Άτιμε χρόνε, αλήτη, δεν παίζεις δίκαια κι εγώ θέλω πίσω τη νιότη μου...

Γράφει ο Τριστάνος

Άτιμε χρόνε που αλλάζεις τους ανθρώπους!
Άτιμε χρόνε δώσε μου πίσω τα νιάτα μου!
Θέλω πίσω τα ανέμελα τραγούδια με τους φίλους μου!
Δώσε μου πίσω την τρέλα μου.
Λύσε με από τα δεσμά και τις αλυσίδες που με έδεσες να τραβάω!
Άτιμε χρόνε γιατί περνάς;

Ήμουν τόσο όμορφη!
Το γέλιο ξεχείλιζε από μέσα μου!
Δώστο μου πίσω! Είσαι άδικος!
Εγώ σου φέρθηκα με τον καλύτερο τρόπο και εσύ με πρόδωσες!
Αέναη νόμιζα θα ήταν η ομορφιά μου, η στιλπνάδα του δέρματος, η λάμψη των ματιών μου, η βελούδινη φωνή μου…. και συ μου τα πήρες!
Δε θέλω ρε τη γνώση σου!
Δεν θέλω την εμπειρία σου!

Θέλω πάλι να μπορώ να κυλιέμαι στην άμμο, να χορεύω στη βροχή, να ανάβω φωτιές στις παραλίες, να μεθάω από έρωτα, να κάνω ευχές στ’ αστέρια και να ξημερώνομαι βλέποντας την ανατολή!

Δε θέλω το μέλλον, θέλω το παρελθόν και αυτούς που αγαπούσα!
Αυτούς που έχασα!
Αυτούς που εσύ τους πήρες μακριά μου!
Άτιμε χρόνε, αλήτη, δεν παίζεις δίκαια!

Εγώ πάντα σε σεβόμουν! Σε πρόσεχα!
Μη μου ξαναμιλήσετε ρε στον πληθυντικό!Βαρέθηκα! Θέλω “κορίτσι μου”να με λέτε!
Μη με κοιτάτε έτσι!
Κορίτσι είμαι μέσα μου και θέλω να τρέξω ξυπόλητη στο βρεγμένο χορτάρι,
όμως δεν επιτρέπεται στην ηλικία μου!
Έτσι μου λέτε! Όμως δεν ξέρετε!
Μου’ χες υποσχεθεί πως όταν οι ψυχές δε γερνάνε μένουμε ίδιοι…., ψεύτη, υποκριτή!!

Άτιμε χρόνε με έκανες να έχω ανάγκη την επιβεβαίωση!
Ζωγράφισες πάνω μου κάθε στιγμή της ζωής μου, κάθε πόνο, κάθε κλάμα, ακόμη και κάθε χαρά και μου άφησες ανεξίτηλα σημάδια που δεν μπορώ να τα σβήσω!

Δεν τα θέλω ρε, δεν θέλω να με βλέπω έτσι!
Θέλω να γίνω όπως πριν!
Εσυ φταις, που βλέπω τις παλιές φωτογραφίες μου και δακρύζω!
Πως πέρασαν τα χρόνια γαμώτο!

Βιαζόμουν να μεγαλώσω, όταν ήμουν μικρή!
Τι κατάλαβα λοιπόν;
Πέρασαν τα χρόνια σαν νερό και άλλαξα, έγινα μια άλλη, ενώ μέσα μου είμαι η ίδια!
Εκεί που οι παρέες μου μιλούσαν για ιδεολογίες, για έρωτες και για στόχους, τώρα μιλούν για φάρμακα, για πόνους, για θανάτους και για αρρώστιες μόνο!

Άρχισα να μισώ τον καθρέπτη!
Άρχισα να μισώ εμένα!
Μέχρι και “αυτός” με παράτησε!
Για μια άλλη, για μια νεότερη, για μια ομορφότερη!
Άδικε χρόνε!

Ουφ, παρασύρθηκα πάλι!
Εντάξει μωρέ, όλες οι ηλικίες έχουν τη δική τους ομορφιά! Το ξέρω! Έτσι είναι!
Έζησα όμορφες στιγμές, ερωτεύτηκα, έβγαλα ζωή από το κορμί μου, γέμισα γνώσεις, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, ταξίδεψα σε υπέροχα μέρη!
Απλά να, έβλεπα εκείνες τις φωτογραφίες πριν 25-30 χρόνια και με πήραν τα κλάματα!
Το παράπονο! Η νοσταλγία!

Άτιμε χρόνε!

Πηγή
http://www.loveletters.gr