Με ρωτάς γιατί γράφω. Σε κοιτάζω μ' απορία, σου χαϊδεύω το μάγουλο και χαμογελώ. Πώς μπορεί να μην ξέρεις την απάντηση; Πώς μπορεί να μην καταλαβαίνεις γιατί γράφω;
Κατά βάθος νιώθω ότι ξέρεις, όμως θες να μ' ακούσεις να τ' ομολογώ. Ζητάς μία επιβεβαίωση για να σβήσεις και την πιο μικρή αμφιβολία για το ποιος είναι κυρίαρχος μέσα στο μυαλό μου. Έτσι, είμαστε οι άνθρωποι. Ζητάμε επιβεβαίωση ακόμη και για πράγματα που νιώθουμε έντονα μέσα μας. Νιώθουμε ασφαλείς όταν ακούσουμε αυτό που μέσα μας ήδη γνωρίζουμε ενστικτωδώς. Τα όμορφα αισθήματα έτσι κι αλλιώς δεν είναι για να τα κρατάμε κλεισμένα μέσα μας. Είναι για να τα μοιραζόμαστε κι έτσι να τα δυναμώνουμε.
Γι' αυτό κι εγώ στο ομολόγησα. Το σκέφτηκα λίγο και σ' απάντησα.
Γιατί γράφω; Γράφω για μένα, για σένα, για μας και για τους ανθρώπους. Γράφω γιατί μ' αγάπησες κι έτσι μπόρεσα ν' αγαπήσω τον κόσμο. Γράφω γιατί με κράτησες, γιατί με φίλησες. Γράφω γιατί είναι τόσο έντονο όλο αυτό που ζούμε και τα αισθήματά μου για σένα, που νιώθω ότι αν τα κρατήσω μέσα μου, θα εκραγώ.
Γράφω γιατί το έχω ανάγκη. Έτσι αυτοθεραπεύομαι. Έτσι ξεχνιέμαι τα κυριακάτικα δειλινά και τα βροχερά βράδια. Γράφω γιατί οι λέξεις είναι η καλύτερη παρέα. Γιατί θέλω να σου αποδείξω ότι είμαι καλή σε κάτι, για να είσαι περήφανος για μένα, όπως είμαι εγώ για σένα. Για να βγάλω από μέσα μου το θυμό όταν τσακωνόμαστε και για να έλθω πιο κοντά σου όταν μου λείπεις.
Γράφω γιατί μόνο αυτό ξέρω να κάνω. Αυτό και να σ'αγαπώ. Δεν ξέρω πώς να ζήσω αλλιώς. Δεν ξέρω πώς να ζήσω χωρίς εσένα. Δεν ξέρω πώς να μην γράφω για σένα. Δεν ξέρω τι κάνουν οι άνθρωποι όταν στον ελεύθερό τους χρόνο δεν γράφουν.
Και με ρωτάς αν είσαι για μένα πηγή έμπνευσης. Για μένα, χαζούλη, είσαι η ίδια η πηγή της ζωής. Πώς να μην γράφω για τη ζωή; Χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν αισθήματα, δεν υπάρχουν στιγμές ούτε φως και αγάπη. Χωρίς αυτήν μόνο σκοτάδι. Χωρίς εσένα οι λέξεις δεν γράφονται. Μένουν σκορπισμένες μέσα στο μυαλό μου και δεν μπορούν ποτέ να πάρουν μια θέση στον ήλιο.
Ακόμη κι όταν μ' αφήνεις, γράφω για να σε ξεχάσω, για να σε ξεπεράσω, για ν' αντέχω το μαρτύριο της απουσίας. Ακόμη κι όταν δεν γράφω για σένα είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου και κρατάς τσίλιες για να βγεις. Ό,τι είμαι είναι όσα μου έμαθες. Ν' αγαπώ αληθινά, να χάνω στον έρωτα, ν' αφήνομαι, να φοβάμαι και να είμαι δυνατή.
Γράφω, ζωή, εσύ. Ένα ρήμα, ένα ουσιαστικό και μια αντωνυμία που στο μυαλό μου δεν μπορούν να υπάρξουν χωριστά.
Πηγή
http://www.mikresistories.org
