Είναι φορές που το ξέρεις από την αρχή πως μ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν θα πάτε μακριά. Είναι ο χαρακτήρας του ή οι καταστάσεις στην ζωή σας που δεν θα το επιτρέψουν να προχωρήσει πιο πέρα.
Όμως δεν μπορείτε να αντισταθείτε και γνωρίζετε πως εκείνη τη στιγμή ανήκετε ο ένας στον άλλον, απόλυτα κι αδιαπραγμάτευτα και οριστικά. Πως αν ήταν όλα αλλιώς θα ήσασταν τέλειοι κι ονειρεμένα παντοτινοί, ίσως. Μα δεν γίνεται να αλλάξουν ούτε τα δεδομένα ούτε οι άνθρωποι. Κι ότι έχετε είναι μόνο αυτή η στιγμή που θα κρατήσει αιώνες. Το ξέρετε κι οι δυο κι ας μην το παραδέχεστε.
Αυτό ακριβώς το αμοιβαίο, έντονο και ολοκληρωτικό είναι που κάνει αυτήν τη σχέση διαφορετική και ουσιαστικά ανεπανάληπτη. Αυτό και μόνο είναι μια αίσθηση και μια ώθηση προς την ευτυχία.
Στιγμιαία ευτυχία, δεν λέω, μα ευτυχία παρ’ όλ’ αυτά. Μια σπάνια ξεχωριστή στιγμή. Και γιατί όχι; Μα σκέψου! Πόσοι έχουν ζήσει κάτι τόσο δυνατό, ακόμα κι από εκείνους που έχουν στη διάθεση τους όλες τις σωστές προϋποθέσεις; Σου το υπογράφω πως είναι ελάχιστοι. Είσαι ευλογημένος και ξεχωριστός αν έχεις βιώσει μια τέτοια στιγμή μοναδικής κι απόλυτης ταύτισης, δοσίματος, ανταπόδοσης συναισθημάτων κι έντασης. Είσαι τυχερός ή τυχερή που συνάντησες, έστω αστραπιαία αυτόν ή αυτήν που μπόρεσε να στα εμπνεύσει όλα αυτά. Που η ματιά και μόνο ήταν αρκετή να διεισδύσει ολόκληρο το είναι σου και να διαβάσει την ψυχή σου. Να την δεχθεί, να την κανακέψει και κυρίως να την ξεσηκώσει.
Πίστεψε με οι πιο πολλοί έψαξαν για κάτι τέτοιο μα δεν τα κατάφεραν ούτε να το ζήσουν μα ούτε καν να το νιώσουν. Συμβιβάστηκαν και κοιτάνε να πάνε στη δουλειά τους κάθε μέρα για να ξεφύγουν από την μιζέρια της καθημερινότητας τους. Γι αυτό μένουν με τις ώρες στο γραφείο και βγαίνουν με τους συναδέλφους. Επιστρέφουν στο σπίτι κατάκοποι ίσα να κοιμηθούν. Κι αυτό γιατί όχι πως πνίγονται στη δουλειά μα για να ξεφύγουν από την επίφαση της ευτυχίας που τόσο καλά διαφημίζουν πως έχουν στο σπίτι τους. Κι αν δεν το παραδέχονται είναι από εγωισμό.
Άκου που σου λέω. Αν ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος, εκατό σύμβουλοι και διευθυντάδες δεν τον κρατάνε σε κανένα γραφείο. Θα προσποιηθεί τον άρρωστο, θα κάνει ότι μπορεί για να φύγει να πάει εκεί που είναι η ευτυχία του.
Γι αυτό σου λέω. Αυτό που ξέρεις πως θα τελειώσει αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ζήσε το μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Δεν θα έχεις ξανά τέτοια ευκαιρία.
Κοίτα γύρω σου. Να, στο μετρό που μπαίνεις ή στο λεωφορείο. Εκτός από τους φοιτητές, όλοι οι άλλοι κοιτάνε στο κενό, τα παπούτσια τους, ένα βιβλίο ή έξω από το παράθυρο το τίποτα.
Λάμψη και χαρά στο βλέμμα έχουν μόνο τα παιδιά και οι ερωτευμένοι. Πόσοι είναι; Στο δικό μου βαγόνι σας το ορκίζομαι, κανένας.
Ζήσε την ένταση στα άκρα.
Μην σταματάς για να σκεφθείς.
Θα τελειώσει πριν το καταλάβεις και θα έχεις χάσει ίσως το πιο άξιο να θυμάσαι.
Το πιο δυνατό που μπόρεσες να βρεις.
Το πιο μοναδικό που θα σε κάνει να το αναπολείς με λατρεία και να λες: “Ευτυχώς το έζησα”.
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να λες γενικά πως έζησες.
Η ζωή δεν είναι σκέτες ανάσες. Είναι οι σωστές ανάσες.
Ζήσε την στιγμή αυτήν που δεν θα σου κόψει απλά την ανάσα μα θα σου δείξει πως ν’ αναπνέεις από την αρχή.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Πίστεψε με οι πιο πολλοί έψαξαν για κάτι τέτοιο μα δεν τα κατάφεραν ούτε να το ζήσουν μα ούτε καν να το νιώσουν. Συμβιβάστηκαν και κοιτάνε να πάνε στη δουλειά τους κάθε μέρα για να ξεφύγουν από την μιζέρια της καθημερινότητας τους. Γι αυτό μένουν με τις ώρες στο γραφείο και βγαίνουν με τους συναδέλφους. Επιστρέφουν στο σπίτι κατάκοποι ίσα να κοιμηθούν. Κι αυτό γιατί όχι πως πνίγονται στη δουλειά μα για να ξεφύγουν από την επίφαση της ευτυχίας που τόσο καλά διαφημίζουν πως έχουν στο σπίτι τους. Κι αν δεν το παραδέχονται είναι από εγωισμό.
Άκου που σου λέω. Αν ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος, εκατό σύμβουλοι και διευθυντάδες δεν τον κρατάνε σε κανένα γραφείο. Θα προσποιηθεί τον άρρωστο, θα κάνει ότι μπορεί για να φύγει να πάει εκεί που είναι η ευτυχία του.
Γι αυτό σου λέω. Αυτό που ξέρεις πως θα τελειώσει αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ζήσε το μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Δεν θα έχεις ξανά τέτοια ευκαιρία.
Κοίτα γύρω σου. Να, στο μετρό που μπαίνεις ή στο λεωφορείο. Εκτός από τους φοιτητές, όλοι οι άλλοι κοιτάνε στο κενό, τα παπούτσια τους, ένα βιβλίο ή έξω από το παράθυρο το τίποτα.
Λάμψη και χαρά στο βλέμμα έχουν μόνο τα παιδιά και οι ερωτευμένοι. Πόσοι είναι; Στο δικό μου βαγόνι σας το ορκίζομαι, κανένας.
Ζήσε την ένταση στα άκρα.
Μην σταματάς για να σκεφθείς.
Θα τελειώσει πριν το καταλάβεις και θα έχεις χάσει ίσως το πιο άξιο να θυμάσαι.
Το πιο δυνατό που μπόρεσες να βρεις.
Το πιο μοναδικό που θα σε κάνει να το αναπολείς με λατρεία και να λες: “Ευτυχώς το έζησα”.
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να λες γενικά πως έζησες.
Η ζωή δεν είναι σκέτες ανάσες. Είναι οι σωστές ανάσες.
Ζήσε την στιγμή αυτήν που δεν θα σου κόψει απλά την ανάσα μα θα σου δείξει πως ν’ αναπνέεις από την αρχή.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
