Tίποτα δεν τελειώνει όσο (ελπί) ζεις...

Γράφει η Χριστίνα Ζαμπούνη

Να χαρείς, μην κλαις. Και πάψε πια, να κλείνεις τα μάτια στο φως!
Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά μέσα σου θα βρεις μια «άνοιξη» να κοιμάται...
Ξύπνα την κι ακολούθησέ την όπου κι αν σε πάει!

Είναι απλά παγωμένη απ' τον χειμώνα, αλλά ζει!
Κι είναι γεμάτη όνειρα κι ελπίδες. Και προσδοκίες για τη ζωή!
Δεν τελείωσαν όλα, κι αν το καλοσκεφτείς τίποτα δεν τελειώνει όσο (ελπί) ζεις...
Το μόνο οριστικό τέλος είναι ο θάνατος! Μόνο αυτός, όταν συμβεί δεν έχεις περιθώρια αλλαγής κι αναθεώρησης.

Όμως εσύ ζεις! Κι αφού ζεις, πρέπει να ψάξεις να βρεις την ελπίδα!
Παντού να ψάξεις! Αν την αναζητήσεις, κάπου θα τη βρεις!
Κρύβεται στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα, ξεπηδάει μέσα απ' την απόγνωση κι έχει το χρώμα της ζωής... Θυμάσαι;

Γεννιέται χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ακόμη κι αν είναι μια σταλίτσα σου δίνει το έναυσμα να προσπαθήσεις και να πετύχεις μεγάλα πράγματα. Άθλους, πολλές φορές!
Σε βοηθάει να ξεπεράσεις κάθε φόβο και απαλύνει τη σκληρότητα κάθε δύσκολης στιγμής. Γλυκαίνει τη θλίψη με την ύπαρξή της και υπόσχεται μέρες πιο καλές.

Είναι κινητήριος δύναμη και αγαπάει όσους την αγαπούν και δε σταματούν να την ψάχνουν.
Μισεί την «αδερφή» της την απελπισία και σ' όλη της τη ζωή παλεύει να της επιβληθεί...
Άλλοτε κερδίζει, άλλοτε χάνει, μα ποτέ της δε τα παρατάει!
Δεν παραδίνεται και δε χαρίζει καμία μάχη αμαχητί.
Ζει, όσο εσύ επιλέξεις να την κουβαλάς μέσα σου και να τη θρέφεις με την πίστη σου...
Έχει όμως ένα ελάττωμα. 

Αν την αφήσεις να πεθάνει, μπορεί και να γίνει λεπίδα...

Πηγή
http://www.ewoman.gr