Αγάπη, ένα λουλούδι που φυτρώνει σε άνυδρα μέρη.
Σε μέρη σκιερά και απόμερα.
Στους πιο μακρινούς γκρεμούς.
Στους πιο βαθείς ωκεανούς.
Στην άκρη της ερήμου.
Σε όλα τα απίθανα σημεία, αυτή ξεπετάει το μπουμπούκι της, και εκεί που δεν το περιμένεις ευωδιάζει η ψυχή σου από τα αρώματα της.
Πρέπει να ‘χεις πονέσει για να δεχτείς το χάδι της, για να νιώσεις το χτύπημα της σαν κρότο μέσα στη νύχτα, ένα κεραυνό μέσα στη σιωπή.
Αν δεν έχεις πονέσει, δε θα καταλάβεις τη γλύκα που αφήνει στο στόμα.
Την ελαφράδα στην καρδιά.
Το ρίγος όταν πλησιάζει.
Όταν έρθει θα καταλάβεις πως όλα μέχρι εκείνη την ώρα ήταν ακίνητα, ήταν βουβά, δίχως ζωή.
Μέχρι εκείνη να έρθει.
Και θα έρθει μόνο όταν θα ξέρεις πώς να την καλοδεχτείς.
Δεν θέλει πολλές γιορτές και τραγούδια
Αλλά ούτε λόγια πολλά.
Θέλει αλήθεια και ουσία.
Θέλει βλέμμα καθάριο και μια αγκαλιά ορθάνοιχτη, θερμή.
Θα έρθει όταν θα έχεις ραγίσει από την απουσία της.
Θα ξέρεις πώς να την χαϊδέψεις και να την κάνεις δική σου.
Μόνο τότε θα έρθει στο κατώφλι σου.
Και όσα χρόνια και αν περίμενες θα ήταν σαν να την είχες από πάντα στην αγκαλιά σου.
Σαν να γεννήθηκε μαζί σου, και ζούσε πάντα εκεί, μέσα στην καρδιά σου.
Πηγή
http://www.loveletters.gr
