Εκείνοι οι άνθρωποι που σε στιγματίζουν με την αγάπη τους

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που μας στιγματίζουν.
Εξαρτάται από εμάς κατά πόσο θέλουμε να τους αφήσουμε ή όχι;
Δεν γνωρίζω την απάντηση.

Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο και αν προσπαθήσουμε να τους βγάλουμε από μέσα μας δεν φεύγουν.
Δεν βγαίνει η αγάπη, δεν φεύγει ο έρωτας. Ιδιαίτερα εκείνος που δεν σου έχει τελειώσει. Ιδιαίτερα εκείνος που σου έχει αφήσει τα σημάδια του.
Που να πάει να μείνει; Εκεί νιώθει ασφάλεια και δεν το κουνάει για κανένα ρημάδι λόγο.
Πονάει μακριά από εκείνον. Και τα όνειρα; Εκείνα πώς να τα ξεχάσεις; Μαζί με τα σημάδια έχουν μείνει και αυτά. Τα σημάδια στην καρδιά και στο μυαλό που δεν λένε να σβήσουν. Πώς να αποχαιρετήσεις όλα εκείνα που ένιωσες; Δεν θα το έκανες για κανένα λόγο.
Άλλωστε λένε και αλήθεια είναι, πως δεν σου συμβαίνει κάθε ημέρα να μπαίνουν άνθρωποι στη ζωή σου που θα σε στιγματίσουν. Που θα ζωγραφίσουν το ένα και μοναδικό τατουάζ μέσα σου!
Μα σε στιγμάτισε. Πάει τώρα! Δεν μπορείς να τον στείλεις μαζί με όλους τους άλλους. Λίγοι και καλοί. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αποκλειστικά και μόνο.

Μην ψάχνεις να βρεις από που να φύγεις. Δεν έχει πόρτα για την σημαδεμένη σου καρδιά. Είπαμε μία φορά συμβαίνουν αυτά. Μια και πολύ καλή. Μία που ότι και αν έρθει ότι και αν μείνει δεν θα είναι ποτέ σαν και εκείνη τη μια και μοναδική. Σαν εκείνο το ένα σημάδι μέσα στην ψυχή σου.

Θέλαμε λοιπόν και τους αφήσαμε να μπουν και να τα κάνουν όλα όπως πρέπει. Ο κάθε ένας μας για τους δικούς του λόγους. Ο κάθε ένας μας γιατί είδε, ένιωσε, πήρε κάτι διαφορετικό. Πρέπει δηλαδή; Δηλαδή όλα σαν τον πόλεμο που αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια μαζί με πεταμένα, άδεια, χαλασμένα αντικείμενα.

Με εκείνη τη μια και μοναδική γλυκιά ανάμνηση που μέσα της δεν χωράει να μπει άλλη. Γιατί πάντα μετά την καταιγίδα του άγριου πολέμου έρχεται μόνο ο λαμπερός ήλιος. Και σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι και τίποτα δεν θυμίζει πια χαλασμένα συντρίμμια. 

Μόνο μια γλυκιά ανάμνηση ή μάλλον πολλές γλυκιές αναμνήσεις. Και εκεί θέλεις να γυρίσεις πάλι πίσω να ξανά αρχίσεις τον πόλεμο. Ήταν όμορφα. Σου άρεσε.

Μα τούτη είναι η γλύκα του αγάπη μου. Γιατί σου έχει αφήσει χαραγματιές μιας ζωής.
Δεν κατάλαβες μάλλον. Πάντα θα είσαι εκεί, πάντα θα είναι εκεί. Τίποτα δεν σε αφήνει να φύγεις. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει τις πληγές σου από εκείνον τον όμορφο πόλεμο να κλείσουν.

Μα είσαι πια σημαδεμένος. Σημαδεμένος γλυκά και δεν θες να βάλεις αλοιφή να επουλωθούν τα τραύματά σου.

Θέλεις να μείνουν για πάντα εκεί.
Θα μείνουν για πάντα εκεί! Μην φοβάσαι.
Εκεί θα είναι πάντα δικά σου πάντα μέσα σου!
Τα όλο δικά σου σημάδια εκείνου του γλυκού πολέμου!

Πηγή
http://www.loveletters.gr