«Όταν γονείς με ρωτούν πώς να διαχειριστούν ένα παιδί που είναι επιθετικό απέναντί τους ή που ουρλιάζει, προκειμένου να καταφέρει να περάσει το “δικό του”, η συμβουλή μου αποτελείται από δύο χρυσές λέξεις: ΑΠΑΛΑ και ΚΟΝΤΑ. Μπορεί να είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που οι περισσότεροι γονείς μπαίνουν στον πειρασμό να κάνουν, προκειμένου να ανακτήσουν τον έλεγχο μιας κατάστασης, το οποίο είναι να του απαντήσουν ακόμα πιο σκληρά, όμως όταν τα νέα παιδιά αντιμετωπίζονται με σκληρότητα, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Όταν η ένταση ανεβαίνει στο σπίτι, κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. Μπορείς με τον τρόπο αυτόν να κερδίσεις σε μια διαφωνία στο γραφείο ή στο γήπεδο, αλλά όταν το κάνεις στο σπίτι σου, κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. Μπορεί προσωρινά να περάσει το δικό σου, αλλά στο τέλος χάνεις τη σχέση σου με το παιδί σου. Κάθε σύγκρουση που έχεις με το έφηβο παιδί σου είναι μία ευκαιρία είτε για να σε φέρει πιο κοντά του είτε για να σε απομακρύνει.
Ένας σίγουρος τρόπος για να βγάλεις τον χειρότερο εαυτό ενός έφηβου παιδιού είναι χρησιμοποιώντας σκληρές λέξεις, υποτιμητικά επίθετα ή επικρίσεις. Φράσεις όπως «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι τόσο ανόητος» ή «Θα ακούσεις τι λέω εγώ…» λειτουργούν ως κόκκινο πανί μπροστά σε ταύρο. Οι σκληρές φράσεις γεννούν κάθε πιθανή ανασφάλεια και σπάνια βοηθούν το παιδί να βελτιώσει τη συμπεριφορά του.
Μια καλύτερη μέθοδος είναι η «ΑΠΑΛΑ και ΚΟΝΤΑ», η οποία απλά σημαίνει να βεβαιωνόμαστε ότι ο τόνος της φωνής μας και η γλώσσα του σώματός μας είναι ήρεμα και με διάθεση σύνδεσης. Προσπαθήστε να κάθεστε δίπλα στο παιδί σας όταν μιλάτε. Χρησιμοποιείτε ήρεμο τόνο και συμπεριφορά που δεν μειώνει την εξουσία σας ως γονιός. Για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα μιλάτε στο έφηβο παιδί σας όπως θα θέλατε να σας μιλά και εκείνο, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του.
Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν απευθυνόμασταν στο θυμωμένο παιδί μας με φράσεις όπως «Φαίνεται πως αυτό είναι σημαντικό για εσένα» ή «Το έχεις σκεφτεί πολύ αυτό, πες μου περισσότερα για το πώς το σκέφτεσαι».» Τι θα συνέβαινε στην αυτοπεποίθησή του αν σταματούσαμε να μιλάμε και αφήναμε την δική του φωνή να ακουστεί τις στιγμές που το έχει περισσότερο ανάγκη.
Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε δυνατούς γιους και κόρες, αρκετά ικανούς να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που θα βρεθούν στον δρόμο τους, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να ακούσουμε την δική τους ‘φωνή’ που λέει “Αυτός είμαι, αυτή τη στιγμή, με όλα μου τα λάθη και την ανωριμότητά μου. Αυτό πιστεύω τώρα…” Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε τα σημάδια που δείχνουν, ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν και οδεύουν στο να γίνουν ενήλικες.
Τα έφηβα παιδιά μας απαιτούν να ακουστούν και να γίνουν σεβαστά για αυτό που θεωρούν εκείνα δίκαιο. Αν καταφέρουμε να το δούμε έτσι, θα συνειδητοποιήσουμε, ότι αυτό είναι υπέροχο. Θέλουν να επικυρωθεί η φωνή τους, ανεξάρτητα από το πώς ανώριμη θεωρούμε εμείς πως είναι αυτή η φωνή. Αρχίζουν τώρα να βλέπουν τον εαυτό τους ως “αρχηγό” της μοίρας τους.
Μία μαμά με ρώτησε, πού μπαίνει η λέξη “όχι” με την “απαλή” μου μέθοδο; Της απάντησα: “Είναι η μυστική συνταγή στο να πεις όχι με ωραίο τρόπο. Μπορείς είτε να πεις όχι με τρόπο αυταρχικό, που να δείχνει ότι εσύ έχεις το πάνω χέρι, ή μπορείς να πεις όχι με τρόπο απαλό και ζεστό, με το να κάθεσαι δίπλα στο παιδί σου. Μπορείς, για παράδειγμα να πεις: Ξέρω ότι αυτό θα σε απογοητεύσει, και το καταλαβαίνω απόλυτα αν νιώθεις θυμό, αλλά θα χρειαστεί να αρνηθώ να πας σε εκείνο το πάρτι την Παρασκευή το βράδυ. Νιώθω ότι δεν θα υπάρχει αρκετός έλεγχος και αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο.
Η σχέση του έφηβου παιδιού με την εξουσία μπορεί να του κάνει είτε μεγάλο καλό είτε μεγάλο κακό. Για να το πω διαφορετικά: Η σχέση ενός εφήβου με την εξουσία ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ τον τρόπο με τον οποίο θα μπει στην ενήλικη ζωή. Δεν μπορείς ούτε να τρομοκρατείς το παιδί σου καθώς βιώνει την εφηβεία, ούτε να γίνεις κολλητός του. Χρειάζεται να είσαι ανοιχτόκαρδος, σκεπτόμενος γονιός, έτοιμος να μιλήσει ήρεμα, δίπλα στο παιδί του. Χρειάζεται να είσαι μέντορας του παιδιού σου και να το περιβάλλεις με υγιείς, ώριμες συμβουλές.
Μια μαμά που εφάρμοσε αυτή τη μέθοδο μου μίλησε για τα αποτελέσματα που είχε: Επικεντρώθηκα πραγματικά στη στρατηγική αυτή. Η σχέση μου με την κόρη μου είχε τρομερή ένταση τον τελευταίο χρόνο. Έχει συνέχεια νεύρα και είναι στα πάνω και τα κάτω της με τους φίλους της. Είναι υπερευαίσθητη στο σπίτι και ό,τι κι αν πω ή κάνω μαζί της το παρεξηγεί. Καταλήγω, λοιπόν, να χάνω την υπομονή μου και να ‘αρπάζομαι’, περιμένοντας ότι θα αρπαχτεί και εκείνη μαζί μου. Παλαιότερα της έλεγα διαρκώς τι να κάνει –ξέρω πως ο τόνος μου δεν είναι πάντα ο καλύτερος. Σήμερα πήγα στο δωμάτιό της και πέρασα λίγες στιγμές μαζί της πριν της ζητήσω να έρθει και να με βοηθήσει να ετοιμάσουμε το τραπέζι. Χρειάζεται να το κάνω συχνότερα: Να μειώνω ταχύτητες και να ζω τις στιγμές μαζί της.
Το εφηβικό ‘εγώ’ έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καθώς μεγαλώνει, ζητά απεγνωσμένα σεβασμό. Η αντίδρασή μας στις στιγμές αυτές είναι κομβικές στο πώς τα έφηβα παιδιά μας βλέπουν το εαυτό τους. Όταν διαρκώς τα αποστομώνουμε, είναι σα να φιμώνουμε ένα μέρος τους που αποζητά να ακουστεί και έπειτα να αγαπηθεί. Εσείς είστε οι γονείς, εσείς οφείλετε να διαχειριστείτε το ‘εγώ’ του παιδιού σας, αλλά είναι ο ΤΡΟΠΟΣ που θα το κάνετε που θα καθορίσει την αποτελεσματικότητά του. Συχνά, είναι στις δύσκολες στιγμές που τα παιδιά μας χρειάζονται να σταθούμε δίπλα τους, όχι από πάνω τους.»
Πηγή: michellemitchell.org
Πηγή
https://www.infokids.grΠηγή
https://www.infokids.grΠηγή
