Ζήστε τον έρωτα σαν να μην υπάρχει αύριο

Στον τοίχο είναι καρφωμένο ένα ρολόι. Παλιό, ξύλινο, με μεγάλους μαύρους δείκτες και πάνω του σκαλισμένους τους δώδεκα αριθμούς. Αν και παλιό, δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο. Χρόνια τώρα δουλεύει με ακρίβεια, αποδεικνύοντας, σε όποιον το παρατηρεί, με τον απλούστερο τρόπο ότι ο χρόνος κυλάει. Κυλάει σταθερά. Αδίστακτα. Εγωιστικά. Δεν κάνει ποτέ πίσω. Μόνο μπροστά. Μέσα στην σκληράδα του, ο χρόνος είναι γεμάτος εκπλήξεις. Πότε δυσάρεστες και πότε ευχάριστες. Πότε φέρνει καταστροφές και πότε φέρνει δώρα. Μας αφήνει μεν τις εκπλήξεις αλλά, εγωιστής καθώς είναι, μας δίνει καμπόσο καιρό να τις διαχειριστούμε όπως εμείς κρίνουμε και μετά επιστρέφει και τις παίρνει πίσω.

Και οι άνθρωποι, άνθρωποι γαρ, γενικά αδύναμοι και με ροπή στην καταστροφή ενώ βιώνουμε με βαθιά θλίψη και μελαγχολία, όπως άλλωστε τους αρμόζει, τις λύπες πριν του τις αφήσουμε λυτρωτικά, αδυνατούμε να διαχειριστούμε τις χαρές που μας έρχονται. Τις φοβόμαστε μην είναι και αυτές στεναχώριες μεταμφιεσμένες και τελικά ο χρόνος μας τις παίρνει πίσω χωρίς να τις βιώσουμε όπως τους αξίζει.

Ένα από τα δώρα, του κατά τα άλλα αδίστακτου χρόνου, προς εμάς τους ανθρώπους, είναι ο έρωτας. Δεν ανήκει στα συνηθισμένα δώρα αλλά στα πιο σπάνια, εντούτοις, σε αυτό το κομμάτι, ο χρόνος προσπαθεί να είναι δίκαιος· να το αφήνει σε όλους, χωρίς διακρίσεις, έστω και μία φορά. Κι όμως, αν και τόσο σπάνιο δώρο, οι άνθρωποι τον φοβούνται τον έρωτα. Πολλές φορές δεν τολμάνε να τον ζήσουν. Είτε γιατί έχουν πληγωθεί στο παρελθόν είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι έλαχε σε αυτούς.

Κρύβουν τα συναισθήματά τους όσο βαθύτερα μπορούνε στη θάλασσα του φόβου τους μέχρι αυτά να πνιγούν, και να περάσει ο χρόνος να τα πάρει πίσω. Αξιοπερίεργο έτσι; Να έχει κάποιος στα χέρια του ένα τέτοιο δώρο και να το πετάει. Και βεβαίως, μιας και ο έρωτας έρχεται με τη μορφή ενός άλλου ανθρώπου, αποτέλεσμα του πνιγμού των συναισθημάτων αυτών, είναι είτε να μη φτάνει τελικά στα χέρια αυτού του ατόμου το δώρο του έρωτα είτε ο άνθρωπος εκείνος να πληγώνεται. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, δύο άνθρωποι βγαίνουν χαμένοι.

Αν στα χέρια σου, λοιπόν, έχει φτάσει αυτό το σπάνιο δώρο, μην το αφήσεις να πάει χαμένο. Άστον έρωτα να κυλήσει μέσα σου. Μην τον φυλακίζεις. Μην τον φοβάσαι. Μην κάνεις δεύτερες σκέψεις. Απόλαυσε την κάθε στιγμή με τον άνθρωπό σου. Το χαμόγελο που έχεις απέναντί σου και το προκαλείς εσύ, το χέρι που κρατάς ενώ μιλάτε, τα χείλη που δε θέλεις με τίποτα να αποχωρίζεσαι, τα μάτια που λιώνεις να τα κοιτάς συνέχεια. Μη σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά. Τι σημασία έχει το μετά; Μόνο το παρόν έχει σημασία. Δείξε πόσο το απολαμβάνεις, πόσο θέλεις να είστε μαζί. Δείξτο. Να το καταλάβει. Να το νιώσει. Κάνε ευτυχισμένο τον άνθρωπο για τον οποίο κυλάει μέσα σου αυτό το μαγικό συναίσθημα. Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από αυτό στον κόσμο; Να κάνεις έναν άνθρωπο ευτυχισμένο;

Αγκάλιασε τον άνθρωπο σου μπροστά σε όλους. Οπουδήποτε. Φώναξε παντού τι σημαίνει για σένα. Φιληθείτε. Περπατήστε χέρι-χέρι. Γελάστε μαζί. Ονειρευτείτε μαζί. Μα το κυριότερο: Ζήστε το! Ένας κόσμος ολόκληρος είναι ο έρωτας και χωράει μόνο τους δύο σας. Κανέναν άλλον. Ταξιδέψτε σε αυτόν τον κόσμο μαζί. Εξερευνήστε τον. Σας ανήκει. Ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται έξω από την ατμόσφαιρα του δικού σας πλανήτη. Εσείς υπάρχετε μόνο. Μαζί.

Αν πάλι, ακόμα, δεν έχεις εκφράσει τον έρωτά σου, μην καθυστερείς άλλο. Κοίταξε το ρολόι. Οι δείκτες προχωρούν. Ο χρόνος τρέχει. Προχωράει. Μίλα. Πες αυτό που νιώθεις. Μην το κρατάς άλλο μέσα σου. Πήγαινε, συνάντησε το άτομο για οποίο έχεις αυτά τα συναισθήματα, κοίτα το στα μάτια και μίλα! Μην αφήνεις άλλο τον χρόνο να κυλάει. Μη χάνεις ούτε δευτερόλεπτο. Δεν αξίζει τον κόπο. Δώσε την ευκαιρία στον άνθρωπό αυτό να μάθει τον έρωτά σου. Ίσως σε περιμένει, το ξέρεις; Ίσως φοβάται να σου μιλήσει. Πάρτο πάνω σου. Πήγαινε. Ξέρεις πόσες στιγμές ίσως χάνεις με εκείνον τον άνθρωπο; Γιατί να μη ζείτε το όνειρο μαζί αυτή τη στιγμή; Ρίσκαρε το. 

Η ζωή είναι ρίσκο και ο έρωτας είναι ζωή. Ο έρωτας, λοιπόν, ένα ρίσκο είναι. Μία τρέλα. Μία όμορφη τρέλα. Και η ζωή χρειάζεται λίγο τρέλα. Πόση λογική να αντέξει πια;

Ίσως φοβάσαι να αφεθείς. Να ανοίξεις τελείως την πόρτα της καρδιάς σου. Ίσως όταν στο παρελθόν την άνοιξες, σε πληγώσανε. Και; Επειδή κάποτε πληγώθηκες δε θα ξαναζήσεις αυτές τις μαγικές στιγμές; Είναι τόσο άδικο για την καρδιά σου. Καρδία είναι. Αντέχει τα χτυπήματα. Δεν υπάρχει ούτε μία καρδιά που να ζει στον κόσμο αυτό χωρίς να την πληγώσουν κάποια στιγμή. Ούτε μία. Αντέχει όμως. Ξέρεις γιατί; Γιατί η πνοή της καρδιάς είναι ο έρωτας. Και πάντα ζει με την ελπίδα ότι ο έρωτας θα επιστρέψει και θα της δώσει νέο φιλί ζωής.
Κι αν τώρα ο έρωτας σου χτύπησε την πόρτα, μην της στερήσεις την ευτυχία. Μην την απομακρύνεις από αυτές τις στιγμές. Ξέρεις κάτι; Στιγμές. Η ζωή όλη είναι στιγμές. Και όταν χάνεις τις στιγμές, χάνεις την ίδια την ζωή. Δεν έχει καμία σημασία το παρελθόν. Ούτε το τι θα γίνει μετά. Καμία. Σημασία έχει το τώρα. Και αν τώρα ο έρωτας είναι εδώ μαζί σου, ζήσε τον! Αν πάλι σε πληγώσει, τι σημασία έχει; Είπαμε, ο χρόνος αφήνει τις εκπλήξεις του, αλλά εγωιστής καθώς είναι γυρίζει πίσω και τις παίρνει. Κι όπως θα σου πάρει τον έρωτα, αν δεν τον ζήσεις, έτσι θα έρθει να πάρει και τον πόνο. Εκμεταλλεύσου το παρόν λοιπόν. Δείξε τι νιώθεις. Άλλωστε υπάρχει και εκείνη η μοναδική πιθανότητα, ο έρωτας να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Και την αγάπη δεν την ακουμπάει ούτε ο χρόνος. Κανένας. Μένει παντοτινά.

Στον τοίχο είναι καρφωμένο ένα ρολόι. Παλιό, ξύλινο, με μεγάλους μαύρους δείκτες και πάνω του σκαλισμένους τους δώδεκα αριθμούς. Αν και παλιό, δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο. Ο χρόνος, λοιπόν, δεν χάνει ούτε στιγμή. Κι όταν ο έρωτας είναι εδώ, μαζί μας, εμείς γιατί να χάνουμε;


Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κιχώτης
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα

Πηγή
https://www.pillowfights.gr