Η αγάπη δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, παρά μόνο να καθοριστεί με πράξεις και να υμνηθεί με στίχους από τραγούδια που γράφτηκαν με το μελάνι της καρδιάς. Αν έχεις ποτέ αγαπήσει, με εκείνη την αγάπη που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει φως και τον χειμώνα καλοκαίρι, τότε θα αρνηθείς να μου ετυμολογήσεις την αγάπη αν σου το ζητήσω.
Πολύ καλά θα κάνεις.
Στη θέση σου, κι εγώ την ίδια άρνηση θα έδινα, μαζί όμως με μια θέληση, συγκεκριμένα να ορίσω την αγάπη όπως η καρδιά μου την ζει και την ερμηνεύει.
Πως; Δεν θα μιλούσα, απλά θα έδειχνα. Θα αγκάλιαζα την σύντροφο της ζωής μου μέχρι που η αγκαλιά να μιλήσει από μόνη της, να δείξει τον παραλήπτη της και να πει “για δες – αυτό είναι αγάπη”. Δεν υπάρχει στόμα στον κόσμο που να μπορεί να βγάλει φωνή πιο βροντερή από αυτήν που βγάζει η αγκαλιά για την αγάπη.
Θα εξηγούσα όλα τα “αγάπη είναι…” μου με φιλιά. Ένα φιλί, δοσμένο ειλικρινά, δυο ζευγάρια χείλη που έχουν διεισδύσει το ένα μέσα στο άλλο, έχουν δράση ακυρωτική. Ακυρώνουν σκέψεις, έγνοιες, προβλήματα. Την ώρα εκείνη του φιλιού, υπάρχει μόνο ένα είδος ενέργειας, ψυχικής και εγκεφαλικής δράσης – η αγάπη. Όσο κρατάει το φιλί τόσο ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ του συναισθήματος. Το κρεσέντο έρχεται λίγο πριν την σαρκική αποκόλληση, ένα κλικ πριν τα στόματα ξαναποκτήσουν τη μιλιά τους και ακολουθήσουν το βουβό ‘σ’ αγαπώ’ με λεκτικό, στη λίμπο-στιγμή μεταξύ παθιασμένης αποσύνδεσης και επανασύνδεσης.
Κάτι παράδοξο συμβαίνει όταν αγαπάς με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου – όσο κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα συναισθήματα σου, αδυνατείς να το πετύχεις. Δεν βρίσκεις λόγια τα οποία να μπορούν να κουβαλήσουν ψυχικό φορτίο ισόποσο με εκείνο των συναισθημάτων που επιχειρούν να περιγράψουν. Οι λέξεις αποτυγχάνουν, όχι όμως και οι πράξεις. Αγαπάς πραγματικά όταν αδυνατείς να εκφράσεις το σχετικό συναίσθημα με λόγια.
Θα εξηγούσα όλα τα “αγάπη είναι…” μου με φιλιά. Ένα φιλί, δοσμένο ειλικρινά, δυο ζευγάρια χείλη που έχουν διεισδύσει το ένα μέσα στο άλλο, έχουν δράση ακυρωτική. Ακυρώνουν σκέψεις, έγνοιες, προβλήματα. Την ώρα εκείνη του φιλιού, υπάρχει μόνο ένα είδος ενέργειας, ψυχικής και εγκεφαλικής δράσης – η αγάπη. Όσο κρατάει το φιλί τόσο ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ του συναισθήματος. Το κρεσέντο έρχεται λίγο πριν την σαρκική αποκόλληση, ένα κλικ πριν τα στόματα ξαναποκτήσουν τη μιλιά τους και ακολουθήσουν το βουβό ‘σ’ αγαπώ’ με λεκτικό, στη λίμπο-στιγμή μεταξύ παθιασμένης αποσύνδεσης και επανασύνδεσης.
Κάτι παράδοξο συμβαίνει όταν αγαπάς με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου – όσο κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα συναισθήματα σου, αδυνατείς να το πετύχεις. Δεν βρίσκεις λόγια τα οποία να μπορούν να κουβαλήσουν ψυχικό φορτίο ισόποσο με εκείνο των συναισθημάτων που επιχειρούν να περιγράψουν. Οι λέξεις αποτυγχάνουν, όχι όμως και οι πράξεις. Αγαπάς πραγματικά όταν αδυνατείς να εκφράσεις το σχετικό συναίσθημα με λόγια.
Αγάπη, λοιπόν, είναι να φιλάς, να αγκαλιάζεις, να κοιτάς κατάματα, και να καλωσορίζεις τον ηλεκτρισμό της στιγμής στην καρδιά σου. Πινέζες και βελόνες παρά ρήματα κι επίθετα. Ξέρεις τι εννοώ.
Οι παλμοί μιας καρδιάς που δέχεται αγάπη είναι αυξημένοι κι έντονοι. Αν ψηλαφίσεις μιαν τέτοια καρδιά θα το διαπιστώσεις, θα πάρεις τους χτύπους της στα χέρια σου σαν μικρές εκδηλώσεις μιας μεγάλης αγάπης. Αν κι η δίκη σου καρδιά ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, τότε στάσου κι άκου την. Νιώσε την. Αφουγκράσου την. Καταλαβαίνεις τώρα τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Κάτι τόσο άυλο κι αέρινο όσο ένα καρδιοχτύπι, μα συνάμα, σαν κι αυτό, εξίσου ζωοδόχο κι απαραίτητο. Είναι αυτοί οι παλμοί που μιλάνε καλύτερα από τα λόγια, κάποτε πιο αποτελεσματικά κι από τις πράξεις. Όταν τους νιώθεις, τότε ξέρεις πως η καρδιά σου δουλεύει σωστά και γι’ αυτόν που πρέπει.
Είναι όταν αραιώνουν κι εξασθενούν που πρέπει να ανησυχείς, όταν βάζεις το χέρι στον θώρακα και νιώθεις ένα κούφιο κι άηχο εσωτερικό. Δεν μπορείς να ζήσεις με καρδιοχτύπια ασθενικά, μοναχά να επιβιώσεις, και επιβίωση ίσον χλιαρή ζωή, μα η ζωή δεν σου χαρίστηκε για να την ζεις στο μέσο κρύου και ζεστού, έτσι όταν πάει να σωπάσει η καρδιά δως’ της αγάπη απ’ την αρχή, να παν οι χτύποι της πίσω στο διαπασών.
Οι παλμοί μιας καρδιάς που δέχεται αγάπη είναι αυξημένοι κι έντονοι. Αν ψηλαφίσεις μιαν τέτοια καρδιά θα το διαπιστώσεις, θα πάρεις τους χτύπους της στα χέρια σου σαν μικρές εκδηλώσεις μιας μεγάλης αγάπης. Αν κι η δίκη σου καρδιά ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, τότε στάσου κι άκου την. Νιώσε την. Αφουγκράσου την. Καταλαβαίνεις τώρα τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Κάτι τόσο άυλο κι αέρινο όσο ένα καρδιοχτύπι, μα συνάμα, σαν κι αυτό, εξίσου ζωοδόχο κι απαραίτητο. Είναι αυτοί οι παλμοί που μιλάνε καλύτερα από τα λόγια, κάποτε πιο αποτελεσματικά κι από τις πράξεις. Όταν τους νιώθεις, τότε ξέρεις πως η καρδιά σου δουλεύει σωστά και γι’ αυτόν που πρέπει.
Είναι όταν αραιώνουν κι εξασθενούν που πρέπει να ανησυχείς, όταν βάζεις το χέρι στον θώρακα και νιώθεις ένα κούφιο κι άηχο εσωτερικό. Δεν μπορείς να ζήσεις με καρδιοχτύπια ασθενικά, μοναχά να επιβιώσεις, και επιβίωση ίσον χλιαρή ζωή, μα η ζωή δεν σου χαρίστηκε για να την ζεις στο μέσο κρύου και ζεστού, έτσι όταν πάει να σωπάσει η καρδιά δως’ της αγάπη απ’ την αρχή, να παν οι χτύποι της πίσω στο διαπασών.
Εκεί τους θέλεις, μόνιμα και συνεχώς, να χαλάνε κόσμο με τον ρυθμό τους. Κι όταν είναι έτσι, αυτό που το λένε αγάπη δεν θα χρειάζεται συστάσεις, πολύ απλά επειδή θα αυτοσυστήνεται για λογαριασμό της καρδιάς σου.
