Ήρθε πάλι.
Αυτή η μαύρη θλίψη από το πουθενά.
Tι να αντέξει αυτή η ψυχή;
Από παντού χτυπιέται.
Σήμερα δεν ήταν η μέρα της. Σήμερα εγκλωβίστηκε πάλι σε χαμένα μονοπάτια, σε αδιέξοδους δρόμους, ψάχνοντας να βρει ψίχουλα, όπως ο κοντορεβυθούλης, ψίχουλα αγάπης ώστε να βρει το δρόμο να γυρίσει στο σπίτι της,στην ασφάλεια της.
Περιπλανιέται μόνη, στα σκοτάδια, σε εκείνα τα γνώριμα μονοπάτια που έχει περπατήσει ξανά και ξανά και όμως κάθε φορά ανακαλύπτει κάτι καινούριο.
Ξεχνιέται και χάνεται ακόμα περισσότερο χαζεύοντας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του τίποτα.
Γιατί σήμερα δεν έχει τίποτα να δώσει.
Σήμερα ζητάει.
Ζητάει αυτό που δεν της δόθηκε από παιδί, ζητάει την αποδοχή, την κατανόηση, την αληθινή ανιδιοτελή αγάπη.
Λίγοι αυτοί που δεν την πρόδωσαν ακόμα και λίγοι είναι και εκείνοι που δεν προδόθηκαν από αυτήν.
Βλέπεις την απομόνωση της, κάποιοι την βαπτίζουν προδοσία, εγωισμό, κυκλοθυμία και είναι δυσκολο να την καταλάβουν.
Για αυτήν όμως, η απόσταση απο τους ανθρώπους, είναι η σωτηρία της.
Πού να ήξεραν ότι ποτέ δεν φεύγει επειδή θέλει να πληγώσει αυτούς που αγαπάει.
Ίσως κανείς δεν ξέρει ποσό πληγωμένη νιώθει η ιδία, δεν τους άφησε να δουν.
Σαν άγριο τραυματισμένο ζώο θέλει να χαθεί στο πυκνό δάσος για να γλύψει τις πληγές του, να αναρρώσει, να βρει την γιατρειά μέσα του.
Την πουλάει ακόμα και το ίδιο της το κορμί, το στομάχι της χτυπημένο σαν απο γροθιά, διπλωμένη στα δύο, με δυσκολία αναπνέει, κάθε της εκπνοή γίνεται αναστεναγμός.
Κάθε αναστεναγμός γίνεται δάκρυ.
Καλά που υπάρχει και ο πόνος και της θυμίζουν ότι είναι ακόμα ζωντανή.
Μα να, εκεί στο βάθος βλέπει!
Βλέπει την ελπίδα, την σπίθα που περίμενε.
Την περιμένει στην γωνία, η αδελφή ψυχή της, αυτή που την μισεί και την λατρεύει ταυτόχρονα, συνοδοιπόρος, πάντα δίπλα της.
Στην αρχή την μαλώνει και στο τέλος την αγκαλιάζει.
Αχ αυτή η αγκαλιά… βάλσαμο στην μικρή ψυχούλα που συρρικνώθηκε απόψε.
Την επομένη φορά θα είμαι πιο δυνατή, το υπόσχομαι.
Υποσχέσεις που δεν θα κρατηθούν ποτέ.
Όμως τι πειράζει;
“Αυτοί που δεν υπέφεραν ποτέ, δεν ξέρουν τίποτα. Δεν ξέρουν ούτε τα καλά ούτε τα κακά. Δεν ξέρουν τους ανθρώπους.
Δεν ξέρουν ούτε καν τον εαυτό τους…”
Φρανσουά Φενελόν.
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%B7-%CE%B8%CE%BB%CE%AF%CF%88%CE%B7-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%80/
