Κερνώντας σε μία ελπίδα ή μονάχα μία εμπειρία. Δεν έχει σημασία τι έδωσες ή τι πήρες εσύ. Γιατί το «λίγο» ή το «πολύ» σου δε μετράει πάντα με βαθμό αντιστοιχίας.Κι αν έχεις την εντύπωση ότι κάποιοι πέρασαν και δε σ’ ακούμπησαν, κάνεις πάρα πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί ο καθένας απ’ αυτούς άφησε κάτι μέσα σου. Άφησε κάτι στον χώρο σου. Και δεν έχει να κάνει μ’ αντικείμενα. Έχει να κάνει μ’ ενέργεια. Έχει να κάνει με ουσία άυλη και ταυτόχρονα, απίστευτα, υπαρκτή.
Αλλά η ύπαρξη είναι κάτι που δεν ορίζεται από εμάς. Γιατί μέσα στις θεωρίες του σύμπαντος δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχει η λέξη «τύχη». Υπάρχει, όμως, η φωνή σου, που όσο αθόρυβη κι αν είναι, τόσο μεγαλύτερη φασαρία κάνει. Και βρίσκει κάπου στην πορεία της κι έναν παραλήπτη, έναν αποδέκτη στο δικό σου κάλεσμα. Επομένως, τίποτα και κανένας δεν είναι περαστικός απ’ τη ζωή σου. Αντίθετα. Εσύ καλείς και κάποιος έρχεται.
Μην πηγαίνει το μυαλό σε παθήματα που έγιναν μαθήματα. Σε λάθη από έρωτα, αγάπες και φιλίες. Σ’ εκείνα τα «σ’ αγαπώ», τα «σε θέλω», τα «φίλοι για πάντα». Μην πηγαίνει το μυαλό σου σ’ όλους εκείνους που σ’ έκαναν καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο. Γιατί η αλυσίδα έχει πολλούς κρίκους -και καθένας απ’ αυτούς μπορεί και σπάει. Γιατί το μυαλό είναι το μόνο ανεξερεύνητο όργανο πάνω σου. Κι ό,τι μπαίνει σ’ αυτό, δε βγαίνει ποτέ.
Και να που κάπου εδώ το μυαλό σου προσπαθεί να αγγίξει το δικό μου. Να μπει στη σκέψη μου και να πάρει αυτό που θέλει. Ν’ ακούσει τη φωνή μου και να δώσει μία διαφορετική χροιά στη δική σου. Αυτό προσπαθείς να κάνεις. Ν’ αντλήσεις σκέψεις, συναισθήματα κι εκφράσεις. Ν’ αντλήσεις αυτό που αφήνουν οι άλλοι να φύγει από πάνω τους.
Κι αν αυτό δεν είναι όμορφο, τότε τι πραγματικά είναι; Αυτό είναι που σε κάνει διαφορετικό και μοναδικό. Αυτή είναι κι η μαγεία που κρύβεται πίσω απ’ τη σκέψη ενός χαμόγελου. Αυτή είναι κι η δύναμη που κρύβεται πίσω από ένα άγγιγμα. Ακόμα και πίσω από ένα φιλί. Γιατί αυτά είναι πράγματα που δε χαρίζονται. Αντίθετα, επιλέγουν πού θα δοθούν.
Κι εκεί είναι που το μυαλό δημιουργεί σκέψεις. Κι αυτές με τη σειρά τους συναισθήματα. Κι αυτό είναι που αφήνεται πάνω σου και μέσα σου. Μπορεί στην αρχή να μην το καταλαβαίνεις, αλλά στην πορεία το κάνεις δικό σου, με τον τρόπο σου. Αυτό είναι που σε κάνει πιο ώριμο, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα φανταστικό κενό.
Άλλωστε, κάθε μέρα που φεύγει, παίρνει κάτι κι αφήνει χώρο γι’ αυτό που πρόκειται να ‘ρθει. Γιατί, αν το σκεφτείς, σε κάθε μέρα που ξημερώνει, ζεις την απώλεια της χθεσινής. Δεν είσαι αυτός που ήσουνα εχθές και το ωραιότερο είναι ότι δε θα υπάρξεις ποτέ ξανά ακριβώς ίδιος. Αλλά κάτι άφησες πίσω σου. Και με τη σειρά της η μέρα άφησε κάτι πάνω σου.
Έτσι κι οι άνθρωποι. Έρχονται για ν’ αλλάξουν κάτι. Έρχονται για να σου δείξουν κάτι που δεν ήξερες ότι είχες. Κάτι που για κάποιο λόγο είχες αφήσει στο σκοτάδι. Αλλά ευτυχώς εκείνοι είχαν το κατάλληλο φως. Ακόμα και περαστικοί. Κι έλαμψες. Ίσως κι όχι. Δεν πειράζει. Αρκεί με τα μάτια του νου να ζεις τη κάθε στιγμή που σ’ αγγίζει. Την κάθε στιγμή που σ’ αλλάζει.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη.
Πηγή
https://www.pillowfights.gr
Αλλά η ύπαρξη είναι κάτι που δεν ορίζεται από εμάς. Γιατί μέσα στις θεωρίες του σύμπαντος δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχει η λέξη «τύχη». Υπάρχει, όμως, η φωνή σου, που όσο αθόρυβη κι αν είναι, τόσο μεγαλύτερη φασαρία κάνει. Και βρίσκει κάπου στην πορεία της κι έναν παραλήπτη, έναν αποδέκτη στο δικό σου κάλεσμα. Επομένως, τίποτα και κανένας δεν είναι περαστικός απ’ τη ζωή σου. Αντίθετα. Εσύ καλείς και κάποιος έρχεται.
Μην πηγαίνει το μυαλό σε παθήματα που έγιναν μαθήματα. Σε λάθη από έρωτα, αγάπες και φιλίες. Σ’ εκείνα τα «σ’ αγαπώ», τα «σε θέλω», τα «φίλοι για πάντα». Μην πηγαίνει το μυαλό σου σ’ όλους εκείνους που σ’ έκαναν καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο. Γιατί η αλυσίδα έχει πολλούς κρίκους -και καθένας απ’ αυτούς μπορεί και σπάει. Γιατί το μυαλό είναι το μόνο ανεξερεύνητο όργανο πάνω σου. Κι ό,τι μπαίνει σ’ αυτό, δε βγαίνει ποτέ.
Και να που κάπου εδώ το μυαλό σου προσπαθεί να αγγίξει το δικό μου. Να μπει στη σκέψη μου και να πάρει αυτό που θέλει. Ν’ ακούσει τη φωνή μου και να δώσει μία διαφορετική χροιά στη δική σου. Αυτό προσπαθείς να κάνεις. Ν’ αντλήσεις σκέψεις, συναισθήματα κι εκφράσεις. Ν’ αντλήσεις αυτό που αφήνουν οι άλλοι να φύγει από πάνω τους.
Κι αν αυτό δεν είναι όμορφο, τότε τι πραγματικά είναι; Αυτό είναι που σε κάνει διαφορετικό και μοναδικό. Αυτή είναι κι η μαγεία που κρύβεται πίσω απ’ τη σκέψη ενός χαμόγελου. Αυτή είναι κι η δύναμη που κρύβεται πίσω από ένα άγγιγμα. Ακόμα και πίσω από ένα φιλί. Γιατί αυτά είναι πράγματα που δε χαρίζονται. Αντίθετα, επιλέγουν πού θα δοθούν.
Κι εκεί είναι που το μυαλό δημιουργεί σκέψεις. Κι αυτές με τη σειρά τους συναισθήματα. Κι αυτό είναι που αφήνεται πάνω σου και μέσα σου. Μπορεί στην αρχή να μην το καταλαβαίνεις, αλλά στην πορεία το κάνεις δικό σου, με τον τρόπο σου. Αυτό είναι που σε κάνει πιο ώριμο, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα φανταστικό κενό.
Άλλωστε, κάθε μέρα που φεύγει, παίρνει κάτι κι αφήνει χώρο γι’ αυτό που πρόκειται να ‘ρθει. Γιατί, αν το σκεφτείς, σε κάθε μέρα που ξημερώνει, ζεις την απώλεια της χθεσινής. Δεν είσαι αυτός που ήσουνα εχθές και το ωραιότερο είναι ότι δε θα υπάρξεις ποτέ ξανά ακριβώς ίδιος. Αλλά κάτι άφησες πίσω σου. Και με τη σειρά της η μέρα άφησε κάτι πάνω σου.
Έτσι κι οι άνθρωποι. Έρχονται για ν’ αλλάξουν κάτι. Έρχονται για να σου δείξουν κάτι που δεν ήξερες ότι είχες. Κάτι που για κάποιο λόγο είχες αφήσει στο σκοτάδι. Αλλά ευτυχώς εκείνοι είχαν το κατάλληλο φως. Ακόμα και περαστικοί. Κι έλαμψες. Ίσως κι όχι. Δεν πειράζει. Αρκεί με τα μάτια του νου να ζεις τη κάθε στιγμή που σ’ αγγίζει. Την κάθε στιγμή που σ’ αλλάζει.
Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη.
Πηγή
https://www.pillowfights.gr
