Κάποια αισθήματα είναι τόσο δυνατά που σε γεμίζουν κι από μακριά

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το χρηματιστήριο. Επενδύεις και πλουτίζεις, ή σου βγαίνει άνθρακας ο θησαυρός και μένεις ξεκρέμαστος και φτωχότερος να μετράς πενταροδεκάρες και να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Άλλωστε οι περισσότερες καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε απαιτούν να πάρουμε συναισθηματικό ρίσκο κι όπως είναι φυσικό σε κανένα ρίσκο δεν μπορείς να προβλέψεις ή να γνωρίζεις εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Αυτό όμως που σίγουρα θα αναγνωρίζεις, είναι εσένα καθισμένο σε μια γωνιά με κλειστά μάτια, να προσπαθείς με τη δύναμη της σκέψης σου να φέρεις κοντά σου κάποιον που η πραγματικότητα σου στερεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κι έτσι ξαφνικά απ’ το πουθενά αρχίζεις να νιώθεις μια περίεργη ζεστασιά να διαπερνάει κάθε ίνα του κορμιού σου και να σκορπάει ολούθε μια γλυκιά ανατριχίλα. Αισθάνεσαι σαν να τυλίγονται γύρω σου δυο γνώριμα χέρια και να γίνονται για σένα αυτό που σου λείπει περισσότερο, μια τεράστια αγκαλιά.

Εξακολουθείς να μην ανοίγεις τα μάτια γιατί λαχταράς να δεις μπροστά σου, έστω και σαν όραμα αυτό το πρόσωπο που έχει την απίστευτη ικανότητα να γεμίζει όλο σου το είναι με συναισθήματα, ακόμη κι αν βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης ή απλώς στο διπλανό τετράγωνο. Η παρουσία του τόσο βροντερή σε κάθε παρόν σου που ακόμη κι αν δεν τον ακούς για μέρες, μήνες, χρόνια, ο απόηχος των λέξεών του έχει αφήσει για πάντα μέσα σου τη σφραγίδα του.

Είναι εκείνος ο κάποιος που άξιζε να βαρέσεις συναισθηματική πτώχευση αμέτρητες φορές για να φτάσεις να νιώθεις ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο εξαιτίας της ύπαρξής του στη ζωή σου. Μορφή ανεξίτηλη στο χρόνο με τον οποίο η σχέση ωριμάζει μα δε γερνάει. Αντιθέτως είναι τόσο ζωντανή και φωτεινή πάντα, ώστε να γίνεται εναρκτήριος δύναμη τις φορές που ψάχνεις για την άκρη του νήματος. Δεν κρίνει, δεν κατακρίνει, μόνο αγαπάει μοναδικά και γνωρίζει πάντα τον κατάλληλο τρόπο για να φτάσουν σε σένα τα λεγόμενά του. Ξέρει από «ευχαριστώ» και «συγγνώμες» γιατί δεν έμεινε ποτέ στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν απαιτεί, δεν επαιτεί, δεν προσδοκά, έρχεται και δηλώνει απλώς παρόν ώστε να γεμίζεις δύναμη ξέροντας πως υπάρχει.

Κι ακόμη κι αν λόγω καταστάσεων δεν μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια την ώρα που του λες «όλα καλά», πιάνει αυτό το αμυδρό κόμπιασμα της φωνής σου και σου ζητάει να το πάρετε απ’ την αρχή, σηκώνοντας το χαλί για να ανακαλύψει πόση σκόνη κρύβεις από κάτω. Μαζί του ξεχνάς το χρόνο και το χώρο, ξεχνάς τους τρόπους κι όλα τα δήθεν και ξεγυμνώνεσαι χωρίς αναστολές, χωρίς κρυμμένα χαρτιά, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς «γιατί», χωρίς να του προβάλεις την παραμικρή αντίσταση και χωρίς να αμυνθείς ούτε στο ελάχιστο. Έχει το θάρρος και το θράσος να σε «ξεβρακώσει» από χιλιόμετρα μακριά κι εσύ να το γουστάρεις κιόλας, γιατί εξαιτίας αυτής του της ικανότητας, τον ξεχώρισες απ’ τον όχλο του κοινωνικού σου περίγυρου.

Καμιά εξήγηση ή περιγραφή δεν είναι ικανή για να αποδώσει πλήρως αυτές τις σχέσεις. Κι όλα μοιάζουν τόσο λίγα κι ελλιπή για να γίνει κατανοητή η δυναμική αυτού του δεσμού, ο οποίος δεν ορίζεται, δεν οριοθετείται, δεν ταυτολογείται.

Ένας δεσμός που δεν τον αφορά το φύλο των ανθρώπων ούτε παρόμοιου τύπου λεπτομέρειες. Ίσως γιατί τα πρόσωπα που τον βιώνουν δεν αναλώνονται σε πιστοποιήσεις και περγαμηνές. Το μόνο γνώριμο ίσως χαρακτηριστικό του, είναι η ευκολία με την οποία μπορούν αυτοί οι δυο άνθρωποι να διεισδύσουν ο ένας μέσα στον άλλον χωρίς κανέναν κόπο, χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια χαρίζοντας και στους δύο μια μοναδική εσωτερική πληρότητα.

Κι όλο αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει σε μια εποχή που φαλιρίσαμε επενδύοντας σε σχεσούλες του κώλου, πολλά υποσχόμενες οι οποίες μας κατάντησαν ρακένδυτους και χωρίς ίχνος προστασίας μέσα σε καταιγίδες και σε λασπόνερα, περιστοιχιζόμενοι από ανθρώπους τρωκτικά, στολισμένους με πλουμιστά χαμόγελα οι οποίοι στην πρώτη στραβή σε αφήνουν ξεκρέμαστο να τα λες με τη σκιά τους.

Κι όμως σε κόντρα των καιρών εμφανίζονται έτσι ξαφνικά αυτοί οι λίγοι και καλοί με τους οποίους δημιουργούμε σχέσεις αορίστου χρόνου, διαψεύδοντας τις φήμες περί μη ύπαρξης ειλικρινών συναισθημάτων κι αληθινών ανθρώπων. Έρχονται κι εξαιτίας τους εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε ιδανικά κι αξίες και για πάρτη τους αξίζει να πάρουμε το όποιο ρίσκο και να κάνουμε την όποια θυσία. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν τον όρο «μεγάλες αγάπες».

Αφιερωμένο στις δικές μου μεγάλες αγάπες. Ταπεινά, σας ευχαριστώ.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/logia-melistalaxta/kapoia-aisthimata-einai-toso-dynata-poy-se-gemizoyn-ki-apo-makria/