Αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει είναι όσοι πέρασαν απ’ τη ζωή σου να ξέρουν ακριβώς τι αισθάνεσαι, τι πιστεύεις, τι σκέφτεσαι γι’ αυτούς. Θες να ψάξεις να τους βρεις, να μη χάσεις ούτε λεπτό, να πεις τώρα όσα σκέφτεσαι.
Εγωιστικό; Ίσως κάποιοι και να σκεφτήκατε ότι είναι. Μη βιάζεστε. Εξαρτάται απ’ το τι έχεις να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αν έχεις καταλήξει ότι απλώς θες να τους ευχαριστήσεις όλους, αν νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσους πέρασαν απ’ τη ζωή σου, αν τα έχεις όντως βρει με τον εαυτό σου και τώρα απλώς μελαγχολείς γι’ αυτά τα «ευχαριστώ» που ποτέ δεν είπες. Εύχεσαι να ήσουν εκείνη τη στιγμή λίγο πιο θαρραλέος, αλλά θέλει κότσια να πεις «ευχαριστώ».
Κι έτσι ξεκινάς το διάλογο στο μυαλό σου. Ή καλύτερα το μονόλογό σου. Τα πρώτα άτομα που σκέφτεσαι είναι τα δικά σου άτομα.
Εγωιστικό; Ίσως κάποιοι και να σκεφτήκατε ότι είναι. Μη βιάζεστε. Εξαρτάται απ’ το τι έχεις να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αν έχεις καταλήξει ότι απλώς θες να τους ευχαριστήσεις όλους, αν νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσους πέρασαν απ’ τη ζωή σου, αν τα έχεις όντως βρει με τον εαυτό σου και τώρα απλώς μελαγχολείς γι’ αυτά τα «ευχαριστώ» που ποτέ δεν είπες. Εύχεσαι να ήσουν εκείνη τη στιγμή λίγο πιο θαρραλέος, αλλά θέλει κότσια να πεις «ευχαριστώ».
Κι έτσι ξεκινάς το διάλογο στο μυαλό σου. Ή καλύτερα το μονόλογό σου. Τα πρώτα άτομα που σκέφτεσαι είναι τα δικά σου άτομα.
Είναι η οικογένειά σου. Τα «ευχαριστώ» προς τους γονείς σου αμέτρητα! Κόποι, θυσίες, εμπόδια, κι όμως σου έδωσαν ακόμη κι αυτό που δεν είχαν. Το αναγνωρίζεις, μα γιατί δεν τους το είπες; Ξεχωριστό κομμάτι στο μονόλογό σου έχουν τα αδέρφια σου. Ναι, αυτά στα οποία καμιά φορά φέρεσαι σαν να τα μισείς, μα διάολε, δίνεις και τη ζωή σου για να ‘ναι καλά!
Φίλοι. Από πού να αρχίσεις; Ατέλειωτα άτομα περνάνε απ’ το μυαλό σου. Μπερδεύτηκες. Μα στάσου, κατέληξες σε λίγους, έτσι δεν είναι; Τώρα στις σκέψεις σου είναι μόνο εκείνοι οι αληθινοί φίλοι που ήταν δίπλα σου σε κάθε δυσκολία. Άτομα απ’ τα οποία ποτέ δε ζήτησες βοήθεια, αλλά πάντα την είχες. Πόσες τύψεις νιώθεις που ποτέ δεν τους είπες «ευχαριστώ». Ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή σου. Ναι, δε χρειάζονται πάντα λόγια. Μα σκέψου, μια κουβέντα σαν αυτή, ένα «ευχαριστώ», πόσο όμορφα θα τους έκανε να νιώσουν!
Ο σύντροφός σου. Πόσο να τον ευχαριστήσεις γι’ αυτά που σου δίνει καθημερινά; Ποιο «ευχαριστώ» χωράει ότι επέλεξε να είσαι εσύ αυτό το άτομο με το οποίο θα μοιράζεται κάθε στιγμή του; Ήταν πάντα το στήριγμά σου. Εκεί σε κάθε άσχημο κοντά σου, να σου δίνει δύναμη, μαζί να ξεπερνάτε τα πάντα. Να σε κάνει να χαμογελάς τις στιγμές που θες απλώς να κλάψεις, να σε βοηθάει να σηκωθείς όταν σ’ έχουν κάνει χίλια κομμάτια, να ξεσπάς σ’ αυτόν λάθη τρίτων κι όμως να κάνει υπομονή.
Και περνάνε τώρα απ’ το μυαλό σου άτομα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου. Άτομα που οι σχέσεις σας δεν ήταν και τόσο ιδανικές. Κάτι, δυστυχώς ή ευτυχώς, στράβωσε στο δρόμο. Άτομα που συνήθιζες ν’ αποκαλείς φίλους, άτομα που είχες επιλέξει να είναι το άλλο σου μισό, συγγενείς που ποτέ δεν τα βρήκατε κι η λίστα δε λέει να τελειώσει. Μελαγχολείς έντονα τώρα και λυπάσαι πιο πολύ για όσους βγήκαν απ’ τη ζωή σου, χωρίς αυτό να είναι δική σου επιλογή, ή έστω χωρίς αυτό να ήθελες πραγματικά να συμβεί.
Κι αποφασίζεις ότι σ’ αυτά τα άτομα το «ευχαριστώ» που πρέπει να πεις είναι ακόμη μεγαλύτερο. Το ξανασκέφτεσαι. Τους χρωστάς όντως ένα «ευχαριστώ»; Ναι! Τώρα, με απόλυτη σιγουριά, λες ναι! Τα άτομα αυτά σ’ έκαναν αυτό που πραγματικά είσαι. Μέσα από τσακωμούς, καυγάδες, λογομαχίες κάτι τελικά κέρδισες. Κάπου ήσουν λάθος, κάπου σωστός, μα αυτό που μετράει είναι ότι τώρα δεν είσαι πια ο ίδιος. Άλλαξες χάρη σ’ αυτούς. Όχι μεγάλη αλλαγή, μη φανταστείς. Με βελτίωση μοιάζει. Βελτίωση, γιατί είσαι πλέον κάτι παραπάνω απ’ αυτό που ήσουν τότε.
Και τώρα είσαι έτοιμος να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Να πας να τους βρεις, να πεις σ’ όλους ένα «ευχαριστώ». Και πάλι, όμως, κάτι δε σ’ αφήνει να κάνεις αυτό το βήμα. Ούτε αυτή τη φορά είσαι έτοιμος να πεις πώς νιώθεις. Πάλι δειλιάζεις. Δε θες να δειλιάζεις. Δεν ξέρεις, γιατί δειλιάζεις. Έχεις σίγουρα κάνει πιο θαρραλέα πράγματα στη ζωή σου. Όμως αυτά τα «ευχαριστώ» δεν μπορείς ούτε σήμερα να τα πεις.
Μένεις γι’ άλλη μια φορά ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου. Γυρνάς απ’ την άλλη και κάπως έτσι πλακώνεις αυτήν την πρωινή εξομολογητική σου διάθεση. Το αφήνεις γι’ άλλη φορά…για την κατάλληλη φορά.
Επιμέλεια κειμένου Δήμητρας Λογοθέτη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Δήμητρα Λογοθέτη
Φίλοι. Από πού να αρχίσεις; Ατέλειωτα άτομα περνάνε απ’ το μυαλό σου. Μπερδεύτηκες. Μα στάσου, κατέληξες σε λίγους, έτσι δεν είναι; Τώρα στις σκέψεις σου είναι μόνο εκείνοι οι αληθινοί φίλοι που ήταν δίπλα σου σε κάθε δυσκολία. Άτομα απ’ τα οποία ποτέ δε ζήτησες βοήθεια, αλλά πάντα την είχες. Πόσες τύψεις νιώθεις που ποτέ δεν τους είπες «ευχαριστώ». Ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή σου. Ναι, δε χρειάζονται πάντα λόγια. Μα σκέψου, μια κουβέντα σαν αυτή, ένα «ευχαριστώ», πόσο όμορφα θα τους έκανε να νιώσουν!
Ο σύντροφός σου. Πόσο να τον ευχαριστήσεις γι’ αυτά που σου δίνει καθημερινά; Ποιο «ευχαριστώ» χωράει ότι επέλεξε να είσαι εσύ αυτό το άτομο με το οποίο θα μοιράζεται κάθε στιγμή του; Ήταν πάντα το στήριγμά σου. Εκεί σε κάθε άσχημο κοντά σου, να σου δίνει δύναμη, μαζί να ξεπερνάτε τα πάντα. Να σε κάνει να χαμογελάς τις στιγμές που θες απλώς να κλάψεις, να σε βοηθάει να σηκωθείς όταν σ’ έχουν κάνει χίλια κομμάτια, να ξεσπάς σ’ αυτόν λάθη τρίτων κι όμως να κάνει υπομονή.
Και περνάνε τώρα απ’ το μυαλό σου άτομα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή σου. Άτομα που οι σχέσεις σας δεν ήταν και τόσο ιδανικές. Κάτι, δυστυχώς ή ευτυχώς, στράβωσε στο δρόμο. Άτομα που συνήθιζες ν’ αποκαλείς φίλους, άτομα που είχες επιλέξει να είναι το άλλο σου μισό, συγγενείς που ποτέ δεν τα βρήκατε κι η λίστα δε λέει να τελειώσει. Μελαγχολείς έντονα τώρα και λυπάσαι πιο πολύ για όσους βγήκαν απ’ τη ζωή σου, χωρίς αυτό να είναι δική σου επιλογή, ή έστω χωρίς αυτό να ήθελες πραγματικά να συμβεί.
Κι αποφασίζεις ότι σ’ αυτά τα άτομα το «ευχαριστώ» που πρέπει να πεις είναι ακόμη μεγαλύτερο. Το ξανασκέφτεσαι. Τους χρωστάς όντως ένα «ευχαριστώ»; Ναι! Τώρα, με απόλυτη σιγουριά, λες ναι! Τα άτομα αυτά σ’ έκαναν αυτό που πραγματικά είσαι. Μέσα από τσακωμούς, καυγάδες, λογομαχίες κάτι τελικά κέρδισες. Κάπου ήσουν λάθος, κάπου σωστός, μα αυτό που μετράει είναι ότι τώρα δεν είσαι πια ο ίδιος. Άλλαξες χάρη σ’ αυτούς. Όχι μεγάλη αλλαγή, μη φανταστείς. Με βελτίωση μοιάζει. Βελτίωση, γιατί είσαι πλέον κάτι παραπάνω απ’ αυτό που ήσουν τότε.
Και τώρα είσαι έτοιμος να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι. Να πας να τους βρεις, να πεις σ’ όλους ένα «ευχαριστώ». Και πάλι, όμως, κάτι δε σ’ αφήνει να κάνεις αυτό το βήμα. Ούτε αυτή τη φορά είσαι έτοιμος να πεις πώς νιώθεις. Πάλι δειλιάζεις. Δε θες να δειλιάζεις. Δεν ξέρεις, γιατί δειλιάζεις. Έχεις σίγουρα κάνει πιο θαρραλέα πράγματα στη ζωή σου. Όμως αυτά τα «ευχαριστώ» δεν μπορείς ούτε σήμερα να τα πεις.
Μένεις γι’ άλλη μια φορά ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου. Γυρνάς απ’ την άλλη και κάπως έτσι πλακώνεις αυτήν την πρωινή εξομολογητική σου διάθεση. Το αφήνεις γι’ άλλη φορά…για την κατάλληλη φορά.
Επιμέλεια κειμένου Δήμητρας Λογοθέτη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Δήμητρα Λογοθέτη
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/keep_it_emotional/ta-eyxaristo-poy-fovasai-na-peis-emfanizontai-to-proi/
http://www.pillowfights.gr/keep_it_emotional/ta-eyxaristo-poy-fovasai-na-peis-emfanizontai-to-proi/
