Είναι μερικά βράδια που το μόνο που χρειάζομαι είναι μια αγκαλιά.
Τίποτε άλλο, αυτό μόνο αρκεί.
Μια αγκαλιά αγνή, σφιχτή, χωρίς ερωτήσεις.
Ή και με πολλές. Τόσες, που να με πιάσει ο ύπνος μιλώντας.
Μια ασφαλή αγκαλιά, να κοιμηθώ και να μη ξυπνήσω μέχρι να…πρέπει.
Να ηρεμίσω την ψυχή μου, να την ακουμπήσω εκεί, για να ξεχαστεί.
Κι ας μην είναι αγάπη. Κι ας μην είναι έρωτας. Να είναι μόνο ζεστή και να είναι εκεί.
Γιατί τα βράδια αυτά, το σώμα μου είναι ζεστό μα η ψυχή μου παγώνει, και κλαίει.
Λυπάται της μπερδεμένες μου σκέψεις, μένοντας πάντα ξύπνια και ανήσυχη.
Και τότε, θέλω μόνο μια αγκαλιά.
Να με σφίξει, με κλειστά μάτια να με κοιτάξει στην ψυχή…και να κοιμηθώ.
