Δεν κοιτούσες μόνο τη ζωή αλλά έπαιζες μαζί της!

Γράφει η Αριάδνη

Ο καιρός καλά κρατεί και τα πιτσιρίκια γεμίζουν ακόμη τα πάρκα με φωνές και παιχνίδια. Οι μανούλες βέβαια, πάντα ακούγονται από δίπλα να συμβουλεύουν «Πιο σιγά, να προσέχεις» και να σου θυμίζουν παλιές δικές σου αγαπημένες εποχές. Τότε που αλώνιζες τις γειτονιές κι αυτά τα «Να προσέχεις» της μαμάς σου, τα άκουγες βερεσέ. Κι όταν γύριζες με κλάματα στο σπίτι γιατί είχες χτυπήσει, στην κατσάδα της : «Και δεν σου είπα εγώ να προσέχεις, τι έκανες πάλι και μου ήρθες έτσι;» Και εσύ πάντα απαντούσες : «Και τι να κάνω, να κάθομαι και να κοιτάω; Να μην παίζω;»

Και έπαιζες και έσπασες το κεφάλι σου και έγδαρες τα χέρια σου και τα γόνατα σου γέμισαν σημάδια κι όλα αυτά τώρα πια είναι παράσημα, που σου θυμίζουν τα υπέροχα παιδικά χρόνια που έζησες. Χρόνια που ήταν γεμάτα γέλια, χαρές, πεσίματα, κλάματα, ζωή! Παράξενους συνειρμούς κάνει το μυαλουδάκι σου σήμερα αλλά, μήπως κι ο έρωτας ένα παιχνίδι δεν είναι; Ένα παιχνίδι που στην αρχή μπαίνεις έχοντας άγνοια κινδύνου κι αν τελειώσει αφήνοντάς σου μόνο κάτι μικρογρατζουνιές, όλα καλά.

Την πρώτη φορά βέβαια που θα σπάσεις άσχημα τα μούτρα σου, η αλήθεια είναι ότι θα τα δεις όλα λίγο κωλυόμενα. Θα κλάψεις, θα βρίσεις, θα χτυπηθείς, έτσι όπως δεν έκανες ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή σου, και μπορεί να αποφασίσεις ότι δεν θέλεις να παίξεις άλλο. Μπορεί να θέλεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου από πεσίματα, σπασίματα, δάκρυα και πόνο.
Όλα αυτά εννοείται μέχρι την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς! 

Γιατί, ευτυχώς για σένα, η ζωή δεν σε ρωτάει αν θέλεις να τη ζήσεις. Σου φέρνει από το πουθενά μπροστά σου έναν άνθρωπο, που πιστεύεις ότι αξίζει να κινδυνεύσεις για χάρη του. Και τότε αφήνεις στην άκρη πανοπλίες και φόβους και ξαναμπαίνεις στο παιχνίδι. Ερωτεύεσαι, ονειρεύεσαι, χαμογελάς, ρισκάρεις. Ρισκάρεις να ξαναπέσεις, με τη διαφορά ότι ξέρεις πια, πως αργά ή γρήγορα θα ξανασηκωθείς.

Έμαθες ότι όσο κι αν κλάψεις θα ξαναγελάσεις, όσο κι αν θυμώσεις θα ξαναηρεμήσεις, όσο κι αν πλακώσει η νύχτα την ψυχούλα σου θα ξαναξημερώσει. Κι αυτό σε κάνει να μη φοβάσαι. Να μη φοβάσαι τι θα γίνει αν… Γιατί ξέρεις πως ό,τι και να γίνει εσύ θα μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις, στην ώρα του. 

Τη δεδομένη όμως στιγμή θέλεις να ζήσεις και να χαρείς αυτό το καρδιοχτύπι, ακόμη κι αν σου αφήσει ένα ραγισματάκι στην καρδιά. Παράσημο θα είναι κι αυτό, για να σου θυμίζει μετά από χρόνια, ότι τελικά δεν κοιτούσες μόνο τη ζωή αλλά έπαιζες μαζί της!

Πηγή
http://www.loveletters.gr