«Πονάω», θα μου πεις και θα τρέξω να σε αγκαλιάσω. Θα παρατήσω δουλειές, ταξίδια, σχέσεις, φίλους, καφέδες, σκέψεις και θα έρθω να σε σφίξω τόσο δυνατά που πόνο δε θα νιώθεις. Θα πονάω εγώ για σένα, ώστε να βλέπω το χαμόγελό σου.
Θα πονάω εγώ για σένα. Η αγκαλιά μας θα είναι ο δίαυλος που θα σου πάρει τον πόνο και θα κλαίω εγώ για σένα, μάτια μου. Ναι, η δύναμη της αγκαλιάς είναι θαυματουργή: Παίρνει τον πόνο του ενός, τον μεταφέρει σε έναν άλλον. Αυτή είναι μια αγκαλιά αγάπης.
Και τώρα δεν πονάς, το ξέρω το βλέπω που ηρέμησες και δεν τραυλίζεις. Με κοιτάς μέσα στα μάτια, μου χαμογελάς, με ευχαριστείς και με αγκαλιάζεις εσύ τώρα, ώστε να μην πονώ, ψυχή μου. Και ανταλλάσσουμε τον πόνο μας, και δίνουμε πολλές αγκαλιές και ολόκληρη η πλάση αγάλλεται μαζί μας.
Έτσι θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι: Να αγκαλιάζονται χωρίς λόγο, αδιαλείπτως, να εξαλείφουν τον πόνο τους με αυτόν τον τρόπο και ως άνθρωποι να δημιουργούν στιγμές που αρμόζουν στον Θεό.
Πηγή
http://metaximas.org
