Τις λεπτομέρειες λατρεύουμε στον άλλον

Ποτέ τα μαλλιά του δε στρώνουν όπως θέλει. Πάντα τα πειράζει και δε σταματάει να ασχολείται μαζί τους μέχρι να του τραβήξεις την προσοχή. Γελάει περήφανα αν του πεις πως ζωγραφίζει ωραία ή πως σου αρέσουν τα γράμματά του. Έχει δει μόνος του όλες τις ρομαντικές ταινίες που κυκλοφορούν και μπορεί να σου εκφράσει την άποψή του για την καθεμιά. Φοβάται λίγο το ύψος και δεν του αρέσει να τον μειώνουν, αλλά όταν σου χαμογελάει, δε θα βρεις πρόσωπο πιο καθαρό απ’ το δικό του. Είναι κι εκείνο το λακκάκι που θέλεις-δε θέλεις το ερωτεύεσαι.

Ξέρεις, είναι όλες αυτές οι λεπτομέρειες πάνω στον άλλο που με κάποιο ανεξήγητο τρόπο τον μεταμορφώνουν στον πιο αξιολάτρευτο άνθρωπο του κόσμου. Όλα εκείνα τα μικρά, τα θεωρητικά ασήμαντα χαρακτηριστικά, που στην πραγματικότητα μόνο ασήμαντα δεν είναι. Μπορεί να μην τα προσέξεις απ’ την αρχή, μπορεί να μην τους δώσεις σημασία, αλλά με τον καιρό θα τα εντοπίσεις, θα τα σταμπάρεις και να είσαι σίγουρος πως δε θα σου πάρει πολύ για να τα ερωτευτείς. Γιατί, ακριβώς, οι λεπτομέρειες είναι που ερωτευόμαστε στους ανθρώπους.
Ο τρόπος που γελάει, που κατσουφιάζει, που περπατάει, όλα είναι κομμάτια δικά του και μόνο δικά του. Κανείς δε θα είναι ποτέ όπως αυτός, κάνεις δε θα σε κάνει να νιώσεις το ίδιο. Όλα αυτά τα μοναδικά κομμάτια του, που συνθέτουν για σένα την πιο όμορφη εικόνα. Με τον καιρό τον μαθαίνεις και τον καταλαβαίνεις, ξέρεις ποια κουβέντα σου θα τον εκνευρίσει και πότε κάτι βασανίζει το κεφάλι του. Ανακαλύπτεις τις πτυχές που συνήθως κρύβει, τον χαρακτήρα που δε θέλει να εμφανίζει στους ξένους πέρα από σένα. Μιλάς γι’ αυτόν κι οι άλλοι σοκάρονται, αλλά εσύ ξέρεις, εσύ τον ξέρεις και μάλιστα καλύτερα απ’ τον καθένα.
Σίγουρα θα βρίσκεις στοιχεία που δε σου αρέσουν ή σε κάνουν έξω φρενών. Είναι φυσικό, κανείς δεν είναι τέλειος, και προφανώς ούτε κι εσύ. Το παν είναι στο να βρεις τον τρόπο να διαχειρίζεσαι τον άλλο όταν είναι στις μαύρες του ή όταν αποκτά αυτή τη διάθεση που τόσο σε εκνευρίζει. Μαθαίνεις πως καλύτερα να τον αφήνεις στην ησυχία του ή καλύτερα να του μιλάς γιατί τον βοηθάει. Με τον καιρό, δε θυμώνεις τόσο πολύ πια, πολλές φορές σου βγαίνει και σε γέλιο. Έχει τον χαβαλέ του που πάντα χάνει τα πράγματά του ή που ποτέ δεν μπορεί να αποφασίσει μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν είναι ότι δε σε ενοχλούν πια, είναι πως ξέρεις πως εκείνος δεν πρόκειται να αλλάξει και τον αποδέχεσαι πραγματικά, όπως και να ‘ναι.

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι που σου λείπουν όταν αυτός δεν είναι πια εδώ. Είτε για λίγο είτε οριστικά, όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τις σκέψεις σου από όλες εκείνες τις μικρές του συνήθειες που τόσο θεωρούσες δεδομένες και τώρα χάθηκαν. Ψάχνεις στους άλλους γύρω μήπως και βρεις κάτι που του μοιάζει, αλλά κατά βάθος το ξέρεις, ποτέ δε θα υπάρξει άλλος σαν κι αυτόν. 

Ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να τον αντιγράψει, να κάνει τα πράγματα όπως τα έκανε κι εκείνος. Τι κρίμα, πάντα θα μοιάζει ψεύτικο ενώ αυτός ήταν πάντα τόσο αυθεντικός.

Οπότε, καλά κάνεις και δεν αφήνεις στιγμή να χαθεί μεταξύ σας. Τον τρως με τα μάτια κάθε φορά που ξυπνάει και εκείνος γκρινιάζει πως κάνεις σαν stalker και δεν τον αφήνεις να χουζουρέψει. Του ρίχνεις κρυφές ματιές όταν βλέπει εκείνη τη σειρά που τον κάνει να γελάει κι ανοίγει η καρδιά σου όταν ξεκαρδίζεται για άλλη μια φορά με την ίδια ατάκα. Αφαιρείσαι όταν σου μιλάει σοβαρά, αλλά εσύ το μόνο που σκέφτεσαι είναι πόσο πολύ σου αρέσει όταν παίρνει αυτό το ύφος και μοιάζει επιτέλους με ενήλικας. Κανείς δε θα τον προσέξει όπως το κάνεις εσύ κι αυτό γεμίζει το μυαλό σου με τη σκέψη πως αυτός ο άνθρωπος είναι για σένα, τον έχεις κερδίσει κι είναι δικός σου.

Πολλές φορές νομίζει ότι δεν τον παρατηρείς, ότι δε του δίνεις αρκετή σημασία κι ότι η προσοχή σου είναι συνέχεια στραμμένη αλλού. Πόσο αφελής είναι, πραγματικά δεν έχει καταλάβει τίποτα. Δεν έχει καταλάβει πως μπορείς να γράψεις ολόκληρο βιβλίο για εκείνον τον άνθρωπο, πως μπορείς να μιλάς με τις ώρες για όλα όσα κάνει ή σκέφτεται. Δε συνειδητοποιεί πόσο πολύ σε επηρεάζει, εκπλήσσεται όταν μαντεύεις τη διάθεσή του, απορεί πού ξέρεις τι θα σου ζητήσει πριν καν ανοίξει το στόμα του. 

Ίσως κάποια στιγμή να ανακαλύψει πόσα σημαίνει για σένα, πως κάποιες φορές νιώθεις ότι τον ξέρεις καλύτερα και απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Συντάκτης: Νεφέλη Κομματά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή
http://www.pillowfights.gr/amantes_amentes/tis-leptomereies-lateryoyme-ston-allon/