Κάτι τέτοιες στιγμές η νοσταλγία πατά γκάζι...

Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Άτιμο πράγμα η απόσταση. Θα με ρωτήσεις τώρα, ξέρω, για ποια απόσταση μιλάς; Την χιλιομετρική ή την ψυχική; Στην πρώτη απευθύνομαι, αυτή τουλάχιστον με ξεπερνά. Αν ήταν ψυχική ίσως και να τα χα παρατήσει κάπου στη μέση, αποδεχόμενη την ήττα . Πως όμως να νικήσεις τη μάχη με τα χιλιόμετρα ; Πώς να γεφυρώσεις εκείνο το μαζί, όταν ο άλλος δεν είναι εκεί; Πώς να κερδίσεις το μυαλό, που ώρες ώρες σε βάζει σε επικίνδυνα μονοπάτια και γεννά μήπως και αμφιβολίες;

Θα μου απαντήσεις, και εδώ να ήταν εκείνος, πάλι δεν θα γυρνούσαν στο κεφάλι σου; Ίσως, ίσως όχι. Ίσως η απουσία να είναι η χειρότερη φίλη και συμβουλάτορας κάτι τέτοιες στιγμές. Εδώ δεν χωρά ρεαλισμός, εδώ κυβερνά το συναίσθημα. Και ως γνωστόν, κανένα συναίσθημα δεν σκέφτεται λογικά . 

Και μένα απόψε η σκέψη σου σε συνδυασμό με την απόσταση που μας χωρίζει, μόνο θετικά δεν επιδρούν. Με ποια λογική να μιλήσεις στην καρδιά και να σε ακούσει; Κάτι τέτοιες στιγμές η νοσταλγία πατά γκάζι και τερματίζει το κοντέρ. Δεν ελέγχεται, εξουσιάζει.

Μου λείπουν όλα σου. Όλα σου τα γέλια, όλα σου τα πειράγματα. Ακόμη και το να μου κρατάς μούτρα. 

Τι μου λείπει περισσότερο; Το βλέμμα σου που λάμπει κοιτώντας με.  

Ο τρόπος που με κοιτάς, αυτός ο τόσο γνώριμος τρόπος και το ύφος σου, που δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Πόσο χιλιόμετρα θα μπορούσα να διασχίσω για να αντικρίσω και πάλι αυτό το βλέμμα; Άπειρα. 

Αυτό όμως δεν σε φέρνει εδώ, τώρα που σε χρειάζομαι. 

Που έχω τόσο ανάγκη την αγκαλιά σου.

Άτιμο πράγμα η απόσταση, σου λέω. Ειδικά αν δεν την έχεις επιλέξει, αλλά αναγκάζεσαι να την ζήσεις. Πριν συμβιβαστείς με κάτι και βαλτώσεις σε αυτό, άλλαξε το, λέει η φωνούλα στο μυαλό μου.
Και κάπου εκεί, όλα ξανακυλούν εμπρός…

Πηγή
http://www.loveletters.gr