Λατρεύω να ξενυχτάω τα βράδια.
Όχι σε μπαρ,
σε συναθροίσεις
και ανούσιες συναντήσεις.
Μ’ αρέσει να μένω ξύπνια μέχρι αργά
συντροφιά με το φεγγάρι.
Εκείνη την ώρα
μόνο οι ανάσες χρωματίζουν την σιωπή.
Τα τζιτζίκια παίζουν πρωτάκουστες μελωδίες
και ο άνεμος συγκρούεται με τους μελωδούς
συνθέτοντας απαλή μουσική.
Όταν όλοι κοιμούνται
βγαίνω στο μπαλκόνι μου
και παρατηρώ τον έναστρο ουρανό.
Ίσως περάσει κάποιο αεροπλάνο
και κλέψει τη λύπη μου.
Ίσως πάλι κάποιο πεφταστέρι
ακούσει τις ελπίδες μου.
Και που ξέρεις;
Ίσως τα όνειρα μου πραγματοποιηθούν!
Πόσο όμορφη είναι η πόλη μου
τη νύχτα…
Οι γρήγοροι ρυθμοί της μέρας
δεν μου επιτρέπουν να απολαύσω την ζωή.
Όμως την νύχτα,
ο χρόνος κυλάει διαφορετικά…
Πιο αργά, ίσως σταματάει στιγμιαία,
δίνοντας μου την ευκαιρία
να ανασάνω και να ηρεμήσω.
‘Όλα φαντάζουν μαγικά το βράδυ
και δε θεωρώ διόλου απίθανο
να διακρίνω φευγαλέα έναν δράκο
να πετάει περήφανος
πάνω από τις πολυκατοικίες.
Ίσως έχω την τύχη
να παρατηρήσω νεράιδες
να χορεύουν αγκαλιασμένες
στην γλάστρα με τις βιολέτες και τα κρίνα.
Καλπάζει η φαντασία μου
και νιώθω ξανά παιδί.
Γι’ αυτό αγαπώ τις νύχτες…
Μες στο σκοτάδι τους,
λάμπει το φεγγάρι
θυμίζοντας μου
την αλλοτινή μου αθωότητα.
Τα άστρα
-κηλίδες φωτός-
τροφοδοτούν τις ελπίδες μου,
πως ίσως κάποτε
οι ευχές μου
πραγματοποιηθούν.
Η νύχτα είναι η τρανή απόδειξη
πως και το σκοτάδι λάμπει!
Αναπνέοντας το οξυγόνο της
ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου
και γεμάτη από ελπίδες και θαύματα
κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι.
Μέχρι τα όνειρα μου
να γίνουν η αλήθεια μου.
Μέχρι η αλήθεια μου
να γίνει η ζωή μου.
Μέχρι η ζωή μου
να γίνει δική μου!
Πηγή
http://metaximas.org
