Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι...

Της Στεύης Τσούτση.

Υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι.
Άνθρωποι που αγαπούν κι άλλοι που αγαπιούνται. Κι άλλοι πάλι που τούτο το πολύτιμο της αμφίδρομης αγάπης το έχουν φυλακτό και του κουβαλούν κατάσαρκα δεμένο πάνω τους.

Είναι οι αγαπημένοι άνθρωποι κάποιου και η παρουσία τους και μόνο στη ζωή του, κάνει τα πάντα πιο εύκολα, πιο φωτεινά, πιο όμορφα.
Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι ήρθαν από το πουθενά. Μπορεί και να μην ήμουν έτοιμη να τους δεχτώ, μπορεί και να μην τους περίμενα, αλλά ήρθαν κι ευχαριστώ το Σύμπαν γι’αυτό.

Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι δεν έχουν ηλικία. Μπορεί να είναι μαθητές ή συνταξιούχοι, παντρεμένοι ή ελεύθεροι. Μπορεί να είναι άνδρες ή γυναίκες, πρωτευουσιάνοι ή επαρχιώτες. Πατρίδα τους ήταν και θαναι πάντα η ψυχή τους…

Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι ξέρουν να γελούν με την καρδιά τους. Γελούν αγνά και δυνατά, τόσο που δεν ξεχωρίζεις αν είναι στα δώδεκα ή αν έχουν πατήσει τα σαράντα. Γελούν στη χαρά και ξέρουν να παλεύουν για εκείνο το χαμόγελο που τόσο πολύτιμο είναι στη λύπη. Παλεύουν για να το δουν στο πρόσωπο των δικών τους αγαπημένων ανθρώπων. 

Κύκλος όλα, κύκλος και η αγάπη.
Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι δεν την περπατούν τη ζωή. Τη χορεύουν. Ακούν τις μουσικές της και αφήνουν τα πόδια τους να υπακούσουν στο ρυθμό. Γιατί ξέρουν πως έτσι, η ζωή αποκτά νόημα και ουσία. Τη χορεύουν λοιπόν τη ζωή κι ενίοτε την τραγουδούν. Μπορεί να είναι φάλτσοι αλλά τίποτα δεν τους πτοεί.

Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι ξέρουν τι θα πει να αγαπάς. Να προσφέρεις, να δίνεσαι, να στηρίζεις, να νοιάζεσαι.
Με τούτο το νοιάξιμο και την αγάπη σμιλεύτηκε η φύση τους και δεν την απαρνιούνται. Είναι γι’αυτούς ζήτημα τιμής.

Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι δε θα αφήσουν κανέναν να πέσει εφόσον μπορούν να τον κρατήσουν. Να παλέψουν να βοηθήσουν, θα δώσουν από το υστέρημα της τσέπης τους κι από την πληθώρα της καρδιάς τους. Θα είναι εκεί στα δύσκολα. Θα είναι εκεί και στις χαρές. Θα χαρούν με τη χαρά του άλλου και θα τη γλεντήσουν σαν να ήταν δική τους.

Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι αγκαλιάζουν σφιχτά και φιλούν χορταστικά. Σφίγγει η αγκαλιά τους, κόβει την ανάσα, ανεβάζει τους παλμούς. Μα την ίδια ώρα κολλάει κι όλα τα σπασμένα, τα κάνει να φαίνονται τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα.
Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι τρομάζουν τις χαρακιές και τις πληγές της ψυχής. Τους επιτίθενται με τη θεραπευτική τους αγάπη κι όλα γίνονται πιο φωτεινά. Ακόμη και τα αδιέξοδα φαίνονται πια με λίγο φως, με μια λύση…
Οι δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι είναι το δώρο μου για κάποια καλή πράξη σε τούτη ή κάποια προηγούμενη ζωή.
Είναι η διαλεχτή ουσία της καρδιάς μου, το γιατρικό σε κάθε μου πληγή.
Είναι η αγκαλιά και το χαστούκι μου, η φωνή των τύψεων και της συνείδησής μου.
Είναι εκείνη η οικογένεια που δεν την έχτισε κανένα γονίδιο.
Μόνο η αγάπη και το νοιάξιμο. Παντού και πάντα αυτά.


Πηγή
https://www.diaforetiko.gr

Πηγή
https://www.anapoes.gr