Πότε δεν θα ξεχάσω αυτή τη μέρα. Τη μέρα που απότομα βγήκα από του παραμυθιού την πόρτα. Δεν ήταν εύκολο. Πέρασα την πύλη ξυπόλητη και δεν είχα προλάβει να πάρω και πολλά μαζί μου.
Δεν περίμενα πως θα ερχόταν μια μέρα που η μαμά θα άρπαζε απότομα το κυνηγετικό του παππού και θα σκότωνε ότι πιο πολύ μου άρεσε να ονειρεύομαι και να πιστεύω σαν παιδί.
Κατέρρευσε το σπιτάκι της αθωότητας σαν πύργος χάρτινος και εγώ δεν ήξερα αν με πονούσε πιο πολύ το θέαμα, ή αν με τρόμαζε περισσότερο η συνέχεια.
Με μια γιγάντια σφαίρα η μαμά άφησε στον τόπο τον Άγιο Βασίλη, τη Νεράιδα των δοντιών και τον Πελαργό που έφερνε σε ένα δισάκι μέσα τα νεογέννητα. Και αυτό σήμαινε χωρίς πολλά πολλά το τέλος μιας εποχής και το ξεκίνημα μιας άλλης.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι όπλισε εκείνη τη μέρα το χέρι της μαμάς και πόσο καλή από την άλλη αποδείχτηκε η μαμά τελικά στο σημάδι και τους ξεπάστρεψε όλους με τη μία. Ένα μπαμ ακούστηκε αρχικά και άρχισαν διαδοχικά να σωριάζονται στη μοκέτα του καθιστικού μας ένας ένας.
Έμεινα να κοιτώ τα πτώματα. Ο Άγιος Βασίλης τέζα αγκαλιά με τη Νεράιδα των δοντιών της οποίας το μαλλί είχε γίνει μαύρο χάλι και κάπου εκεί κοντά στις μπότες και τα γοβάκια κειτόταν ο πελαργός με το κουρελιασμένο και άδειο του δισάκι. Και εκεί άρχισαν τα πρώτα λογικά ερωτήματα.
Σε ποιόν έγραφα τόσα χρόνια εγώ και που πήγαιναν τα γράμματα μου; Γιατί έπρεπε τελικά να είμαι φρόνιμο παιδάκι; Ποιος έχωνε χαρτονομίσματα κάτω από το μαξιλάρι μου; Ποιος φέρνει τελικά τα μωρά; Πως βρέθηκα δηλαδή εγώ εδώ; Τι άλλο υπάρχει για να μάθω;
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα βέβαια πως ο Άγιος Βασίλης, η Νεράιδα των δοντιών και ο Πελαργός με το δισάκι ήταν τα πιο αθώα ψέματα! Έκρυβε τόσο ψέμα και πόνο μέσα ο κόσμος τούτος που αναγκάστηκα μόνη μου να τους αναστήσω και να τους φέρω πίσω στη ζωή κάτι νύχτες που είχα πιο πολλή ανάγκη το παραμύθι και δεν ήθελα καμία απολύτως σχέση να έχω με την πραγματικότητα.
Πηγή
http://metaximas.org
