Γράφει η Πράξια Αρέστη
Λένε πώς οι άνθρωποι ποτέ δεν συναντιούνται τυχαία. Ακόμη κι αυτοί που ήλθαν στη ζωή μας για να φύγουν πάντα έχουν κάτι να μας διδάξουν ή αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο δέρμα μας επιφανειακά ή βαθιά χαραγμένα.
Υπάρχουν κι αυτοί που χάσαμε χωρίς να το θελήσουμε. Αυτοί που πάντα θα θυμόμαστε και θα ελπίζουμε κάποια μέρα να γυρίσουν. Σ' αυτούς τους ανθρώπους της ζωής μου είσαι κι εσύ. Έτσι όπως βρεθήκαμε εκείνη τη μέρα τυχαία, έτσι εύχομαι να σε συναντήσω ξανά μια μέρα. Στο δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, σε άλλη χώρα. Δεν ξέρω. Όμως, θα ήθελα να μπορώ να σου ζητήσω να τα πάρουμε απ' την αρχή. Ακόμη μια φορά θα μου πεις; Πόσες φορές αντέχω να σε χάνω και να σε βρίσκω πάλι; Όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Γιατί πάντα στο τέλος μου λείπεις. Πάντα όταν σε χάνω μου λείπεις πιο πολύ.
Μέχρι, λοιπόν, να βρεθούμε πάλι έχω φυλάξει για σένα το πιο ωραίο κομμάτι του εαυτού μου. Αυτή τη φορά θα με βρεις έτοιμη να σε δεχθώ στη ζωή μου, χωρίς γιατί, πώς και πότε. Χωρίς πολλές ερωτήσεις και προγραμματισμούς.
Κάθε πρωί σου φτιάχνω καφέ, ακριβώς έτσι όπως σ' αρέσει, χωρίς να γκρινιάζω και περνάω τα βράδια στο μπαλκόνι μου, κοιτάζοντας το δρόμο, μήπως και ξαφνικά φανείς.
Μέχρι να βρεθούμε πάλι, γυμνάζομαι, προσέχω τη διατροφή μου και άφηνω τα μαλλιά μου να μακρύνουν όπως σ' άρεσαν πάλια. Προσέχω να μη βάφομαι πολύ γιατί πάντα μισούσες την υπερβολή στην εμφάνιση και μαθαίνω να έχω αυτοέλεγχο και να προσέχω τα λόγια μου. Γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα. Όχι, μόνο για σένα αλλά και για μένα. Για να γίνω αυτό το άτομο που θα ήθελες να είμαι. Για να γίνω το καλύτερο εγώ μου.
Μέχρι να βρεθούμε πάλι, θα γυρίζω μόνη μου στις θάλασσες και στα μπαρ. Θα κοιτάζω από μακριά τους ανθρώπους χωρίς να πλησιάζω, γιατί η παρέα τους δε συγκρίνεται με τη δικιά σου. Είναι απλά απομιμήσεις σ' ένα κόσμο που δε φτιάχτηκε για μένα. Εσύ, είσαι ο μόνος κόσμος στον οποίο θα ήθελα να ζήσω. Όμως, δε θα σε κυνηγήσω. Θέλω να τ' αφήσω όλα στη μοίρα. Γιατί αν με ψάχνεις κι εσύ όπως εγώ, κάποια στιγμή σίγουρα θα βρεθούμε. Αλλιώς θα μείνω άλλη μια συμβιβασμένη ψυχή χωρίς έρωτα, άλλο ένα μισό που δεν βρήκε ποτέ το άλλο του μίσο.
Μέχρι να βρεθούμε πάλι, να ντύνεσαι καλά γιατί έρχεται κρύο. Να μην αγχώνεσαι πολύ και να μη νευριάζεις με το καθετί. Να απολαμβάνεις τις χαρές της ζωής και όταν με σκέφτεσαι να χαμογελάς. Έτσι θα κάνω κι εγώ.
Μέχρι να βρεθούμε πάλι, να θυμάσαι ότι κάποια εκεί έξω σ' αγάπησε πραγματικά γι' αυτό που είσαι κι όχι γι' αυτό που τη βόλευε. Για να πραγαμοποιήσετε μαζί τα όνειρά σου και όχι τα δικά της.
Αντίο, λοιπόν, μωρό μου, μέχρι να βρεθούμε πάλι...
Πηγή
http://www.mikresistories.org
