Κι όταν ο άνθρωπός σου δεν είναι καλά ούτε εσύ είσαι. Αν λυπάται, λυπάσαι. Αν πονάει, πονάς. Αν χαίρεται, χαίρεσαι. Αν μελαγχολεί, μελαγχολείς. Αν συγκινείται, συγκινείσαι. Και τότε καταλαβαίνεις πως στην καρδιά σου έχει θρόνο με γερά θεμέλια.
Κι όσο αυτό σε χαροποιεί άλλο τόσο ξέρεις πως θα σε δυστυχήσει. Γνωρίζεις πως τώρα πια το στέμμα σου είναι εκείνος κι όχι ο εαυτός σου.
Και για τον έναν στη ζωή σου δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γιατί απλά θα βρίσκεις τρόπο πάντα να μπορείς.
Μάλιστα θα μπορείς πάντα με έναν μαγικά ξεχωριστό τρόπο να στέκεσαι πλάι του και να προσπαθείς για το καλύτερο χωρίς να στο ζητήσει.
Θα ψυχανεμίζεσαι την απογοήτευση του η την ανάγκη του για αγάπη και θα είσαι σε θέση να τη προσφέρεις χωρίς να λαμβάνεις.
Θα υπάρχει σύμπνοια και οι πνευματικές ανάσες σας θα συγχρονίζονται μα ακόμα κι αν χάσουν την συγχρονικότητάς τους, η αγάπη θα γεννήσει νέο δρόμο επαφής.
Θα ψυχανεμίζεσαι την απογοήτευση του η την ανάγκη του για αγάπη και θα είσαι σε θέση να τη προσφέρεις χωρίς να λαμβάνεις.
Θα υπάρχει σύμπνοια και οι πνευματικές ανάσες σας θα συγχρονίζονται μα ακόμα κι αν χάσουν την συγχρονικότητάς τους, η αγάπη θα γεννήσει νέο δρόμο επαφής.
Θα θέλεις να ζεις τη μελωδία του ανθρώπου σου και θα μάθεις να την αφουγκράζεσαι αναγνωρίζοντας τη τονικότητα,το χρόνο ,την ένταση ,τη χροιά, την απόδοση του ήχου της ψυχής του!
