Ξέρεις πως κατά βάθος θα συμφωνήσεις, ακόμα κι αν είσαι υπέρμαχος της λογικής. Μιλάω για το ρητό που δηλώνει πως ό,τι μας καυλώνει, στο τέλος μας ελέγχει. Και, δυστυχώς, κρύβεται μια δόση αλήθειας σε αυτό. Βλέπεις, υπάρχουν πράγματι στιγμές όπου η λογική είναι εντελώς απούσα. Κάπου έχει πάει διακοπές, κι έχει αφήσει το κεφάλι σου άδειο, έρμαιο στα χέρια κάποιας άγνωστης δύναμης, μια δύναμης που ξέρει καλά τα κουμπιά σου και τα πατάει άφοβα, ανελέητα.
Αυτό που σε καυλώνει μπορεί να ‘ναι ένα αμάξι, ένα ριψοκίνδυνο χόμπι που σε φτάνει στα άκρα, ή μία ηλεκτρονική συσκευή που έχεις ερωτευτεί.
Όμως ο έλεγχος χάνεται εντελώς όταν το «ό,τι» δεν παραπέμπει σε αντικείμενο αλλά σε πρόσωπο· αυτό που έχει την ικανότητα και το λέγειν να απογειώσει την καύλα σου και να παρατείνει την τρέλα σου, πολλές φορές συνειδητά κι άλλες ακούσια.
Όταν αυτό που σε εξουσιάζει αποκτά μορφή κι όνομα, τότε είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από αυτή την περίπλοκη κατάσταση. Κάθε φορά που θα αισθάνεσαι να ηρεμείς, θα προκύπτει κάτι καινούριο που θα κάνει την έξαψή σου να εντείνεται. Ενώ φτάνεις στο σημείο να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι υπό έλεγχο, αρκεί μία μόνο λέξη ή πράξη κι αυτό το πρόσωπο θα σε κάνει να αισθανθείς πως δεν έκανες κανένα βήμα μπροστά. Αντιθέτως, μάλλον έμεινες στάσιμος και, χοροπηδώντας απ’ την ανυπομονησία σου, έσκαψες τον λάκκο σου ακόμα πιο βαθιά.
Διαφωνείς;
Όταν αυτό που σε εξουσιάζει αποκτά μορφή κι όνομα, τότε είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από αυτή την περίπλοκη κατάσταση. Κάθε φορά που θα αισθάνεσαι να ηρεμείς, θα προκύπτει κάτι καινούριο που θα κάνει την έξαψή σου να εντείνεται. Ενώ φτάνεις στο σημείο να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι υπό έλεγχο, αρκεί μία μόνο λέξη ή πράξη κι αυτό το πρόσωπο θα σε κάνει να αισθανθείς πως δεν έκανες κανένα βήμα μπροστά. Αντιθέτως, μάλλον έμεινες στάσιμος και, χοροπηδώντας απ’ την ανυπομονησία σου, έσκαψες τον λάκκο σου ακόμα πιο βαθιά.
Διαφωνείς;
Ας ξεκινήσω απ’ το πιο απλό και συνηθισμένο, από αυτό που ίσως έσκασε αρχικά στο μυαλό σου διαβάζοντας τη λέξη «καυλώνει», τη σωματική έλξη. Έλξη προς ένα πρόσωπο που μπορεί να σε φτιάξει με ένα άγγιγμα, που θα σε εξιτάρει και θα σε κάνει να ζητάς το κάτι παραπάνω. Μια ολοκλήρωση της σωματικής επαφής, που ξέρεις ότι μόνο προσωρινά θα σε ανακουφίσει. Μα όσο δε θα σου δίνει αυτό που ζητάς, τόσο περισσότερο εσύ θα τρελαίνεσαι και θα το ποθείς.
Σε ό,τι δηλώνει, εσύ θα λες «ναι», με την ελπίδα πως θα σου δώσει τελικά ό,τι σου λείπει. Η επιθυμία μεγαλώνει κι η ύπαρξή της γίνεται συνήθεια. Έτσι, ακόμη και μετά την ολοκλήρωση και την απόκτηση εκείνου που θέλεις, μένεις προσκολλημένος στο πρόσωπο που με τόλμη και χάρη βρίσκει διαρκώς τα κουμπιά σου. Μήπως το στόρι σου φαίνεται λίγο οικείο;
Πέρα απ’ την καύλα σε σωματικό επίπεδο, υπάρχει κι εκείνη που παραπέμπει στο εγκεφαλικό κομμάτι. Κι αυτή είναι πιο χειριστική. Δύσκολο να συμβεί, αλλά άπαξ και γίνει, άντε να ξεφύγεις. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που τα περισσότερα τραγούδια αναφέρονται σε παιχνίδια του μυαλού.
Πέρα απ’ την καύλα σε σωματικό επίπεδο, υπάρχει κι εκείνη που παραπέμπει στο εγκεφαλικό κομμάτι. Κι αυτή είναι πιο χειριστική. Δύσκολο να συμβεί, αλλά άπαξ και γίνει, άντε να ξεφύγεις. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που τα περισσότερα τραγούδια αναφέρονται σε παιχνίδια του μυαλού.
Η παρουσία ενός προσώπου που εισβάλλει σταδιακά στην καθημερινότητά σου κι εμπλέκεται μέσα στις άλλες σκέψεις του μυαλού σου, τις περισσότερες φορές επισκιάζοντάς τις, αποτελεί ένα επικίνδυνο πνευματικό παιχνίδι. Η σκέψη αυτού που θες να αποκτήσεις σου γίνεται εμμονή. Η δυσκολία που συναντάς για να το φέρεις στα μέτρα σου και στην κατοχή σου, κάνουν τη διαδικασία πιο καυλωτική, και πριν το καταλάβεις γίνεσαι εντελώς εξαρτημένος από αυτό.
Ξυπνάς και κοιμάσαι με την ίδια σκέψη. Μονίμως αισθάνεσαι την ανάγκη να δεις εκείνο το πρόσωπο και τρελαίνεσαι στην ιδέα του να μην μπορείς να οριοθετήσεις την ελευθερία του. Νιώθεις ανήμπορος τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις δικαιώματα σε αυτό· δεν έχεις καμία εξουσία για να απαιτείς πράγματα. Υπακούς ένα άτομο που δε βρίσκεται υπό τον έλεγχό σου κι έχει τη δύναμη να καθορίζει τις κινήσεις σου.
Γιατί ναι μεν έχεις τη λογική που σε διατάζει να πεις «όχι» στις προσδοκίες του προσώπου εκείνου, ειδικά όταν ξέρεις ότι εσένα πιθανώς σε βλάπτουν, δεν πράττεις ωστόσο ανάλογα. Κι ας ακούγεται δυνατά και ξεκάθαρα το «όχι» στο μυαλό σου, η εσωτερική σου φωνή μπαίνει σε σίγαση.
Κουμάντο στο κεφάλι σου δεν κάνεις εσύ, κάποιος οδηγεί σταθερά τα βήματά σου, ωθώντας σε να κάνεις ό,τι αισθάνεσαι πως θα σου προσφέρει ελάχιστες στιγμές ευχαρίστησης. Κάνεις πράξη το τρελό κι αδικαιολόγητο, αυτό που στα μάτια σου εκείνη τη στιγμή φαντάζει απόλυτα λογικό. Εκείνο που υπό άλλες συνθήκες θα ορκιζόσουν πως δε θα έκανες ποτέ.
Αυτοί που έχουν τη δύναμη να σου τρελαίνουν το μυαλό θα καθοδηγούν πιστά την κάθε σου κίνηση. Σε κάνουν αβίαστα να ξεχνάς τι είναι επιτρεπτό και μη, και λειτουργείς πρωτίστως με βάση τις επιθυμίες τους. Πρώτα σου κατακτούν το μυαλό, κι έπειτα προχωράνε στα υπόλοιπα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δε σου αφήνουν περιθώρια ανάλυσης. Ενεργείς αυθόρμητα σύμφωνα με τα «θέλω» σου, που ολοένα πληθαίνουν κι εντείνονται. Σε τελικό στάδιο, ακόμη κι αν κατακτήσεις αυτό που σε ‘χει τρελάνει, θα χρειαστείς σίγουρα άπειρες δόσεις μέχρι να καταφέρεις να συνεφέρεις τον εαυτό σου.
Κι αν τυχόν δυσκολεύεσαι να καθορίσεις τι είναι αυτό που σε ελέγχει και σου ‘χει κάψει το μυαλό, ρώτα τον εαυτό σου πρώτα αν είναι εφικτό να ψελλίσεις «όχι», χωρίς να καίγεσαι μέσα σου να ξεστομίσεις το «ναι».
Μυστήριο πράγμα το συναίσθημα αυτό. Αλλά αυτή η καύλα σε βγάζει εκτός εαυτού, γιατί είναι κάτι άγνωστο, μια πρόκληση. Κρύβει κάτι το εθιστικό κι έχει τη δύναμη να σε καθοδηγεί με τρόπους καθηλωτικούς, προς κατευθύνσεις παντελώς άγνωστες για ‘σένα.
Αυτοί που έχουν τη δύναμη να σου τρελαίνουν το μυαλό θα καθοδηγούν πιστά την κάθε σου κίνηση. Σε κάνουν αβίαστα να ξεχνάς τι είναι επιτρεπτό και μη, και λειτουργείς πρωτίστως με βάση τις επιθυμίες τους. Πρώτα σου κατακτούν το μυαλό, κι έπειτα προχωράνε στα υπόλοιπα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δε σου αφήνουν περιθώρια ανάλυσης. Ενεργείς αυθόρμητα σύμφωνα με τα «θέλω» σου, που ολοένα πληθαίνουν κι εντείνονται. Σε τελικό στάδιο, ακόμη κι αν κατακτήσεις αυτό που σε ‘χει τρελάνει, θα χρειαστείς σίγουρα άπειρες δόσεις μέχρι να καταφέρεις να συνεφέρεις τον εαυτό σου.
Κι αν τυχόν δυσκολεύεσαι να καθορίσεις τι είναι αυτό που σε ελέγχει και σου ‘χει κάψει το μυαλό, ρώτα τον εαυτό σου πρώτα αν είναι εφικτό να ψελλίσεις «όχι», χωρίς να καίγεσαι μέσα σου να ξεστομίσεις το «ναι».
Μυστήριο πράγμα το συναίσθημα αυτό. Αλλά αυτή η καύλα σε βγάζει εκτός εαυτού, γιατί είναι κάτι άγνωστο, μια πρόκληση. Κρύβει κάτι το εθιστικό κι έχει τη δύναμη να σε καθοδηγεί με τρόπους καθηλωτικούς, προς κατευθύνσεις παντελώς άγνωστες για ‘σένα.
Όσο κι αν βάζεις τα όριά σου εκεί που θέλεις, πάντα θα σε αναγκάζει να τα ξεπεράσεις.
Συντάκτης: Γεωργία Κανδηλανάπτη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Κανδηλανάπτη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
