Σαν βρεις μυαλά που επικοινωνούν, να ευγνωμονείς την τύχη σου...

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος

Πάντα ατελείς θα είμαστε! Πάντα κάποια κομμάτια θα μας λείπουν που δεν αναπληρώνονται με τίποτα.
Πάντα σαν ασθενείς, θα γυροφέρνουμε στις σκέψεις μας και στις συνειδητοποιήσεις μας αναζητώντας κάτι ακόμα. Κάτι που θα συμπληρώνει το κενό μας, κάτι που θα λύσει τον γρίφο μας και θα γεμίσει τις χαραμάδες της ολότητας μας. Κάτι που δεν γνωρίζουμε τι είναι μέχρι..

Και σαν ένιωσες ποτέ το μυαλό σου να πορθείται, σαν αισθάνθηκες να ξεκλειδώνεται και να λεηλατείται, να παραδίνεσαι αμαχητί συνειδητά και τις αισθήσεις σου να μην ελέγχεις.

Σαν οι λέξεις να ξεπηδούν από τα μάτια, χωρίς κόπο, χωρίς ανάγκη για εξηγήσεις και αναλύσεις, χωρίς να πρέπει τα χείλη σου να ανοίξεις, μόνο τα μάτια σου να φλυαρούν και να προδίδουν.
Με τα χέρια κάτω να ηττάσαι και κάθε άμυνα και αναστολή με μιάς να καταρέει!

Και σαν νιώσεις ποτέ σου έτσι, για όλα θα ευθύνεται το μυαλό που θα βρίσκεται απέναντι σου. Που βρήκε τον τρόπο να συνδεθεί με το δικό σου, που ασυνείδητα τα πρώτα βήματα διένυσε και είδε από τις γρύλιες της ψυχής σου, που στις σκέψεις και τους καημούς σου εισέβαλε και καθρεφτίστηκε κι αυτό. Που τη χημεία σας γεννήσατε και σας εκτίναξε στο θεό.

Εκείνα τα μυαλά που επικοινωνούν με τρόπο τέτοιο, γεννούν ανθρώπους ολόκληρους, γιατρεύουν ψυχές από ότι πιο πρίν τις πλήγωσε, θρέφουν και γιγαντώνουν συναισθήματα βαθιά, ίσως παντοτινά μες στη καρδιά σου.

Και σαν ένιωσες ποτέ σου έτσι, λάτρεψε την τύχη σου που στο δώσε αυτό, ανέστησε το θυμικό σου πότε πότε και ξέκλεψε λίγο από αυτό το γιατρικό!

Πηγή
http://www.loveletters.gr