνεις κομμάτι της ζωής τους, εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με ξεχασμένα συναισθήματα. Εκεί ξανακούς “Ευχαριστώ” από άνθρωπο, λέξη αυτονόητη μα ξεχασμένη στην εποχή μας. Εκεί κάθε σου προσφορά αναγνωρίζεται και δημιουργείς υπέροχους σφιχτούς δεσμούς, που λίγο μοιάζουν στο δικό μου το μυαλό με τις αγνές παιδικές φιλίες.

Όταν αφεθείς στον κόσμο τους ανακαλύπτεις πως ο λόγος σου, η άποψή σου αποκτούν αξία, ακούγονται. Πλέον μπορείς να σταθείς απέναντι τους και να πάρεις τη θέση τους. Θέλουν να πάρουν τη θέση τους. Χρειάζονται να πάρεις τη θέση τους. Χρειάζονται τη συμβουλή σου, τα πιστεύω σου, την επίπληξή σου. Αντιδρούν, φωνάζουν, μα φιλτράρουν κάθε σου άποψη και παραδέχονται το σωστό σου. Δεν υπάρχουν εγωϊσμοί σ’ αυτές τις σχέσεις.

Τελειώνοντας, θα εξομολογηθώ πως το μεγαλύτερο κέρδος σου είναι όταν καταφέρεις να τους κάνεις να γελάσουν. Όταν βγουν απ΄την κρυψώνα τους και εμπιστευτούν. Αποκτάς αυτόματα αδέρφια, συμμάχους, κριτές ή φίλους. Δεν ξέρω ποια λέξη θα ταίριαζε περισσότερο σ΄αυτό που σε δένει μαζί τους . Σ’ αυτόν τον αόρατο δεσμό, που ανανεώνεται κάθε μέρα με νέες συζητήσεις, νέες αναζητήσεις, καινούργιες προκλήσεις. Ξέρω μόνο πως οξύνεται η κάθε αίσθηση και το μυαλό βρίσκεται σε συνεχόμενη ανάπτυξη.

Για μένα είναι τα αερικά μου, υπάρξεις μοναδικές που κυκλοφορούν γύρω μου και ενώ δεν πίστευα ποτέ στο κάρμα, έχω απόλυτα την αίσθηση πως από κάπου έχουν σταλεί για να μοιραστούμε βιώματα, στιγμές, δάκρυα και γέλια και για να με βγάλουν από αδιέξοδα που δημιούργησα.

 Που ξέρεις; Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να είναι το αντίβαρο για όσους έριξαν πάνω μου τόνους αρνητικότητας και μιζέριας.

Να πω ευχαριστώ; Δεν νομίζω πως χρειάζεται. Μόνο να δώσω λόγο τιμής μπορώ πως θα είμαι πάντα εδώ, με μια ψυχή ανοιχτή και μια αγκαλιά γεμάτη σεβασμό.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%95%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF-%CF%86%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9/