Παντού στη γη ο ουρανός είναι ένας

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Είναι και εκείνες οι στιγμές που νιώθεις πως θέλεις να φύγεις από όλα και όλους.
Και φεύγεις γιατί έτσι πρέπει να κάνεις.
Πρέπει λέει! Ξέρεις από αυτά τα δικά σου τα πρέπει…
Μετά σου λείπουν και καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να ζήσεις μακριά απο εκείνους. Απο εκείνον. Πόσο σου λείπει!
Μα πως να φύγεις μακριά από την ίδια σου τη ζωή. Έτσι εύκολα αφήνεις τη ζωή σου;
Μα και να θέλεις δεν μπορείς. Θέλεις να γυρίσεις πίσω αλλά μένεις για να νιώσεις λίγο ακόμα τον πόνο του αποχωρισμού. Μένεις λίγο ακόμα για να πονέσεις κι άλλο και να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι για εσένα. Πόσο σημαντικό είναι να μην τον νιώθεις γύρω σου. Έστω και αν δεν τον βλέπεις νιωθεις την αύρα του στην ιδια πόλη με τη δικιά σου. Ξερεις! Να νιώθεις αυτή τη σιγουριά της αγκαλιάς του. Δεν έχει σημασία το κάθε πότε. Σημασία έχει ότι είναι εκεί. Είσαι έκει.

Το άρωμα του κορμιού του κατακλύζει την πόλη σου. Γυρνάς και το πρώτο που θέλεις να κάνεις είναι να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά του. Να του πεις συγνώμη, προσπάθησα αλλά δεν θέλω να ζήσω μακριά σου. Να φοράς κάτι δικό του για να νιώθεις πως είναι επάνω σου, μέσα σου.
Μα ήταν, είναι και θα είναι μέσα σου.Δεν φεύγει ο έρωτας έτσι απλά με ένα ταξίδι. Δεν αποχωρίζεται έτσι εύκολα αυτό που αγαπάς. Δεν πετιέται απο πάνω σου, απο μέσα σου.

Και γυρνάς πίσω και βρίσκεσαι να φιλάς και να αγκαλιάζεις έναν αναπτήρα του. Εκείνον εκει που είχες πάρει για να τον θυμάσαι την τελευταία φορά που τον είχες δει. Έναν αναπτήρα ναι αλλά δικό του.
Ξαφνικά νιώθεις πως είχες φύγει για πολύ και οι μέρες ήταν αιώνες. Μα ήταν μόνο λίγο. Αυτό το λίγο που για εσένα φάνταζε σαν μια γιγάντια κλεψύδρα δίχως τέλος.
Τόσο πολύ ε; Η απάντηση είναι μέσα σου και φωνάζει “τόσο πολύ, ναι”.
Πόσο ακόμα θα προσπαθείς να κάνεις πως δεν βλέπεις αυτά που νιώθεις; Πόσο ακόμα θα προσπαθείς να πετάξεις από μέσα σου όλα αυτά που σε κάνουν να ζεις;
Αφού βλέπεις πως δεν γίνεται, βλέπεις πως δεν μπορείς. Ακόμα καλύτερα, βλέπεις πως δεν θέλεις!

Βλέπεις πως τα σύννεφα παίρνουν την μορφή του και στον θυμίζουν ξανά και ξανά. Αφού κοιτάς τον ουρανό και ταξιδεύεις. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στον ουρανό;
Μπορείς να πας σε άλλον ουρανό; Παντού στη γη ο ουρανός είναι ένας. Είναι εκεί ακόμα και αν πας και σε άλλη Ήπειρο.
Έτσι και εκείνος. Πάντα μέσα σου ακόμα και σε άλλη γη, ακόμα και σε άλλη ζωή και στην επόμενη ζωή. Ο ίδιος ήλιος, το ίδιο φεγγάρι τα ίδια όλα. 

Δεν αλλάζουν αγάπη μου τα μάτια σου. Έχουν μόνο εκείνον σαν καθρέπτη τους. Εκείνος καθρεπτίζεται πάντα και παντού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Που πας να φύγεις. Αφού…
Όλα είναι εκεί. Όλα!
“Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
Δεν θέλω…”

Πηγή
http://www.loveletters.gr