Κάποια στιγμή μετά από πολύ αγώνα, ήρθε η στιγμή να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου! Αυτό όμως κράτησε λίγο, γιατί σε μια στροφή του δρόμου που η ζωή μου διασταυρώθηκε με το θάνατο, όλα όσα κατάφερα με τόσο κόπο να χτίσω, γκρεμίστηκαν.
Κοιτάζοντας τα ερείπια αναρωτήθηκα τι είναι εκείνο που ακόμα με στηρίζει στη μοναξιά του ταξιδιού προς το άγνωστο; Που βρίσκω τη δύναμη να ζω σ’ αυτό το δύσκολο παρόν;
Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα πολυτιμότερα δώρα
ήταν εκείνα που η ζωή δε μου πρόσφερε,
αλλά μου έδωσε την ευκαιρία να βρω μόνη μου τον τρόπο να τα αποκτήσω!
Έτσι έμαθα να είμαι ανεξάρτητη, να στηρίζομαι στα πόδια μου και στις δυνάμεις μου χωρίς υποκατάστατα και πατερίτσες, να μην επενδύω και να μη χτίζω πύργους στην άμμο γιατί δε θα κρατήσουν, να αγαπάω και να χαίρομαι την συντροφιά του εαυτού μου, να απολαμβάνω την παρέα κάποιων λιγοστών αλλά πραγματικών φίλων όταν μπορώ να την έχω, να μην χρησιμοποιώ τους άλλους για τις δικές μου ανάγκες ούτε να τους προβάλλω τα δικά μου λάθη, να αποδέχομαι τις αλλαγές σαν κανόνα της ζωής, να δέχομαι με στωικότητα τις ακυρώσεις των ονείρων μου, να μην προσπαθώ να επιβάλω το δικό μου στο Θεό, να κοιτάω τον εαυτό μου στα μάτια και να του μιλάω στα ίσα, να μη με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για μένα …. έμαθα να λέω ευχαριστώ όπως και να έχουν τα πράγματα, να μη φοβάμαι τις καταιγίδες, να μη φοβάμαι το θάνατο αλλά ούτε και τη ζωή…
Τα ανεκτίμητα δώρα είναι εκείνα που δε μου χάρισε η ζωή, αλλά με τον τρόπο της μ’ έσπρωξε να τα ανακαλύψω. Τώρα όμως είναι εντελώς δικά μου και δεν μπορεί κανείς να μου τα πάρει ό,τι και να γίνει, γιατί δεν είναι εξωτερικά άρα υποκείμενα στις εκάστοτε διαθέσεις του ανέμου.
Τώρα ξέρω ότι μόνο άμα εγκαταλείψεις τα στηρίγματα μπορείς να στηριχτείς …..
