Είναι τόσο ζηλευτή η ευτυχία που αν την μαρτυράς ματιάζεται!

Από την Έφη Μπαμπούρη

Σε χάζευα να οδηγείς νομίζοντας πως δε με είχες πάρει χαμπάρι. Κοιτούσα εσένα, τα χέρια σου, το βλέμμα σου και χανόμουν. Με έπιασες, τσακάλι μου, όμως και με ρώτησες «τι σκέφτεσαι».

Και χαμογέλασες όταν το βλέμμα μου έπεσε και πάλι στον δρόμο. Πως χτυπάει η καρδιά μου κάθε φορά που με ρωτάς. Ξέρω τι σκέφτομαι, αυτό είναι σίγουρο αλλά πως να στο πω. Τις χάνω τις λέξεις όταν γυρνάς, με κοιτάς και με ρωτάς.

Κι αυτός ο φόβος είναι μήπως κάνω λάθος. Μήπως δεν βρω τις σωστές προτάσεις να στο εκφράσω. Κι αν κάτι άλλο θέλεις να ακούσεις και σε απογοητεύσουν αυτά που εγώ θα σου πω; Κι αν κάτι άλλο εννοώ αλλά πάνω στο καρδιοχτύπι μπερδευτώ; Πόσο θα ΄θελα να σου μιλήσω. Να έχω απαντήσεις σε όλα τα «τι;» και τα «ε;».

Τι ζεστό το χέρι σου όταν με κρατάς ενώ οδηγείς. Κι αυτή η κίνηση να αλλάζεις ταχύτητες με το αριστερό για να μην αφήσεις στιγμή το δικό μου. Κι όλες αυτές οι φορές που με κοιτάς, χαζογελάς και δε μου λες κουβέντα.

Πόσο θα ‘θελα να είναι πολλές αυτές οι ώρες μας. Πόσο μου αρέσει να με μπερδεύεις με τις πράξεις σου και να με κάνεις να παιδεύω το μυαλό μου. Πόσο μου αρέσει να σε χαζεύω να οδηγείς! Και εδώ που είμαι μου αρέσει. Και αυτά που κάνεις, κι αν φωνάζω ακόμα, κι αυτά μου αρέσουν. Αλλά δε σου το λέω, σωστά!

Δεν κάνει να στο πω. 

Είναι τόσο ζηλευτή η ευτυχία που αν την μαρτυράς ματιάζεται. 

Μη με ρωτήσεις ξανά τι σκέφτομαι. 

Εσένα, σκέφτομαι. 

Μόνο εσένα πια θα σκέφτομαι. 

Έτσι είναι τελικά;
Πηγή
https://www.ewoman.gr