Μην ακολουθείς τις φωνές των άλλων, να ακολουθείς μόνο τα δικά σου θέλω!

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι, ήταν κι ένα αγόρι που συναντήθηκαν “τυχαία” στην παιδική χαρά.
– Θέλεις να παίξουμε; ρώτησε το αγόρι.
– Θέλω!, απάντησε το κορίτσι.
– Τι θέλεις να παίξουμε; ρώτησε το αγόρι.
– Θέλω να κάνω κούνια κι εσύ να με κουνάς.
– Εντάξει! Είπε το αγόρι. Ανέβα στην κούνια κι εγώ θα σε σπρώξω να πας μέχρι τον ουρανό.

Το κορίτσι ανέβηκε στην κούνια και το αγόρι έβαλε όλη του τη δύναμη να την φτάσει ψηλά στον ουρανό.
– Κι άλλο, κι άλλο ψηλά!, του έλεγε ενθουσιασμένο το κορίτσι που γελούσε κάθε φορά που η κούνια ανέβαινε λίγο παραπάνω στον ουρανό. Και το αγόρι έστελνε την κούνια όλο και πιο ψηλά και χαιρόταν που ήταν τόσο δυνατό και μπορούσε να το κάνει. Το αγόρι ένιωσε ότι του άρεσε το κορίτσι και ήθελε να την κάνει να γελάει και να χαμογελάει συνέχεια. Και το κορίτσι ένιωσε να θαυμάζει αυτό το τόσο δυνατό αγόρι.
– Θέλεις κι άλλο να σε κουνήσω; ρώτησε το αγόρι.
– Οχι, θέλω να πάμε και στις τραμπάλες.

Το αγόρι χάρηκε που το κορίτσι ήθελε να κάνει κι άλλα πράγματα μαζί του.
Έκαναν τραμπάλα, ανέβηκαν στις τσουλήθρες, πήγαν στο μονόζυγο, γρατζούνισαν λίγο τα γόνατα, ξαναγύρισαν στις κούνιες, γέλασαν χαρούμενα, έπαιξαν με τα χώματα φτιάχνοντας πύργους, ξεκαρδίστηκαν απ’ τα γέλια, αφέθηκαν. Το αγόρι δε χόρταινε το κορίτσι και το κορίτσι δε χόρταινε να παίζει με το αγόρι.

Πέρναγε η ώρα χαρούμενα κι ανέμελα, ώσπου μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να ζητά επιτακτικά από το αγόρι να φύγουνε. Εκείνη της μητέρας του. Σε λίγα λεπτά μια άλλη γνώριμη φωνή ζήταγε από το κορίτσι να σταματήσει το παιχνίδι και να τον ακολουθήσει στο σπίτι. Ήταν εκείνη του πατέρα της. Κανένα από τα δύο παιδιά δεν ήθελε να αφήσει το άλλο και κανένα δεν ήθελε να ακολουθήσει τις γνώριμες φωνές. Όμως και τα δύο παιδιά τις άκουσαν και τις ακολούθησαν κι έτσι χωρίστηκαν…

Μπορεί να είναι αναγκαίο να ακούμε και να ακολουθούμε τους γονείς μας στην παιδική μας ηλικία. Το τραγικό είναι να επιτρέπουμε να ακούμε και να ακολουθούμε αυτές τις γνώριμες φωνές των σημαντικών άλλων ακόμα και στην ενήλικη ζωή μας, ειδικά όταν αυτά που μας λένε δεν μας βοηθάνε να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια με τον άλλο. 

Πόσο κρίμα να μένουν έρημες και μόνες τόσες κούνιες, που ζητάνε το αμοιβαίο παιχνίδι…

Πηγή
http://www.loveletters.gr