Τρέξε. 2020 φτάσαμε, γιατί να τρέξω; Δεν έχουν γίνει όλα πιο απλά;
Βρε τρέξε σου λέω. Τρέξε να πας στη δουλειά σου, τρέξε για το σπίτι σου, κοίτα μην του λείπει τίποτα, τρέξε για το παιδί σου, το σκυλί σου, τον σύντροφό σου (κι αν δεν έχεις τότε τι κάνεις; Γιατί δεν έχεις;;!), τρέξε για σένα, να φτιάξεις τα μαλλιά σου, το σώμα σου, κοίτα μην κυκλοφορείς φυσική!
Ουπς! Να τι ξεχάσαμε! Να ζήσουμε!
Για πάτα λίγο φρένο…
Μιλώντας και προς τον εαυτό μου, φυσικά, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν πραγματικά απολαμβάνω και «ρουφάω» τις στιγμές ή τις αφήνω να περνάνε χωρίς να αντιληφθώ την αξία τους, τη μοναδικότητα τους.
Πολλοί άνθρωποι δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια αλλά εγώ είμαι σίγουρα φίλη της και την επιλέγω, κι έτσι η απάντηση εδώ μάλλον με θλίβει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τουλάχιστον. Αλλά δε φταίμε εμείς απόλυτα, η σημερινή πραγματικότητα κυλάει όντως… πολύ γρήγορα!
Ζούμε περιμένοντας να ζήσουμε, δουλεύουμε για να επιβιώσουμε και ό,τι χρόνος μας μένει για να τον απολαύσουμε για τον εαυτό μας, τους ανθρώπους μας, απλά δεν μας έχει μείνει ανάσα… Ενέργεια μηδενική.
Και ελπίζουμε ότι αύριο (ή μεθαύριο καλύτερα) θα την πάμε αυτήν τη βόλτα στον ήλιο. Τ’ αναβάλλουμε γιατί είμαστε κουρασμένοι. Και όντως είμαστε.
Αλλά οφείλουμε αυτόν τον δαίμονα να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να τον παλέψουμε. Να ξυπνάμε χαρούμενοι, να κοιτάμε πιο συχνά τον ουρανό. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με τους δικούς μας, να τους αγκαλιάζουμε, αχ αυτές οι αγκαλιές! Μόνο πληρότητα σου δίνουν, δε νομίζεις;
Για πάτα λίγο φρένο…
Μιλώντας και προς τον εαυτό μου, φυσικά, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν πραγματικά απολαμβάνω και «ρουφάω» τις στιγμές ή τις αφήνω να περνάνε χωρίς να αντιληφθώ την αξία τους, τη μοναδικότητα τους.
Πολλοί άνθρωποι δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια αλλά εγώ είμαι σίγουρα φίλη της και την επιλέγω, κι έτσι η απάντηση εδώ μάλλον με θλίβει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τουλάχιστον. Αλλά δε φταίμε εμείς απόλυτα, η σημερινή πραγματικότητα κυλάει όντως… πολύ γρήγορα!
Ζούμε περιμένοντας να ζήσουμε, δουλεύουμε για να επιβιώσουμε και ό,τι χρόνος μας μένει για να τον απολαύσουμε για τον εαυτό μας, τους ανθρώπους μας, απλά δεν μας έχει μείνει ανάσα… Ενέργεια μηδενική.
Και ελπίζουμε ότι αύριο (ή μεθαύριο καλύτερα) θα την πάμε αυτήν τη βόλτα στον ήλιο. Τ’ αναβάλλουμε γιατί είμαστε κουρασμένοι. Και όντως είμαστε.
Αλλά οφείλουμε αυτόν τον δαίμονα να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να τον παλέψουμε. Να ξυπνάμε χαρούμενοι, να κοιτάμε πιο συχνά τον ουρανό. Να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή με τους δικούς μας, να τους αγκαλιάζουμε, αχ αυτές οι αγκαλιές! Μόνο πληρότητα σου δίνουν, δε νομίζεις;
Να ταξιδεύουμε, να λέμε θα πάμε μια εκδρομή και να το κάνουμε! Είτε είναι μια ώρα δρόμος είτε σε άλλη ήπειρο! Πλέον πού χρόνος για τέτοια, ε;
Για σχέδια, όνειρα; Ας μην πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα. Να επιλέγουμε τη χαρά, γιατί ναι η χαρά και η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή του καθενός.
Μην ξεγελιέσαι, δεν είμαι ρομαντική, μάλλον κυνική και ρεαλίστρια δηλώνω που έχω όμως ανάγκη και το όνειρο. Γιατί όλα χρειάζονται.
Για σχέδια, όνειρα; Ας μην πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα. Να επιλέγουμε τη χαρά, γιατί ναι η χαρά και η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή του καθενός.
Μην ξεγελιέσαι, δεν είμαι ρομαντική, μάλλον κυνική και ρεαλίστρια δηλώνω που έχω όμως ανάγκη και το όνειρο. Γιατί όλα χρειάζονται.
Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Εγώ το έβαλα το στοίχημα με τον εαυτό μου, μόνο το παρόν μου ανήκει, μόνο αυτό. Και όταν γίνω γριούλα στην καρεκλίτσα μου κι αναπολώ τη ζωή μου θέλω μόνο να θυμάμαι πως τη ζωή την έζησα κι ήμουν παρούσα, οτιδήποτε άλλο απλά απορρίπτεται!
Εσύ; Θα το βάλεις το στοίχημα με τον εαυτό σου;
