Να τους εκτιμάς λίγο παραπάνω...

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Να εκτιμάς λίγο παραπάνω τους ανθρώπους που κλείνονται στο μπάνιο, κλαίνε με λυγμούς και βγαίνοντας φοράνε το πιο όμορφο χαμόγελο τους. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι, καλά αυτός πάντα έτσι χαρούμενος είναι;

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρεις τι περνούν, θέλουν μόνο να σε κάνουν να γελάς, νοιάζονται για σένα πραγματικά. Δεν θέλουν να ξέρεις τα προβλήματα σου γιατί εκείνοι οι άνθρωποι είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τα δικά σου προβλήματα, να δώσουν λύσεις σε ότι σε απασχολεί. 

Δεν θέλουν να τους δεις να κλαίνε, ούτε να καταλάβεις τις αδυναμίες τους. Αγαπάνε λίγο περισσότερο από τους άλλους, παθιάζονται πιο πολύ, ονειρεύονται ακόμα περισσότερο από σένα, είναι λίγο διαφορετικοί.

Μάθανε να ξεπερνάνε τους πόνους τους μόνοι, χωρίς να χρειάζονται κάποιο στήριγμα. Ότι τους πονά μάθανε να το βασανίζουν πιο πολύ εκείνοι, να μην παραιτούνται, να μην τα βάζουν κάτω. Έμαθαν μόνοι τους να επουλώνουν τις πληγές τους, τα τραύματά τους, να γελάνε με τις μαχαιριές και να χαίρονται με την χαρά σου, πιο πολύ και από σένα. Στις χαρές εκεί μα και στις λύπες πιο πολύ εκεί. Ο αγώνας τους για τη ζωή μεγάλος, οι νίκες τους αρκετές και οι ήττες τους τα μαθήματα τους. Αυτοί οι όμορφοι στην ψυχή άνθρωποι δεν θα σε πληγώσουν ποτέ όσο κι αν τους πληγώσεις, δεν θα σε προδώσουν ότι και να τους κάνεις.

Κλείνονται με τις ώρες στο μπάνιο, βγάζουν τους λυγμούς τους και τους πόνους τους κάτω από το καυτό νερό. Τα δάκρυα τους γίνονται τρεχούμενο νερό και χάνονται στους υπονόμους παίρνοντας μαζί και τις λύπες τους, τις ανοιχτές πληγές που στάζουν αίμα. Μόλις όμως βγούνε, μόλις το νερό σταματήσει και η τελευταία σταγόνα στάξει τα δάκρυα τους παύουν αυτόματα να υπάρχουν, σαν μαγικό, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. 

Τότε, φορώντας την πετσέτα, φοράνε και το πιο λαμπερό και όμορφο χαμόγελο τους, ανοίγουν την πόρτα, και σε καλωσορίζουν, πάντα , με ανοιχτή καρδιά, γέλια και πολλά χαμόγελα. Γιατί όσο κι αν πονάνε, η αγάπη τους για τους δικούς τους ανθρώπους είναι πάντα σημαντικότερη.
Να τους εκτιμάς λίγο παραπάνω, μην ζητάς να σου ανοιχτούνε. Μπορεί να νιώσουν πως κάποιες στιγμές θέλουν το χώρο τους, να απομακρυνθούνε για λίγο αλλά δεν θα το κάνουν για κακό. Μην τους παρεξηγήσεις, θα ξαναγυρίσουν όταν είναι έτοιμοι, όταν είναι πιο δυνατοί, όταν νιώσουν πιο σίγουροι για το επόμενο βήμα.
Μην τους πιέσεις γιατί θα τους πνίξεις και θα φύγουν ολοκληρωτικά – και δεν θα ξαναγυρίσουν, και δεν θα κοιτάξουν πίσω – . 

Να τους αφήσεις να κάνουν τις επιλογές τους, πεθαίνουν γι’ αυτό και να είσαι ανεκτικός.
Να τους εκτιμάς λίγο παραπάνω, πονάνε μα δεν το δείχνουν και όταν αγαπάνε είναι για πάντα και το κάνουν από καρδιάς.


Πηγή
http://www.loveletters.gr