Πόσο περίεργα όντα είμαστε τελικά θα πω για χιλιοστή φορά, λέμε ότι πιο επιφανειακό και ψεύτικο βγαίνει απ’ το μυαλό μας και τα σημαντικά που είναι τελικά τα πιο απλά, τα κρύβουμε πίσω απ’ τη γλώσσα μας και τα φιλάμε καλά για να μη βγουν.
Κι αναφέρομαι σ’ εκείνην τη φορά που ήθελες τόσο πολύ να πεις πως αγαπάς κάποιον και δεν το έκανες ποτέ. Και μιλώ για εκείνη τη μέρα που ήθελες να τρέξεις ν’ αγκαλιάσεις έναν περαστικό, αλλά η ηθική σου δε σ’ άφησε. Και μιλώ για τότε που ήθελες να φωνάξεις δυνατά απ’ τη χαρά σου, αλλά αρκέστηκες σε εκείνο το χαμόγελο, μην αρχίσει πάλι ο κόσμος να λέει. Και μιλάω για τότε που ήθελες να πας να παίξεις με τα παιδιά σαν μικρό παιδί κι εσύ, αλλά έπρεπε να μη λερώσεις τα καλά σου ρούχα. Για τότε που ήθελες να κάνεις μια αγκαλιά ένα φίλο σου, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Και μιλάω για τότε που ήθελες να πεις εκείνο το ευχαριστώ στους γονείς σου και να τους πεις πως σου λείπουν, αλλά δεν το έκανες τελικά. Για τότε που ήθελες να τρέξεις, αλλά αρκέστηκες να περπατάς.
Ή για εκείνη τη φορά που ήθελες να βρίσεις εκείνον τον περαστικό, ή για τότε που ήθελες να μιλήσεις κι εσύ με αγένεια, ή για τότε που θα ήταν καλύτερα να έλεγες όχι και να μην το σκεφτόσουν ξανά και ξανά. Μήπως τελικά δεν το ήθελες και τόσο πολύ;
Να αγαπάτε τους αυθόρμητους. Αυτούς που θα τρέξουν να σας αγκαλιάσουν και που θα μιλάνε χωρίς να βγαίνει πάντα νόημα. Εκείνους που δε θα κάνουν δεύτερες σκέψεις, θ’ αντιδρούν απευθείας και μπορεί να σε πληγώσουν τα λόγια τους ή να σε γεμίσουν με τόση αγάπη που να μην μπορείς να τη διαχειριστείς και ν’ αναρωτιέσαι. Να τους εκτιμάς λίγο παραπάνω κι ας είναι τόσο ειλικρινείς! Μάθε να παίρνεις λίγο απ’ τον αέρα που βγαίνει από μέσα τους. Μάθε πως είναι πιο αληθινοί απ’ όλους, σαν τα παιδιά που δε θα σου πουν πάντα αυτό που θέλεις ν’ ακούσεις, αλλά τις περισσότερες φορές θα έχουν δίκιο και που θα φωνάζουν όσα θέλουν κι όσα τα ενοχλούν.
Θέλω κι εγώ μια μέρα να φωνάζω για όσα αγαπώ με την ίδια δύναμη που αύριο θα φωνάζω πως δε μου αρέσει. Θέλω κι εγώ μια μέρα να σου πω «όχι» και να μην το μετανιώσω. Θέλω κι εγώ να μου μάθεις ν’ αγαπώ χωρίς να φοβάμαι την αυριανή σου απώλεια. Θέλω να μην προσπαθώ να ωραιοποιώ τις καταστάσεις. Θέλω να μη με νοιάζει η γνώμη σου και να εκτιμώ το κάθε γεγονός τόσο πολύ που να ρουφάω κάθε στιγμή του.
Να αγαπάτε τους αυθόρμητους για όσες φορές σας έκαναν να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας, κι ας είχατε άδικο. Ξέρουν αυτοί.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
