Από Παντελής Χατζηκυριάκου
Ο άνθρωπος μεγαλώνει όταν παραιτηθεί από το όνειρο και την ελπίδα. Το λεπτό εκείνο που θα σταματήσει να νιώθει και να ζει την κάθε μέρα που περνά. Το καταραμένο εκείνο δευτερόλεπτο που θα ενσωματωθεί στην αυτόματη τροχιά του χρόνου που σε παίρνει και σε παρασύρει, και παραδομένος στη βαλτωμένη του καθημερινότητα, αρχίσει και φθείρεται μηχανικά.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να σέβεσαι, ή μάλλον να φοβάσαι τον χρόνο που πέρασε. Πως διστάζεις να αλλάξεις τη ζωή σου συθέμελα γιατί συνήθισες να υπομένεις και να μην αντιδράς. Πώς έχεις πλέον γονατίσει μπροστά στα τόσα σου προβλήματα και σε επιλογές που ποτέ δε σου βγήκαν, αφήνοντας έτσι τον εαυτό σου στον αυτόματο πιλότο της ζωής.
Πρέπει να καταλάβεις όμως πως τη στιγμή που θα πειστείς πως ο χρόνος σου τελείωσε, η ψυχή βγαίνει απ’ το σώμα σου και το παρακολουθεί να γερνά μέρα με τη μέρα. Να παγιδεύεται στη δίνη του καιρού και να αποδέχεται κάθε σημάδι και κάθε ρυτίδα παθητικά.
Κόντρα σε οποιαδήποτε μορφή μοιρολατρίας, πιστεύω κι εγώ πως η πολλή σκέψη αναστέλλει τη δράση. Ξέρω πως προβλήματα που δε λύνουμε στην ώρα τους γιγαντώνονται και γίνονται φυλακές. Πως υψώνουν τείχη που μας περικλείουν και μας εγκλωβίζουν, κι αν δεν αντιδράσουμε οι ίδιοι την ώρα που πρέπει, δε θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς.
Είναι όμως ρε γαμώτο κι εκείνες οι περιπτώσεις, που εμπόδια που φάνταζαν Γολγοθάς, ξυπνάς ένα πρωινό κι αυτά απλά λείπουν. Θαρρείς και σαν από μηχανής θεός, μια αόρατη δύναμη συνωμότησε για να εξαφανιστεί οτιδήποτε μας κρατούσε δέσμιους της ζωής μας. Σαν να μεσολάβησε κάποια αυθαίρετη συμπαντική δικαιοσύνη, και να φρόντισε εκείνη για όσα αμελήσαμε.
Σταμάτα λοιπόν να αιωρείσαι πάνω από τη ζωή σου και να παρακολουθείς την κλεψύδρα της να αδειάζει. Βρες το κουράγιο να δεις την άλλη της πλευρά ώστε να πάψεις να γίνεσαι αποθήκη προβλημάτων, απωθημένων και αρνητισμού. Δεν ξέρεις η μέρα που χαράζει τι θα σου πάρει και τι θα σου φέρει.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να σέβεσαι, ή μάλλον να φοβάσαι τον χρόνο που πέρασε. Πως διστάζεις να αλλάξεις τη ζωή σου συθέμελα γιατί συνήθισες να υπομένεις και να μην αντιδράς. Πώς έχεις πλέον γονατίσει μπροστά στα τόσα σου προβλήματα και σε επιλογές που ποτέ δε σου βγήκαν, αφήνοντας έτσι τον εαυτό σου στον αυτόματο πιλότο της ζωής.
Πρέπει να καταλάβεις όμως πως τη στιγμή που θα πειστείς πως ο χρόνος σου τελείωσε, η ψυχή βγαίνει απ’ το σώμα σου και το παρακολουθεί να γερνά μέρα με τη μέρα. Να παγιδεύεται στη δίνη του καιρού και να αποδέχεται κάθε σημάδι και κάθε ρυτίδα παθητικά.
Κόντρα σε οποιαδήποτε μορφή μοιρολατρίας, πιστεύω κι εγώ πως η πολλή σκέψη αναστέλλει τη δράση. Ξέρω πως προβλήματα που δε λύνουμε στην ώρα τους γιγαντώνονται και γίνονται φυλακές. Πως υψώνουν τείχη που μας περικλείουν και μας εγκλωβίζουν, κι αν δεν αντιδράσουμε οι ίδιοι την ώρα που πρέπει, δε θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς.
Είναι όμως ρε γαμώτο κι εκείνες οι περιπτώσεις, που εμπόδια που φάνταζαν Γολγοθάς, ξυπνάς ένα πρωινό κι αυτά απλά λείπουν. Θαρρείς και σαν από μηχανής θεός, μια αόρατη δύναμη συνωμότησε για να εξαφανιστεί οτιδήποτε μας κρατούσε δέσμιους της ζωής μας. Σαν να μεσολάβησε κάποια αυθαίρετη συμπαντική δικαιοσύνη, και να φρόντισε εκείνη για όσα αμελήσαμε.
Σταμάτα λοιπόν να αιωρείσαι πάνω από τη ζωή σου και να παρακολουθείς την κλεψύδρα της να αδειάζει. Βρες το κουράγιο να δεις την άλλη της πλευρά ώστε να πάψεις να γίνεσαι αποθήκη προβλημάτων, απωθημένων και αρνητισμού. Δεν ξέρεις η μέρα που χαράζει τι θα σου πάρει και τι θα σου φέρει.
Κράτα τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη, γιατί τη στιγμή που θα παραιτηθείς από το όνειρο και την προσμονή, θα λιώσει το κερί.
Πηγή
http://metaximas.org
Πηγή
http://metaximas.org
