Όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ξέρετε, εκείνα τα βροχερά βράδια σε κάποιο σπίτι παρέα με τσιγάρο κι αλκοόλ, που σε πιάνει αυτή η τάση να τα εξομολογηθείς ολα.
Ήταν εκείνος ο έρωτας που ξεκίνησε μʾ ένα τραγούδι, μια ματιά φευγαλέα κι ένα πονηρό γελάκι και τελείωσε με σιωπή, μοναχικά ξενύχτια κι αναπάντητα ερωτήματα.
Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ο δικός τους έρωτας δεν το έμαθε ποτέ ή δεν τον γνώρισαν ποτέ. Δε ξέρω τι απʾ τα δύο είναι χειρότερο:
Να μην τον γνωρίσεις ποτέ ή να γνωρίζεστε, να συναναστρέφεστε καθημερινά και να ξέρεις πως το βράδυ θα πάρει κάποια άλλη αγκαλιά;
Πραγματικά, εξακολουθώ να θεωρώ χειρότερο το πρώτο.
Μπορεί να μην πονέσεις αν δεν τον γνωρίσεις, μπορεί να κοιμάσαι ήρεμος το βράδυ, αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει. Πάντα θα ʾχεις αυτή την κενή γεύση στο στόμα, σαν να περιμένεις κάτι. Η καρδιά σου δε θʾ αλλάξει ποτέ ρυθμό, θα χτυπάει πάντα σταθερά. Τα τραγούδια θα ναι όλα το ίδιο για σένα. Κανένα δε θα ξεχωρίζει. Τίποτα δε θα είναι φωτεινό, τίποτα δε θα σε γεμίζει. Ναι, δεν αντιλέγω, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, αλλά κι οι πεθαμένοι το κεφάλι τους ήσυχο έχουν!
Έχει τη δική του μαγεία το ανεκπλήρωτο, αλλά και τη δική του θλίψη.
Πάντα θα ηλεκτρίζεστε όταν θʾ αγγίζεστε και κάθε φορά θα γυρνάτε να κοιταχτείτε στα πρώτα δευτερόλεπτα που ακούτε το αγαπημένο σας κομμάτι. Ξέρεις, εκείνο που σας έδεσε, εκείνο που τραγουδήσατε πρώτη φορά κι όλος ο κόσμος έμεινε να σας χαζεύει και να λέει πόσο ταιριάζουν οι φωνές σας.
Πάντα θα νιώθεις ένα σφίξιμο στο στήθος όταν τον βλέπεις να χάνεται σε χέρια διαφορετικά από τα δικά σου. Πάντα θα κάνει δυο ρυτίδες θυμού όταν μαθαίνει πως γέμισες το κρεβάτι ενός αγνώστου για την ηδονή μιας βραδιάς.
Έτσι είναι αυτοί οι έρωτες. Ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη κι έπειτα σε γκρεμίζουν στη στασιμότητα. Σε φυλακίζουν χωρίς να σε βάλουν σε κελί. Σε δένουν χωρίς να σου περνούν σχοινιά. Σε διεκδικούν μέσα στο χρόνο χωρίς να είναι εκεί.
Δεν είναι για όλους. Δεν τον αντέχουν όλοι. Κάποιοι φεύγουν πείθοντας τον εαυτό τους με φθηνές δικαιολογίες όπως «δε μπορώ να περιμένω για πάντα», «πρέπει να ζήσω τη ζωή μου». Εκεί είναι που κάνουν λάθος.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δε σου ζητάει να περιμένεις, απλώς δε σʾ αφήνει να ξεχάσεις. Το πάθος μετριάζεται αλλά ο καπνός μαρτυρά πως σιγοκαίει.
Αφήνει ίσα- ίσα μια μικρή σπίθα και λίγο αέρα για να μπορεί πάλι να φουντώσει. Για να σου θυμίζει πως όλα τα ωραία δεν τελειώνουν πάντα! Πως σʾ αυτή τη ζωή δεν παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις κι ακόμη, πως δεν περνάνε όλα απʾ το χέρι σου. Πως μερικοί άνθρωποι έρχονται για να μείνουν, ορισμένα βλέμματα για να σε μαγέψουν και πως μερικές ιστορίες είναι καταδικασμένες να χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη σου.
Για να σου θυμίζει πως ο έρωτας δεν μπαίνει πάντα σε «σχέση». Μερικές φορές πρέπει να τον αφήνεις ελεύθερο, χωρίς ταμπελάκια. Εύφλεκτο κι ανιδιοτελή.
Άλλωστε οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ξύπνησαν μα ούτε και μοιράστηκαν ποτέ την ίδια κούπα καφέ το πρωί.
Πηγή
http://www.ilov.gr
Πηγή
https://www.anapnoes.gr
