Όχι, όχι δε θέλω πολλά. Μόνο να χτυπούσε τώρα ξάφνου το τηλέφωνό μου και ν’ άκουγα για λίγο μονάχα τη φωνή σου. Δε θα σε απασχολήσω πολύ, μη φανταστείς. Πέντε λεπτά μόνο να με ηρεμήσεις, να κοιμήσεις τους δαίμονες του μυαλού μου που ξύπνησαν και πάλι. Ακούγεται παράλογο, ε;
Δεν είναι όμως καθόλου, μάτια μου. Η φωνή του ανθρώπου που η ψυχή μας λαχταρά όσο κανέναν, αν δε μας ηρεμεί αυτή τότε ποια θα μας ηρεμήσει;
Είναι χάρισμα καρδιά μου, που δεν το έχουν όλοι. Μια φωνή τόσο γνώριμη, που μπορεί σε δευτερόλεπτα να μου δημιουργεί τόσα πολλά συναισθήματα. Να κάνει τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπούν ακανόνιστα. Τόσο εθιστική, σαν το πιο βαρύ ναρκωτικό που χωρίς αυτή δεν μπορώ να ζήσω ούτε λεπτό.
Αχ! Αυτή η φωνή σου. Κόλαση και παράδεισος μαζί. Να, δες τώρα πως με βρήκε το βράδυ. Μόνη, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να σκέφτομαι εσένα. Τα βλέφαρα μου κλείνουν.
Είναι χάρισμα καρδιά μου, που δεν το έχουν όλοι. Μια φωνή τόσο γνώριμη, που μπορεί σε δευτερόλεπτα να μου δημιουργεί τόσα πολλά συναισθήματα. Να κάνει τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπούν ακανόνιστα. Τόσο εθιστική, σαν το πιο βαρύ ναρκωτικό που χωρίς αυτή δεν μπορώ να ζήσω ούτε λεπτό.
Αχ! Αυτή η φωνή σου. Κόλαση και παράδεισος μαζί. Να, δες τώρα πως με βρήκε το βράδυ. Μόνη, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να σκέφτομαι εσένα. Τα βλέφαρα μου κλείνουν.
Μια σκηνή ξαφνικά έρχεται να πλημμυρίσει το μυαλό μου. Είσαι εσύ που έρχεσαι πίσω μου, να με κρατάς σφικτά αγκαλιά και να μου ψιθυρίζεις σιγανά στ’ αυτί λόγια αγάπης. Είναι κι εκείνος ο πόθος που βγαίνει μέσα από τον αναστεναγμό σου. Τα χέρια μου χαϊδεύουν το πρόσωπό σου απαλά, σαν να είναι το πιο εύθραυστο αντικείμενο. Κάπου εκεί ακούγονται μόνο δύο λέξεις «μου έλειψες».
Δύο λέξεις για κάποιους τόσο απλές, μα στο άκουσμα τους για μένα φαντάζουν μαγικές. Δεν ήθελα τίποτα άλλο ν’ ακούσω από σένα ετούτη εδώ τη στιγμή.
Μου λείπει η φωνή σου. Αυτή που από την πρώτη φορά ξεχώρισα, όταν σε άκουσα να μιλάς. Είναι η ίδια που με λίγες μόνο λέξεις μπορεί να απαλύνει τον πιο μεγάλο μου πόνο, μα και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον πιο μεγάλο μου πόθο.
Κι όμως η λύτρωση δεν έρχεται, το τηλέφωνο δε χτυπά και όταν χτυπάει δεν είσαι εσύ. Η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου.
Μου λείπει η φωνή σου. Αυτή που από την πρώτη φορά ξεχώρισα, όταν σε άκουσα να μιλάς. Είναι η ίδια που με λίγες μόνο λέξεις μπορεί να απαλύνει τον πιο μεγάλο μου πόνο, μα και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον πιο μεγάλο μου πόθο.
Κι όμως η λύτρωση δεν έρχεται, το τηλέφωνο δε χτυπά και όταν χτυπάει δεν είσαι εσύ. Η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου.
Μου λείπεις, σου το’ πα; Μου λείπουν οι στιγμές μας, τα γέλια μας. Μα πάνω από όλα, η φωνή σου. Γυρίζω δίπλα για να πιάσω το χέρι σου, αλλά αντικρίζω το κενό. Το κρεβάτι κενό. Η καρδιά μου κενή. Που είσαι τώρα που σε χρειάζομαι;
Πηγή
http://metaximas.org
Πηγή
http://metaximas.org
