Στη ζωή αυτή, να αγαπάτε τους κάπως διαφορετικούς. Τους μισοτσακισμένους. Αυτούς με τα σκληρά μάτια και τα καθαρά βλέμματα. Αυτούς με τις αγριεμένες φωνές και τις λαμπερές ψυχές. Όσους πάλεψαν για να κερδίσουν μια θέση στη ζωή σας. Όσους δεν σας χάιδεψαν ποτέ τ’ αυτιά.
Τους λίγους που δεν υποσχέθηκαν ουρανούς με άστρα, ούτε έκαναν ανυπόστατες δηλώσεις. Να αγαπάτε αυτούς με τις πληγές. Αυτούς που τα σημάδια τους φωνάζουν τις ανάγκες τους. Αυτούς που δε ζητάνε τίποτα και όμως η μυρωδιά τους είναι γεμάτη από τρυφερότητα, λαχτάρα και θέλω.
Να νοιάζεστε για κείνους που διδάχτηκαν να μην είναι κενοί. Που έφτιαξαν μόνοι τους την ιστορία τους, που ξανάχτισαν μόνοι τους τον κόσμο τους, γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε τον γκρέμισε.
Να αγαπάτε τους χορτασμένους από στεναχώριες, απορρίψεις, έρωτες, εμπειρίες. Όσο πιο πεινασμένος είναι ο άνθρωπος τόσα πιο πολλά κομμάτια μπορεί να σας κόψει για να ικανοποιήσει τον εγωϊσμό του. Κι όλο και περισσότερο θα σας αδειάζει για να εκπληρώσει απωθημένα.
Αυτούς τους λίγο περίεργους, που όταν χαμογελάνε, όπως χαμογελάνε, λάμπει παραπάνω ο ήλιος, να τους δίνεστε.
Να τους αφήνεστε. Να ανοίγετε την καρδιά σας, γιατί ξέρουν να ασφαλίζουν τα εσώψυχα σας. Όχι, δεν είναι απαραίτητο πως θα σας χαρίσουν έναν μοναδικό έρωτα, είναι σίγουρο όμως πως θα σας τιμήσουν με τη φιλία τους, ανόθευτη και σπάνια. Στον ώμο τους θα ξαποστάσετε.
Από μικρή, θυμάμαι τον εαυτό μου να αγαπάω εκείνους που ήταν κλειδωμένοι στον κόσμο τους. Εκείνους που είχαν γίνει φίλοι με το λύκο και μισούσαν τον κυνηγό. Εκείνους που στα όνειρα τους, γινόντουσαν οι ίδιοι λύκοι κι άλλαζαν το παραμύθι.
Ακολουθούσαν την Κοκκινοσκουφίτσα και την προστάτευαν μια ζωή. Εκείνους, τους λίγο φευγάτους, τους κρυμμένους, τα κρυφά δώρα
που σου ετοιμάζει η ζωή.
Από μικρή, θυμάμαι, πως η προδοσία ήταν η αγαπημένη συνήθεια των ανθρώπων, θυμάμαι να γίνομαι ηλιθιωδώς θύμα και μετά να κλαίγομαι άσκοπα. Κι εκεί μέσα στο λάθος, να βρίσκεται πάντα μια τσαλακωμένη φιγούρα, να απλώνει το χέρι, να με τραβάει, να μου μιλάει, να μου
εξηγεί, να με βάζει στον κόσμο του, στη μπερδεμένη φαντασία του και να γλυτώνω άλλη μια φορά απ’ τα λάθη, τα αποκλειστικά δικά μου λάθη.
Γι’ αυτό φωνάζω, την αγάπη μη τη σκορπάτε στα δήθεν σίγουρα, παίξτε τη στα αουτσάϊντερ. Μην τη ψάχνετε μόνο στο φως, είναι κάτι σκοτάδια που έχουν μια λάμψη εκτυφλωτική. Κοιτάξτε με τα μάτια της ψυχής, νιώστε την αύρα εκείνων που φοβούνται όσο εσείς, όσο κι εγώ. Αγαπήστε αυτή την αόρατη ηρεμία των ματιών τους, αφουγκραστείτε την άηχη προσπάθεια να φωνάξουν μείνε.
Υποσχέσεις δεν υπάρχουν πουθενά και τα ρίσκα είναι μέσα στο παιχνίδι. Όμως όταν κάποιος έφτιαξε το δρόμο του μόνος του, όταν πέρασε μέσα από φωτιές, αν μη τι άλλο μπορεί να νιώσει τη μοναξιά σας και να τη χρωματίσει, να τη γεμίσει μουσικές.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα υπάρχει γύρω σας κάποιος σιωπηλός, με μάτια διάφανα και φλύαρα που σας φωνάζουν έλα, σε μια γωνιά μοναχός και γύρω του σκορπισμένα όνειρα, πλησιάστε τον. Τέτοιοι οι άνθρωποι είναι κομμάτια αστεριών που έπεσαν στη γη. Και ένα είναι σίγουρο.
Να τους αφήνεστε. Να ανοίγετε την καρδιά σας, γιατί ξέρουν να ασφαλίζουν τα εσώψυχα σας. Όχι, δεν είναι απαραίτητο πως θα σας χαρίσουν έναν μοναδικό έρωτα, είναι σίγουρο όμως πως θα σας τιμήσουν με τη φιλία τους, ανόθευτη και σπάνια. Στον ώμο τους θα ξαποστάσετε.
Από μικρή, θυμάμαι τον εαυτό μου να αγαπάω εκείνους που ήταν κλειδωμένοι στον κόσμο τους. Εκείνους που είχαν γίνει φίλοι με το λύκο και μισούσαν τον κυνηγό. Εκείνους που στα όνειρα τους, γινόντουσαν οι ίδιοι λύκοι κι άλλαζαν το παραμύθι.
Ακολουθούσαν την Κοκκινοσκουφίτσα και την προστάτευαν μια ζωή. Εκείνους, τους λίγο φευγάτους, τους κρυμμένους, τα κρυφά δώρα
που σου ετοιμάζει η ζωή.
Από μικρή, θυμάμαι, πως η προδοσία ήταν η αγαπημένη συνήθεια των ανθρώπων, θυμάμαι να γίνομαι ηλιθιωδώς θύμα και μετά να κλαίγομαι άσκοπα. Κι εκεί μέσα στο λάθος, να βρίσκεται πάντα μια τσαλακωμένη φιγούρα, να απλώνει το χέρι, να με τραβάει, να μου μιλάει, να μου
εξηγεί, να με βάζει στον κόσμο του, στη μπερδεμένη φαντασία του και να γλυτώνω άλλη μια φορά απ’ τα λάθη, τα αποκλειστικά δικά μου λάθη.
Γι’ αυτό φωνάζω, την αγάπη μη τη σκορπάτε στα δήθεν σίγουρα, παίξτε τη στα αουτσάϊντερ. Μην τη ψάχνετε μόνο στο φως, είναι κάτι σκοτάδια που έχουν μια λάμψη εκτυφλωτική. Κοιτάξτε με τα μάτια της ψυχής, νιώστε την αύρα εκείνων που φοβούνται όσο εσείς, όσο κι εγώ. Αγαπήστε αυτή την αόρατη ηρεμία των ματιών τους, αφουγκραστείτε την άηχη προσπάθεια να φωνάξουν μείνε.
Υποσχέσεις δεν υπάρχουν πουθενά και τα ρίσκα είναι μέσα στο παιχνίδι. Όμως όταν κάποιος έφτιαξε το δρόμο του μόνος του, όταν πέρασε μέσα από φωτιές, αν μη τι άλλο μπορεί να νιώσει τη μοναξιά σας και να τη χρωματίσει, να τη γεμίσει μουσικές.
Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα υπάρχει γύρω σας κάποιος σιωπηλός, με μάτια διάφανα και φλύαρα που σας φωνάζουν έλα, σε μια γωνιά μοναχός και γύρω του σκορπισμένα όνειρα, πλησιάστε τον. Τέτοιοι οι άνθρωποι είναι κομμάτια αστεριών που έπεσαν στη γη. Και ένα είναι σίγουρο.
Θα αφήσουν στη ψυχή σας τη σφραγίδα τους, μόνιμη συντροφιά, γεμάτη αγάπη…
Πηγή
http://www.loveletters.gr
Πηγή
http://www.loveletters.gr
