Είναι όμορφη η ζωή, να το θυμάσαι…

Της Ανθής Κατερίνη.

Έχεις κοιτάξει ποτέ τα παιδάκια στην Αφρική;
Ναι αυτά που πεινούν. Έχεις δει το καθαρό τους βλέμμα, την αγνότητα της ψυχής τους και την ευτυχία;
Εγώ το παρατήρησα αυτό το βλέμμα γιατί σε κανέναν άνθρωπο από όσους συλλέγουν πληθώρα υλικών αγαθών, ζουν μέσα στις ανέσεις ή περπατούν εδώ γύρω στα δρομάκια της πόλης δεν έτυχε να το δω.
Για αυτά τα παιδιά που πεινούν, που η εξεύρεση νερού δεν είναι δεδομένη, που η υγεία τους κινδυνεύει, κοίτα πόσο απλό είναι να είναι ευτυχισμένα.
Έρχεται ένας επισκέπτης και του δίνουν ανιδιοτελή αγάπη, του χαρίζουν βλέμμα γεμάτο καλοσύνη και ευγνωμοσύνη. Χορεύουν, διασκεδάζουν, τραγουδούν, γελούν.

Ξέρουν να ζουν τη ζωή.
Μια ζωή δύσκολη, μα όχι σύνθετη. Εμείς χαθήκαμε κάπου μέσα στην πολυπλοκότητα. Δυστυχούμε για εκείνες τις ανάγκες που μας έπεισαν πως έχουμε και αδυνατούμε να τις καλύψουμε.

Μα όχι, άνθρωπε.
Ούτε η νέα τραπεζαρία στο σπίτι σου, ούτε το νέο σου κινητό με τη γυαλιστερή οθόνη θα καταφέρει να καλύψει το κενό μέσα σου. Το βλέμμα σου θα συννεφιάζει μετά από κάθε χαμόγελο που θα προσποιείσαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί; Γιατί τίποτα δε σου είναι αρκετό.
Θες πολλά, είσαι άπληστος αλλά η τρύπα που γεμίζεις όλο και βαθαίνει. Τόση τεχνολογία, τόσα φάρμακα, τόσα υλικά αγαθά, τόσο καυσαέριο, τόσο γκρίζο. Μέσα στις κοινωνίες μας όλοι χαθήκαμε πίσω από τα κινητά μας.

Δεν το χρειάζεσαι αυτό.
Χρειάζεσαι το καθαρό βλέμμα του παιδιού στην Αφρική που λάμπει. Για εκείνο είναι τόσο εύκολο να αντλήσει την ευτυχία από μικρά απλά πράγματα.
Φαντάσου τώρα από την άλλη πλευρά το παιδί μιας άλλης κοινωνίας με το κινητό στο χέρι, την αποστροφή για ζωή ζωγραφισμένη στα μάτια του, να λεει πως κουράστηκε ήδη από την εφηβεία.

Τι κάνουμε λάθος;
Πηγαίνετε τα παιδιά στη φύση, απομακρύνετέ τα από την βαβούρα, από τα στερεότυπα, από τα πρέπει, απο τις ψεύτικες ανάγκες, από όσα ρουφούν την ζωή. Αφήστε τα ελεύθερα να μάθουν από την αρχή αυτόν τον κόσμο, που τόσο στερήθηκαν όταν κάποιοι αποφάσισαν να τον μπετώσουν και να τον ντύσουν με χρήμα.

Κάπου μέσα στο τσιμέντο θάφτηκαν τα παιδικά χαμόγελα και στην πολυπλοκότητα που χτίσαμε.

Μας ανήκουν περιβάλλοντα ανθρώπινα, όχι για μηχανές. Απομακρυνόμαστε από τη φύση μας.

Το σημαντικο στη σκέψη μας φαντάζει ασήμαντο, όπως το να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας.
Το ασήμαντο μοιάζει σημαντικό, όπως τα νέα ρούχα που θα θέλαμε να αγοράσουμε. Τα χρειάζεσαι όλα αυτά; Θα μπορούσες να είσαι ευτυχισμένος χωρίς αυτά;

Είσαι τώρα;
Μπορείτε λοιπόν να συμπονείτε εκείνους που δύσκολα βρίσκουν τα απαραίτητα αλλα μην τους λυπάστε.Λυπηθείτε για εσάς.

Εκείνοι καταφέρνουν να χαμογελούν πιο πλατιά, με ευγνωμοσύνη , αγάπη,αγνότητα.

Όπως και αν τους παρουσιαστεί η ζωή θα βρουν ένα λόγο να της φωνάξουν “είσαι όμορφη”!
Πηγή
https://www.anapnoes.gr