Σου ‘χει τύχει ποτέ να μη θέλεις να χάσεις έναν άνθρωπο; Να φοβάσαι να τον χάσεις, να σημαίνει για ‘σένα τα πάντα, κι αν όχι τα πάντα –για να μη γινόμαστε κι υπερβολικοί– τότε, έστω, να σημαίνει για ‘σένα πάρα πολλά; Να μη θέλεις να τον χάσεις γιατί αλλιώς αισθάνεσαι πως θα χαθείς.
Είναι αυτό που όταν έρχεσαι κοντά με έναν άνθρωπο και μπαίνει στη ζωή σου, τότε δημιουργείται ανάμεσά σας κάτι σαν ένα αόρατο σκοινί που σας ενώνει. Ένα σκοινί που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο ανθεκτικό, χωρίς να το καταλαβαίνεις,να φοβάσαι να μη φύγει, να μην τον χάσεις απ’ τη ζωή σου. Το ‘χεις νιώσει;
Σου ‘χει τύχει ποτέ να σου λείπει ένας άνθρωπος όσο τίποτα άλλο; Κι αν το αναλύσουμε λίγο, τι σημαίνει «να σου λείπει»; Σημαίνει να λείπει από εσένα, απ’ τον εαυτό σου, να τον θεωρείς κομμάτι σου, να ξέρεις και να καταλαβαίνεις ότι χωρίς αυτόν είσαι άδειος, να το νιώθεις στην κυριολεξία, να νιώθεις ένα κενό μέσα σου και να μην μπορεί να στο γεμίσει τίποτα και κανένας.
Σου έχει τύχει ν’ αγαπάς έναν άνθρωπο και να ψάχνεις τρόπους να του το δείξεις; Να του το δείξεις με τις πράξεις σου, με το βλέμμα σου, με οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τα λόγια σου. Πάντα φοβόμουν να πω αυτή τη λέξη. Μία λέξη, ένα, ρήμα καλύτερα, σαν όλα τα άλλα. Είναι, όμως, σαν όλα τα άλλα; Πάντα το φοβόμουν, και γι’ αυτό και δεν το είπα ποτέ σε αυτόν. Μόλις πήγαινα να το πω, κάτι μέσα μου μού έλεγε «Κρατήσου, μην το πεις, θα σε περάσει για δεδομένη». Μη, μη, μη… Το ‘χεις νιώσει;
Σου ‘χει τύχει να θεωρείς ότι το ωραιότερο μέρος στον κόσμο είναι οποιαδήποτε θέση δίπλα του; Ίσως και το ωραιότερο όλων να ‘ναι η αγκαλιά του. Αχ, αυτή η αγκαλιά. Να σε τυλίγει με τα χέρια του κι εσύ να νιώθεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Να μη θέλεις να ‘σαι αλλού, παρά μόνο εκεί. Γιατί εκεί νιώθεις ασφάλεια, εκεί νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σου χαλάσει την ευτυχία.
Να ξέρεις ότι ακόμα κι αν είχες την ευκαιρία να διαλέξεις ανάμεσα στο ωραιότερο μέρος του πλανήτη και στην αγκαλιά εκείνη, εσύ θα διάλεγες την αγκαλιά του. Ακόμα κι αν αυτή ήταν σε μια μικρή, ξεχασμένη, πόλη, σε έναν λόφο με εκκλησάκι όπου συνηθίζατε να πηγαίνετε τις νύχτες. Εκεί κάνατε τις ωραιότερες αγκαλιές, εσύ κι αυτός, μόνο που τότε δεν ξέρατε τη σπουδαιότητα της στιγμής. Νομίζατε ότι θα κρατήσει για πάντα. Το ‘χεις νιώσει;
Σου ‘χει τύχει ποτέ να θέλεις να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου με ένα μόνο άνθρωπο; Να ακούς το γέλιο του για μια ζωή, να γελάς με τα χαζά αστεία του, να αντέχεις την γκρίνια του, να κοιτάς το ίδιο ζευγάρι μάτια και να ερωτεύεσαι ξανά απ’ την αρχή. Να ‘σαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα γι’ αυτόν -κι αν όχι πάλι τα πάντα, έστω πάρα πολλά.
Να κάνεις όνειρα από παιδί, κι όμως τώρα να θες να τα αλλάξεις όλα και να τα προσαρμόσεις, ώστε να συμπεριληφθεί κι αυτός μέσα σε αυτά. Γιατί χωρίς αυτόν δεν είναι όνειρα. Γιατί χωρίς αυτόν δε θα ‘χουν νόημα. Το ‘χεις νιώσει;
Σου ‘χει τύχει ποτέ να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο όλη την ημέρα παρά μόνο αυτόν; Χωρίς υπερβολές. Μόνο αυτόν. Όλες σου οι σκέψεις να αφορούν αυτόν. Να μην μπορείς να τον βγάλεις απ’ το μυαλό σου. Να ανυπομονείς να τον ξαναδείς, ακόμα κι αν ξέρεις ότι αυτή η στιγμή θα αργήσει, εσύ να σκέφτεσαι μόνο εκείνο το λεπτό, να ζεις για αυτό, να σχεδιάζεις πώς θα ‘ναι, κι ας μη γίνουν τα πράγματα όπως τα ‘χεις φτιάξει στο μυαλό σου. Να περνάνε οι ώρες κι οι μέρες κι εσύ το μόνο που σκέφτεσαι να ‘ναι να βρεθείτε και πάλι, έστω και σαν φίλοι, έστω και σαν γνωστοί.
Το ‘χεις νιώσει;
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
