Μα, η αιωνιότητα τι είναι;
Ας τη φανταστούμε σα μια στιγμή μέσα στην οποία είσαι ολοκληρωτικά ολόκληρος. Χωρίς κανενός είδους διαχωρισμού, απόστασης ή νοητικής επεξεργασίας.
Απλώς είσαι.
Μόνο είσαι.
Είσαι σε απόλυτο βαθμό … το Απόλυτο.
Βέβαια ο καθένας θα ήθελε να πετύχει κάτι τέτοιο.
Αλλά πως; Είναι εύκολο; Δύσκολο; Εφικτό;
Εδώ είναι η παγίδα.
Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με όρους επιτυχίας ή αποτυχίας, προσπάθειας, δύναμης, γνώσης, στόχων κι επιθυμιών. Όμως όλα αυτά αποτελούν τη συμβατική γλώσσα του χρόνου. Η γλώσσα της αιωνιότητας εκτείνεται πολύ πέρα από την τυπική ανθρώπινη κατανόηση.
Η αιωνιότητα δεν έχει χρόνο. Ως εκ τούτου δεν μπορείς να την σταματήσεις, να την σταθεροποιήσεις, να την πιάσεις, πόσο μάλλον να την κρατήσεις.
Μοιάζει με την πεταλούδα. Μπορεί η ομορφιά της να σε συνεπάρει, να σε μαγέψει, να σε αφοπλίσει. Αλίμονο όμως αν μπεις στον πειρασμό να την βάλεις σε μια γυάλα για να την συντηρήσεις.
Την έχασες!
Δε γίνεται να βαλσαμώσεις τη στιγμή. Αυτό που μπορείς να βαλσαμώσεις είναι το χρόνο. Όμως η στιγμή είναι φευγαλέα. Γλιστρά σαν τον άνεμο και χάνεται.
Αλλά ακόμα κι αν καταφέρεις να την αιχμαλωτίσεις, και πάλι την έχεις χάσει. Δεν αιχμαλωτίζεται ό,τι και να κάνεις.
Τη στιγμή δεν την ψάχνεις, δεν την κυνηγάς, δεν ρίχνεις δόλωμα για να την αρπάξεις. Είναι εκείνη που έρχεται σε σένα, εκεί που λιγότερο την περιμένεις διακριτικά και αναπάντεχα και με τον ίδιο τρόπο αποχωρεί.
Η ζωή – μέρος της αιωνιότητας – μοιάζει μ’ ένα ποτάμι που δεν μπορείς να φυλακίσεις μέσα σ’ένα ποτήρι. Μπορείς μόνο να μπεις στο ποτάμι, να κυλήσεις μαζί του, κι όπου σε πάει.
Να γιατί η μαγεία πάντα μας διαφεύγει. Γιατί η μαγεία ανήκει στη σφαίρα της αιωνιότητας.
Δεν την κρατάς.
Απλά τη ζεις όταν έρχεται και την αφήνεις να πάρει το δρόμο της
όταν είναι να φύγει.
Πως αλλιώς θα ήταν μαγεία;;
Από Καρδιάς
