Ένας μύθος λέει πως κάποτε, κάπου στον κόσμο, ζούσε μια νεαρή πεταλούδα με εύθραυστο σώμα και ευαίσθητη ψυχή!
Εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποια μέρα και ενώ είχε σουρουπώσει, ψηλά στον ουρανό είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα.
Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στη μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
«Ανοησίες!» ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε. «Τα αστέρια δεν έγιναν για να πετάνε οι πεταλούδες γύρω τους! Για βρες καλύτερα καμιά κολόνα, ή κανένα αμπαζούρ για να ερωτευτείς. Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε».
Απογοητευμένη η πεταλούδα, αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό της να απολαμβάνει την ανακάλυψη: «Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι!»
Την επόμενη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει την αγάπη της.
Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το συνηθισμένο της ύψος, αλλά κατάφερε όμως να πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της. Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι!
Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση που την χώριζε από την αγάπη της. Περίμενε με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού, χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον ουρανό.
Η μητέρα της δε συγκρατούσε το θυμό της. «Είμαι πολύ απογοητευμένη από την κόρη μου» έλεγε, «όλες οι αδερφές, ξαδέρφες και ανιψιές της, απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες!»
«Μόνο η θερμότητα μιας λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρει μια εφικτή αγάπη».
Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματά, της, η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν-όπως γίνεται συνήθως-ότι η μητέρα της είχε δίκιο.
Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των πολυτελών σπιτιών, τον φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου.
Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα, αποφάσισε να ξαναπάρει τον δρόμο της προς τον ουρανό.
Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα. Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη…
Στο μεταξύ, όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο τι διαδραματίζονταν γύρω της...
Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές, ανιψιές της ήδη, είχαν βρει την αγάπη. Έβλεπε τα χιονισμένα βουνά, τους ωκεανούς με τα πελώρια κύματα, τα σύννεφα που ολοένα άλλαζαν σχήμα.
Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και μια μέρα αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι…
Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι αδερφές, οι ξαδέλφες, οι ανιψιές αλλά και όλες οι πεταλούδες που είχε γνωρίσει, είχαν ήδη πεθάνει στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν εύκολη.
Η πεταλούδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι:
Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες, προσφέρουν πιο πολλές χαρές, απολαύσεις και αναμνήσεις από τις εφικτές!
Πηγή
https://www.ewoman.gr
