Σταμάτησα να πιστεύω σε έρωτες αμοιβαίους. Σε πρίγκιπες με άσπρα άλογα και πανοπλίες που έρχονται μια μέρα από το πουθενά, για να σου αλλάξουν τη ζωή.
Έπαψα να σκέφτομαι, ονειρεμένα δάση, με απέραντη θέα, καταπράσινα λιβάδια, με πολύχρωμα λουλούδια και ανθρώπους που τρέχουν ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι σε αυτό, πιασμένοι χέρι-χέρι.
Έπαψα ακόμα και να περιμένω εκείνον τον έναν, τον διαφορετικό και αλλιώτικο που λέγανε όλοι ότι θα ‘ρθει για να ταράξει τα νερά. Εκείνον που θα ηρεμήσει τις σκέψεις μου, και θα αλλάξει τα πιστεύω μου. Εκείνον που θα θρονιαστεί στη ζωή μου, διεκδικώντας ότι δικαιωματικά του ανήκει από μένα.
Κανείς όμως δε μου μίλησε για τη στιγμή. Εκείνη την ανύποπτη στιγμή, που τα πάντα ανατρέπονται, χωρίς να σε ρωτήσουν.
Είναι εκείνη η στιγμή, που όλα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους, μαγικά, ανθρώπινα και συγκαταβατικά.
Είναι εκείνη η στιγμή, που όλα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους, μαγικά, ανθρώπινα και συγκαταβατικά.
Είναι εκείνη η στιγμή που εμφανίζεται εκείνος τελικά, που δε περίμενες ποτέ. Σαν δώρο εξ ουρανού, σαν θεόσταλτος από κάπου εκεί ψηλά, σαν αστέρι που έπεσε ξαφνικά στα πόδια σου, και φώτισε τη γη!
Και τότε, όλα αλλάζουν. Παίρνουν φωτιά. Γεννιούνται ξανά, από την αρχή. Ζωντανεύει το μέσα σου και θεριεύουν τα όνειρα σου, μονομιάς, λες και κάποιος σίφουνας πέρασε και γκρέμισε ότι κακό υπήρχε γύρω σου.
Και τότε, όλα αλλάζουν. Παίρνουν φωτιά. Γεννιούνται ξανά, από την αρχή. Ζωντανεύει το μέσα σου και θεριεύουν τα όνειρα σου, μονομιάς, λες και κάποιος σίφουνας πέρασε και γκρέμισε ότι κακό υπήρχε γύρω σου.
Το γέλιο σου, ζωγραφίζεται, ξανά στο πρόσωπο σου και τα μάτια σου λάμπουν από ευτυχία. Η ψυχή σου ερωτεύεται και αυτή, μαζί με σένα και οι νύχτες σου μετατρέπονται σιγά- σιγά σε μέρα, μεταδίδοντας τη χαρά σου, ακόμα και στο πιο δύσκολο άνθρωπο του διάβα σου.
Εμφανίστηκες ξαφνικά, και μου έδειξες, ότι τίποτα δε τελειώνει. Τίποτα δε κοιμάται όταν δε το αφήνουμε να κλείσει τα μάτια. Τίποτα δε μένει θαμμένο όταν έχει ρίζες για να φυτρώσει.
Όχι, δεν είναι ο τέλειος. Τέλειος, σίγουρα δεν υπάρχει, αλλά ο τρόπος που χορεύουν οι αύρες μας όταν συναντιούνται, είναι ότι πιο όμορφο έχω γνωρίσει. Δεν πίστευα, ότι θα το έλεγα ποτέ, αλλά ήταν ένα κομμάτι από το πάζλ μου, που έλλειπε, και ήρθε και κούμπωσε, την κατάλληλη στιγμή.
Ήρθε για να μου αποδείξει, ότι η ευτυχία έχει πρόσωπο και είναι το δικό του…
