Είμαι εδώ, δίπλα σου. Φωνάζω παρούσα στα σκοτάδια σου και στους φόβους σου. Προσπαθώ να σε τραβήξω, με τα χάδια και τα μαλώματα μου, έξω από τις πίκρες που σε κρατάνε στάσιμο και θλιμμένο.
Είμαι δίπλα σου και δε με νοιάζει αν όλα είναι χρωματιστά ή μουντά. Με ένα βλέμμα, ένα αστείο, ένα χαμόγελο προσπαθώ να βγάλω από μέσα σου, όσο φως έχεις ξεχάσει πως κρύβεις.
Είναι δύσκολο το να είσαι πάντα έτοιμη να επέμβεις στο βάθος του μυαλού του άλλου. Δεν είναι διεκπεραιωτικό και απλό. Θέλει δύναμη, ψυχή, ελιγμούς και αγάπη, απόλυτη αγάπη. Θέλει τσαγανό να παλέψεις με τους εφιάλτες του, να αντιμετωπίσεις το παρελθόν του, να διασχίσεις τις σκιές του, χωρίς να λυγίσεις απ’ αυτά που θα δεις και τελικά να παραιτηθείς. Θέλει κουράγιο να μείνεις σύντροφος ζωής, φίλη, αδερφή και μάνα.
Όμως η ανταμοιβή για κάθε μικρή νίκη, αυτό το γέλιο που βλέπεις να σχηματίζεται δειλά στο πρόσωπο του άλλου, είναι ανεκτίμητη, είναι οξυγόνο και ανάσα.
Βαριά λέξη η αφοσίωση. Κι έχει να κάνει με το παρόν. Με την κάθε στιγμή που ζεις με τον άλλον. Θέλει εγρήγορση και σταθερή παρουσία. Καθορίζει τη σχέση, βάζει θεμέλια και ξορκίζει το κακό. Δεν γίνεται να αφοσιώνεται κανείς επιλεκτικά. Λειτουργείς με συντροφικότητα, μόνιμα, στο πλευρό του ανθρώπου σου. Μάχεσαι σαν σύμμαχος, αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο τις καλές και τις άσχημες μέρες. Για αυτό και θέλει σκέψη πριν αποφασίσεις να μοιραστείς τα πάντα με κάποιον.
Είμαι λοιπόν εδώ. Και ξέρω πως το βλέπεις, πως το αισθάνεσαι. Κι ας έχεις πικραθεί από αυτά που σε κυνηγάνε από παλιά. Κι ας έχεις χάσει μέρος απ’ τις αντοχές σου. Είμαι εδώ, συνοδοιπόρος σου, μια μόνιμα ανοιχτή αγκαλιά και ο πιο σκληρός κριτής σου. Αφέσου λοιπόν σ’ αυτόν τον κόσμο που έχουμε φτιάξει, κρατήσου απ’ τα χέρια μου και ζήσε απ’ την αρχή. Ρίξε τα παλιά πίσω σου και συγχώρεσε, γαλήνεψε. Όλη η ουσία βρίσκεται σ’ αυτή την αγάπη που μεγαλώσαμε μαζί.
Επικεντρώσου σ’ αυτή και θα δεις, σε λίγο καλοκαιριάζει και όλα τα σύννεφα θα διαλυθούν. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό που σου χω πει, έχω κι εγώ νικήσει δράκους, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό πολλές φορές. Και πάντα τελικά, συμπέρανα, συμβαίνει το ίδιο : “Η ζωή, αργά ή γρήγορα, ανταμοίβει αυτούς που άντεξαν τις δοκιμασίες της.”
Πηγή
http://www.loveletters.gr
