Σε έβαζαν για ύπνο από νωρίς οι γονείς, μόλις το φως του ήλιου είχε πέσει, πριν καλά καλά βυθιστείς στο απόλυτο σκοτάδι. Έλεγαν πως είναι για το καλό σου, και πως αυτή είναι η ώρα να κοιμούνται τα παιδιά, για να καταφέρουν να ξυπνάνε το πρωί ξεκούραστα πριν πάνε στο σχολείο. Κι έτσι η νύχτα ήταν για σένα πρακτικά ανύπαρκτη, μιας και βυθιζόσουν στον ύπνο και δεν μπορούσες να αντιληφθείς τι συμβαίνει γύρω σου.
Μεγαλώνοντας άρχισες να κοιμάσαι όλο και πιο αργά. Συνειδητοποίησες πως οι ώρες αυτές, που γύρω επικρατεί ησυχία και ηρεμία, είναι πιο απολαυστικές. Πως μπορείς να γίνεις εξίσου παραγωγικός και δημιουργικός όταν το φως της μέρας δε σε καλεί να βγεις να το απολαύσεις.
Και κάπως έτσι αγάπησες τη νύχτα, τις βραδινές εκείνες ώρες πριν κοιμηθείς. Μα ποτέ δεν έπαψε να είναι η ώρα των φαντασμάτων.
Έμαθες πλέον πως μάγισσες και δράκοι δεν υπάρχουν, ότι δεν κινδυνεύεις από κάποιο εξωπραγματικό τέρας που θα εισβάλει στο σπίτι σου και θα απειλήσει τη ζωή σου με άγριες διαθέσεις. Τα φαντάσματα όμως δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Τη νύχτα όλα μεγεθύνονται ενώ τη μέρα κάτω από το άπλετο φως καταφέρνουν όλα να καλύπτονται.
Πλήθος κόσμου περνάει από δίπλα σου, στη δουλειά, στον δρόμο, σε καφετέριες και εξόδους. Η μέρα έχει φτιαχτεί για να έρχεσαι σε επαφή με τους άλλους. Για να καλλιεργείς την επικοινωνία, να διώχνει τα κακώς κείμενα μακριά. Η άμεση επαφή σου με ανθρώπους, οι διαφορετικές εναλλαγές παραστάσεων και σκηνικού, δε σου δίνουν χρόνο να αναλογιστείς, να σκεφτείς, να κρίνεις.
Γι΄αυτό και η μέρα φτιάχτηκε για να αντιμετωπίζεις τους άλλους. Η νύχτα όμως είναι για να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου. Εκείνες τις στιγμές που κανένας περαστικός δεν είναι δίπλα σου για να σου αποσπά την προσοχή, που τίποτα από τον περιβάλλοντα χώρο δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο προκειμένου να εστιάσεις πάνω του, σκέψεις, φόβοι, συναισθήματα, τύψεις, έννοιες, προβληματισμοί βγαίνουν στην επιφάνεια.
Όχι πως όλα αυτά δεν υπήρχαν και την υπόλοιπη μέρα, μα το πέπλο της κατάφερνε να τα καλύψει κάπως, να τα αφήσει, να τα μεταθέσει για αργότερα. Τη νύχτα όμως φτάνει η στιγμή που το αργότερα δε σηκώνει άλλη αναβολή.
Οι σκέψεις σε ταλανίζουν και οι απορίες ζητάνε πλέον τη λύση τους. Τα προβλήματα που σε απασχολούν έρχονται ένα-ένα στο μυαλό σου για να σου υπενθυμίσουν πως πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτά ώστε να αμβλυνθούν. Οι αναμνήσεις επιστρέφουν απρόσκλητες κι εκείνο το συναίσθημα που προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι ανύπαρκτο, φροντίζει να ενισχυθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί να περάσει ανεπαίσθητο. Τη νύχτα ό,τι θαρρείς πως έκανες λάθος σε βαραίνει, σε φορτώνει πριν καλά καλά καταφέρεις να κοιμηθείς, σε αναγκάζει να το αναλύσεις, να το μετανιώσεις, να αναθεωρήσεις. Κι η χαρά, ο έρωτας, η αγάπη, βγάζουν το πιο τρυφερό τους πρόσωπο, εκείνη τη γλύκα που φωτίζει το πρόσωπό σου την ώρα που τα μάτια σου μισογλαρωμένα προετοιμάζονται για ύπνο βαθύ.
Δεν ξέρω αν φταίει το σκοτάδι που έχει κάποια διαφορετική ιδιότητα απ’ το φως, που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου ή αν είναι που εκείνες τις ώρες ηρεμείς από το άγχος και την κούραση ολόκληρης της μέρας, μα το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό που νιώθεις τα βράδια δεν μπορεί παρά να είναι το πραγματικό σου συναίσθημα, αυτά που φοβάσαι δεν μπορούν παρά να είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι σου και όσα σου έρχονται στο μυαλό είναι σίγουρα οι πιο ενδόμυχες, οι πιο δικές σου σκέψεις.
Νυχτώνει, λοιπόν, και ετοιμάσου για ακόμα μια φορά να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου!
Συντάκτης: Βασιλική Γουγούλα
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
