Αν ήσουν εποχή θα ήσουν καλοκαίρι.
Σαν εκείνα τα καλοκαίρια που σεργιανίζαμε στα σοκάκια του αγαπημένου μας νησιού το σούρουπο, τρώγοντας παγωτό.
Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, γελούσαμε.
Σου έχω πει πόσο λατρεύω το χαμόγελό σου;
Φωτίζεται το πρόσωπό σου!
Αν ήσουν ήχος θα ήσουν εκείνος της θάλασσας ένα βράδυ του Αυγούστου.
Θυμάμαι τα γλυκόλογα που μου έλεγες όταν καθόμασταν στην παραλία και ύστερα γινόμασταν ένα κάτω από το φως του φεγγαριού.
Αισθανόμουν τόσο όμορφα όταν με κρατούσες στα δυο σου χέρια και με έκανες δική σου.
Τα κορμιά μας ταίριαζαν απόλυτα, κάθε σου άγγιγμα ήταν και ένα πυροτέχνημα πάνω στο κορμί μου.
Μου ψιθύριζες στο αυτί πόσο με θες και έκαναν πάρτι οι αισθήσεις μου.
Αν ήσουν εικόνα, θα ήσουν αυτή του ηλιοβασιλέματος τη στιγμή που ο ήλιος βυθίζεται στον ορίζοντα και χάνεται μέσα του.
Τόσο πολύτιμος και μοναδικός!
Βλέπω το πρόσωπό σου και γαληνεύω.
Ξεχνάω τα πάντα και βυθίζομαι στο βλέμμα σου. Χάνομαι μέσα του.
Με μαγνητίζεις.
Αν ήσουν χρώμα θα ήσουν το γαλάζιο του ουρανού ένα ανοιξιάτικο πρωινό.
Ακριβώς όπως το αγαπημένο σου χρώμα που σου πάει τόσο πολύ!
Είσαι τόσο όμορφος όταν φοράς τη γαλάζια σου μπλούζα!
Αν είχες γεύση θα είχες αυτή της σοκολάτας, του αγαπημένου μου γλυκού.
Θέλω να σε φιλήσω και να γευτώ τη σοκολάτα από τα χείλη σου, να γλυκάνεις την ύπαρξή μου.
Αν ήσουν τραγούδι θα ήσουν εκείνο που μου αφιέρωσες ένα βράδυ που δε θυμάσαι.
Το ακούω τα βράδια που δεν είσαι κοντά μου και με παγώνει η απουσία σου.
Αν ήσουν στίχος, δε θα είχες γραφτεί ακόμα γιατί κανείς δε μπορεί να εκφράσει τη μοναδικότητά σου.
Αν ήσουν φυσικό φαινόμενο θα ήσουν η πανσέληνος.
Όταν αφήνεσαι ελεύθερος αποκαλύπτεις το μεγαλείο σου.
Λάμπεις!
Σε κοιτάζω και σε θαυμάζω!
Αν επέλεγες να γίνεις ανάμνηση θα ήσουν από εκείνες που θα με πλήγωναν βαθιά και θα άφηνα τον εαυτό μου απροστάτευτο απέναντί τους.
Θα ράγιζα και θα έσπαγα σε χίλια κομμάτια.
Θέλω να είσαι όλα τα υπόλοιπα εκτός από ανάμνηση.
Αυτούς που αγαπάς τους θες κοντά σου και όχι να τους καταχωνιάσεις σε κάποια γωνιά του μυαλού και της καρδιάς σου.
Έχω ερωτευτεί τη φωνή σου, τα χέρια σου, το άγγιγμά σου, τον τρόπο που περπατάς, τον τρόπο που με κοιτάζεις.
Θέλω να βουτήξω και να κολυμπήσω μαζί σου στα πιο βαθιά και επικίνδυνα νερά, αυτά της ζωής.
Έλα, λοιπόν.
Έχω μπροστά μου ένα μονοπάτι που θέλω μα περπατήσω και να το ανακαλύψω.
Για να το κάνω, όμως αυτό, πρέπει να έρθεις και να μου κρατήσεις το χέρι γιατί το μονοπάτι είναι για δυο, όχι για έναν.
Θα είναι όμορφη η διαδρομή, γεμάτη περιπέτεια…
Μια περιπέτεια άλλωστε δεν είναι η ζωή;
Έλα να ζήσουμε τη δική μας!
Πηγή
http://www.loveletters.gr
