Η αγάπη δεν είναι μόνο εκείνος ο ολόλαμπρος ήλιος στον καταγάλανο ουρανό..
Είναι και κείνο το γκρίζο συννεφάκι, που φοβάται μόνο του και θέλει να δακρύσει..
Η αγάπη δεν είναι μόνο τα αστέρια, που φωτίζουν λίγο το σκοτάδι της νυχτιάς και όλοι τα κοιτάζουνε με δέος και τα κάνουνε ποίημα..
Είναι κι αυτός ο μαύρος ουρανός, που στέκει εκεί πάνω παραπονιάρης, αφού κανείς με αυτόν όνειρα δεν κεντά κι αφού το χρώμα του, επιλογή δεν ήτανε δική του..
Η αγάπη δεν είναι μόνο δυο χέρια δεμένα σφιχτά, δυο κορμιά ενωμένα σε ένα, δυο χαμόγελα που αναβλύζουν ευτυχία..
Είναι και κείνη η γριούλα, που αναπολεί σε ένα παλιό παράθυρο μπροστά, που το στολίζει μία γλάστρα με ένα γιασεμί ποτισμένο από τα γερασμένα χέρια της και καρτερεί..
Κι ας μην ξέρει πια τι καρτερεί..
Είναι και κείνες οι παλάμες που ‘χουν μείνει αδειανές..
Είναι και κείνο το κορίτσι, που απλώνει το βλέμμα του λυπημένο στη θάλασσα και χάνεται στην απεραντοσύνη της, αδιαφορώντας για τον χώρο και το χρόνο που πλάι του περνούν και δεν το αγγίζουν πια..
Η αγάπη δεν είναι μόνο το ευτυχισμένο τέλος σε ένα παραμύθι..
Είναι κι ο κακός ο λύκος, που ποτέ κανείς δεν κατανόησε την ανάγκη του να επιβιώσει..
Δύο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα κι όχι μόνο αυτήν που αναγράφει την αξία τους..
Δυο πλευρές έχει η Σελήνη κι όχι μόνο την φωτεινή, που όλοι θέλουν και μπορούν να θωρούν..
Πολλά τα χρώματα της θάλασσας, ανάλογα το βάθος της, την ώρα, τον καιρο και όχι μόνο το υπέροχο γαλάζιο της που κάνουμε τραγούδι..
Η καρδιά έχει λείες επιφάνειες, που ακτινοβολούν την ευτυχία που φέρνει η αγάπη..
Έχει όμως και ραγισματιές που χάραξαν μέσα της διχως οίκτο, τα χρόνια που πέρασαν
κι έχουν φωλιάσει μέσα σ’ αυτές ο πόνος, η θλίψη, η οργή, ο φόβος..
Κυρίως ο φόβος..
Αγάπα την καρδιά μου, όπως αυτή σου φανερώνεται..
Με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της..
Μόνο τότε θα μπορείς να πεις, ότι αγάπησες πραγματικά και μένα..
Είναι και κείνο το γκρίζο συννεφάκι, που φοβάται μόνο του και θέλει να δακρύσει..
Η αγάπη δεν είναι μόνο τα αστέρια, που φωτίζουν λίγο το σκοτάδι της νυχτιάς και όλοι τα κοιτάζουνε με δέος και τα κάνουνε ποίημα..
Είναι κι αυτός ο μαύρος ουρανός, που στέκει εκεί πάνω παραπονιάρης, αφού κανείς με αυτόν όνειρα δεν κεντά κι αφού το χρώμα του, επιλογή δεν ήτανε δική του..
Η αγάπη δεν είναι μόνο δυο χέρια δεμένα σφιχτά, δυο κορμιά ενωμένα σε ένα, δυο χαμόγελα που αναβλύζουν ευτυχία..
Είναι και κείνη η γριούλα, που αναπολεί σε ένα παλιό παράθυρο μπροστά, που το στολίζει μία γλάστρα με ένα γιασεμί ποτισμένο από τα γερασμένα χέρια της και καρτερεί..
Κι ας μην ξέρει πια τι καρτερεί..
Είναι και κείνες οι παλάμες που ‘χουν μείνει αδειανές..
Είναι και κείνο το κορίτσι, που απλώνει το βλέμμα του λυπημένο στη θάλασσα και χάνεται στην απεραντοσύνη της, αδιαφορώντας για τον χώρο και το χρόνο που πλάι του περνούν και δεν το αγγίζουν πια..
Η αγάπη δεν είναι μόνο το ευτυχισμένο τέλος σε ένα παραμύθι..
Είναι κι ο κακός ο λύκος, που ποτέ κανείς δεν κατανόησε την ανάγκη του να επιβιώσει..
Δύο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα κι όχι μόνο αυτήν που αναγράφει την αξία τους..
Δυο πλευρές έχει η Σελήνη κι όχι μόνο την φωτεινή, που όλοι θέλουν και μπορούν να θωρούν..
Πολλά τα χρώματα της θάλασσας, ανάλογα το βάθος της, την ώρα, τον καιρο και όχι μόνο το υπέροχο γαλάζιο της που κάνουμε τραγούδι..
Η καρδιά έχει λείες επιφάνειες, που ακτινοβολούν την ευτυχία που φέρνει η αγάπη..
Έχει όμως και ραγισματιές που χάραξαν μέσα της διχως οίκτο, τα χρόνια που πέρασαν
κι έχουν φωλιάσει μέσα σ’ αυτές ο πόνος, η θλίψη, η οργή, ο φόβος..
Κυρίως ο φόβος..
Αγάπα την καρδιά μου, όπως αυτή σου φανερώνεται..
Με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της..
Μόνο τότε θα μπορείς να πεις, ότι αγάπησες πραγματικά και μένα..
