Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από τις αγκαλιές

Της Στεύης Τσούτση.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η ατράνταχτη απόδειξη της ύπαρξης μαγείας στην πλάση, θα σου απαντήσω δίχως δεύτερη σκέψη.
Θα στο φωνάξω δίχως καλά καλά να το σκεφτώ, καθώς μέσα μου τούτη η πεποίθηση είναι χωνεμένη κι αμετακίνητη.
Οι αγκαλιές.
Ω ναι…Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από τις αγκαλιές.
Και μη βιαστείς να σκεφτείς τις γενικότητες περί ανθρώπινης επαφής.

Όλες οι αγκαλιές είναι καλές, δε λέω.
Αλλά σαν αυτές που “κουμπώνουν”, καμία.
Μην απορείς. Μονάχα σκέψου.
Σκέψου τη μοναδική στιγμή που σε αγγίζει χέρι αγαπημένο. Που μεταδίδει στο δέρμα σου με την αφή του όλη την ανατριχίλα ενός έρωτα. Συνειδητού κι απέριττου. Γι’αυτό κι απόλυτου.
Δίχως περίσσιες κορδέλες και πολλά λόγια. Μόνο μια αγκαλιά για να καταλάβεις το λόγο που υπάρχεις.

Για να συνειδητοποιήσεις ότι μετά από τόσα και τόσα θαλασσοδαρμένα χρόνια, γεμάτα απογοητεύσεις, πληγές και ψεύτικα αισθήματα, βρήκες το λιμάνι σου.
Κι είναι τόσο το λιμάνι, που σε χωράει ακριβώς.
“Κουμπώνεις” χωρίς να αφήνεις ίχνος κενού.
Καμία χαραμάδα δε χωράει στο λιμάνι σου. Μόνο έρωτας και συνειδητοποίηση.

Και μια γαλήνη που όμοια της δε συνάντησες ποτέ. Δε φαντάστηκες πως θα σου χαριζόταν.
Απλώνει τα χέρια του κι εσύ χάνεσαι μέσα. Αναπνέεις την ανάσα του, ποτίζεις από το άρωμά του, ζεσταίνεσαι από τη θέρμη του.
Και μένεις εκεί. Δε σαλεύεις μήπως κι αυτή η κρυστάλλινη μοναδική στιγμή γίνει κομμάτια. 

Μήπως ξυπνήσεις κι αποδειχτεί πως είσαι πάλι μόνος σε ένα τεράστιο, απελπιστικά άδειο κρεβάτι.
Πόσο μοναδική είναι η αίσθηση του να διεκδικεί μια αγκαλιά να σε κλείσει μέσα της;

Και να απομένεις εκεί.
Σώμα που ταιριάζει σε άλλο σώμα, καρδιές διπλανές κι άκρα που πλέκονται σε ένα σύμπλεγμα που δε χωράει κανέναν άλλο.
Μόνο εσένα κι εκείνον.
Κι ο χρόνος να κυλά κι εσύ να μην μπορείς να τον συλλάβεις. Βασανιστικά γρήγορα κυλά ο χρόνος σου μαζί του. Δε χορταίνεις.
Και ξέρεις πως δεν πρόκειται να τον χορτάσεις ποτέ.
Πάντα θα αποζητάς την αγκαλιά που μέσα της ξεχνάς τα πάντα. Την αγκαλιά που δείχνει να φτιάχτηκε ακριβώς στα μέτρα σου. Μόνο για σένα.

Και λυπάσαι εκείνες τις ξοδεμένες αγκαλιές σε χέρια που δεν ήξεραν να σε κρατήσουν.
Σε χέρια που φανερώθηκαν άλλοτε λίγα κι άλλοτε δειλά.
Σε λάθος επιλογές που δρομολόγησε η λαχτάρα σου να βρεις τον ένα…το μοναδικό…

Να βρεις εκείνον που η αγκαλιά του σχεδιάστηκε για σένα και που όμοια με τη δική σου, δεν ταίριαξε πουθενά αλλού.Κι άργησε να έρθει. Και τα λυπάσαι τα χρόνια που έφυγαν.

Μα ευγνωμονείς τη στιγμή που ήρθε. Και μαζί με αυτή κι όλες εκείνες που θα ακολουθήσουν.

Μέρες, μήνες, χρόνια, ζωές…
Που ξέρεις πως θα σε αποζημιώσουν για όσα έχασες.
Για όσα πέρασες.
Για όσα στερήθηκες.
Γυρνάς πλευρό κι αυτόματα νιώθεις τη ζεστασιά του να σε τυλίγει. Και μαζί με αυτή και τα χέρια του. Βυθίζει το κεφάλι του στη γωνία του λαιμού σου, σφίγγει τα χέρια του γύρω σου και πλέκει τα πόδια σου με τα δικά του.
Κι αυτό το σύμπλεγμα, χέρια, πόδια και καρδιές, είστε εσείς. Κι άλλος κανείς.

Αν αυτό δεν είναι ευλογία, τότε ποιο;
Γι’αυτό σου λέω. Από όλες τις αγκαλιές, να κυνηγάς εκείνες που “κουμπώνουν”. Και να παρακαλάς να σταθείς τυχερός και να βρεις αυτή που φτιάχτηκε για σένα.
Γιατί σαν αυτή δεν έχει…

Πηγή
https://www.anapnoes.gr